Sharon Jones & The Dap-Kings – I Learned The Hard Way

Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Η Sharon Jones δεν είναι τίποτα καινούργιο στον παγκόσμιο, μουσικό χάρτη και οι Dap-Kings δεν είναι η μπάντα του αιώνα για να απολαμβάνουν το βασιλικό στέμμα στην contemporary soul/funk σκηνή. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μην έχεις κίνητρο για την πλήρη ακρόαση του “I learned the hard way”. Από την άλλη υπάρχει μια υποχθόνια δύναμη που κραυγάζει με πάθος: αν βρεις κάτι ανάλογο στον προαναφερθέντα χάρτη, σφύρα μου κλέφτικα. Αν οι καταβολές σου γυρνούν πίσω στην εποχή που τα κρόσσια της Tina (Turner), το γρέζι της Aretha (Franklin) και οι εκρήξεις του James (Brown) έπλεκαν με ιδρώτα την πιο δημιουργική εποχή της μαύρης μουσικής, τότε αυτό το album έχει ηχογραφηθεί για σένα. Και μάντεψε: δεν είσαι ο μόνος με αυτές τις καταβολές. Για άλλη μια φορά η Sharon και οι Daps μπαίνουν κεφάτοι στα Soul Studios, ανοίγουν το οχτακάναλο και γράφουν funky drums, κοφτερά χάλκινα, εθιστικά ριφ στις κιθάρες και δακρύβρεχτες ιστορίες που θα μπορούσαν να ταιριάζουν γάντι στην drama queen Mary J Blige. Ας μην γελιόμαστε όμως, η Jones δεν έχει ποτέ σκοπό να το παίξει θύμα, μιας και σε κάθε λέξη προσπαθεί να βγει από τον βάλτο και να γίνει θύτης. Αυτό άλλωστε την έχει φέρει στην πρώτη γραμμή του είδους, ακόμα κι αν τα 54 της χρόνια είναι φαινομενικά πολλά για να αντέξουν το δράμα. Το “I learned the hard way” ακούγεται εύκολα και δύσκολα. Δεν έχει highlights και αν προσπαθήσεις να τα εντοπίσεις θα χάσεις το χρόνο σου. Πουλάει κάτι γνώριμο, αλλά και κάτι άγνωστο σε πολλούς. Συνθέτει μια σκοπιά συντηρητική όσον αφορά στον έρωτα και το πάθος, ενώ την ίδια στιγμή αποδεικνύει ότι το πάθος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ευχή και κατάρα. Εν κατακλείδι, ποτέ η μουσική της νέας χιλιετίας δεν ήταν πιο μπέσα από αυτόν τον δίσκο. Διαφωνίες δεν επιτρέπονται.

DEXX AND THE CITY!! Apergi - Theotokatou - Kalisperatou - Ximeri

Xstatic presents:

DEXX AND THE CITY!
- Almaz’s Summer Opening -

Δεν είμαστε στη Νέα Υόρκη…
η «τσέπη» μας δεν αντέχει να γεμίσουμε την ντουλάπα μας με
Manolo Blanik…
δεν είμαστε τόσο αδύνατες όσο η Sara Jessica Parker…
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε party!!!

Τέσσερις (όσες και οι πρωταγωνίστριες του Sex and the city) γυναίκες dj αναλαμβάνουν τα dexx του ALMAZ
και υπόσχονται να μας αναστατώσουν!!

Η Αλέκα Απέργη, η Εύα Θεοτοκάτου (MAD TV),
η Στέλλα Καλησπεράτου (FREE MAG.) και η Νίκη Ξημέρη (MTV GREECE) κάνουν άνω κάτω τον ανανεωμένο κήπο του ALMΑΖ και με τις φοβερές μουσικές τους, μάς «αναγκάζουν» να χορέψουμε μέχρι το πρωί!

Κι επειδή ένα τέτοιο party χρειάζεται και το κατάλληλο cocktail…
Ειδικά για τη συγκεκριμένη βραδιά, τα cosmopolitan cocktails θα κοστίζουν μόνο 7 ευρώ!!

Για να μπορέσετε όμως να συνεχίσετε το party και στο σπίτι…
θα γίνει κλήρωση, όπου θα έχετε την ευκαιρία να κερδίσετε μια fun συσκευασία της DRINKWORKS,
η οποία θα περιέχει όλα όσα χρειάζεστε για να φτιάξετε το δικό σας homemade cosmopolitan!
Φτάνει να βρείτε το μαγικό χαρτάκι που θα «κάνει βόλτα» στον κήπο του ALMAZ!

Πέμπτη 27 Μαΐου
Dj set by:
ALEKA APERGI
EVA THEOTOKATOU
STELLA KALISPERATOU
NIKKI XIMERI

ALMAZ
Τριπτολέμου 12, Γκάζι
Τηλέφωνα κρατήσεων: 210 3474763

The party starts @ 22.30
FREE ENTRANCE

Useful links:
www.almaz.gr
www.xstatic.gr
www.myspace.com/xstaticteam
www.twitter.com/xstaticteam
www.dailymotion.com/Xstatic_Team
www.youtube.com/XstaticTeamTV

The National - Bloodbuzz Ohio

Αν έπρεπε να υποδεχτώ τους The National με συγκεκριμένες δάφνες, τότε θα έπρεπε να πω: “Το συγκρότημα με τον διάδοχο των Ian Curtis και Morrissey και τον πιο ταλαντούχο drummer που έχουμε ακούσει σε rock σύνθεση εδώ και κάτι δεκαετίες”. Θα προσπεράσω τους ευσεβείς μου πόθους διακριτικά και θα αναφέρω μόνο το γεγονός ότι το “Bloodbuzz Ohio” μέσα από το πέμπτο studio album τους, “High Violet” αποτελεί συναισθηματική καινοτομία στη μουσική βιομηχανία του 2010, παρόλο που σε θέματα παραγωγής παραμένει πιστό στα ήθη και τα έθιμα του group. Μπορεί ο Brandon Flowers να δηλώνει πως το κέφι του post-punk revival κινήματος έχει χαθεί με τα χρόνια, οι National πάλι φαίνεται να υποστηρίζουν ότι η μελαγχολία και το ταξίδι αυτής μπορούν να αποδειχτούν εξίσου σημαντικά.

"Just Your Fool" Cyndi Lauper (new single)

Η μεγάλη συμπάθεια του ½ αυτού του blog έρχεται με νέο άλμπουμ (Memphis Blues) στις 22 Ιουνίου από την Mercer Street Records (επίσης εταιρεία του ταλαντούχου εως αηδίας Fitzsimmons). Όπως καταλαβαίνεις πάλι τα φέρνει όλα τούμπα και από τους Basement Jaxx, τους Scumfrog και το dance παραλήρημα του Bring Ya to the Brink, περνάει στις μπλουζ διασκευές και στις συνεργασίες με τεράστια ονόματα της μουσικής ιστορίας όπως ο B.B. King (κορακοζώητος ο άτιμος). Πρώτο single το "Just Your Fool" που κυκλοφόρησε εχθές. Απολαύστε το παρακάτω.
Υγ: Ενώ παραπάνω απολαμβάνεις την παιδούλα ετών 56 Cyndi, να απλώνεται στα ριχτά στα καναπεδια με τα μπούτια έξω!!! Αίσχος!!! ; )

"The Dance" Faithless

Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ξέρω τι να πρωτοαναφέρω. Ότι οι Faithless επιστρέφουν στις 16(Κυριακάτικα στο iTunes;) του μήνα, με το 6ο στουντιακο τους άλμπουμ; Ότι είναι η πρώτη κυκλοφορία σε δικό τους label (Nate’s Tunes); Ότι άνετα χαρακτηρίζεις τον δίσκο “Back to Basics”; Ότι η Dido(χασμουρητό) τραγουδά σε δυο (“Feelin` Good” και “North Star”) από τα 12 tracks;
Όπως και να ‘χει το πράγμα, έχουμε να κάνουμε με ένα από τα δημοφιλέστερα και ουσιαστικά επιδραστικα ονόματα στην dance σκηνή, το οποίο ποτέ δεν αρκέστηκε στις κυκλοφορίες του ενός single, ποτέ δεν αφορούσε μόνο το κοινό της electronica ή της house ή της techno και ποτέ δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες του.
Ετοιμάσου λοιπόν να ακούσεις εδώ, stadium anthems (“Not ‘Coming Home” -1o single), chilling grooves (“Crazy Bal’heads”), αιθέρια φωνητικά από την Αργεντινα τραγουδίστρια και ηθοποιό (ίσως την θυμάσαι από το Alias και τα Ημερολόγια Μοτοσικλέτας) Mia Maestro (“Love Is My Condition”) και υπέροχα φάλτσα από τον Dougy Mandagi των Temper Trap (“Comin Around”). Για αυτό όμως που πρέπει πραγματικά να ετοιμαστείς είναι η εμφάνιση τους την 7η Ιουλίου στο Rockwave Festival στο Terra Vibe, μαζί με Κβητα και Black Eyed Peas. Βαλε τα παπούτσια του χορού (που θα έλεγαν και οι αμερικάνοι στα 60’s) και έλα να κάνουμε το δάσος +SODA!!!

Αν σου άρεσαν τα Insomnia, We Come 1 άντε και Tarantula, και δεν σου χαλάει την χορευτική διάθεση ο περισσότερο από συχνά, πολιτικός λόγος του πιο βουδιστή και από τον Βούδα, Maxi Jazz (αυτή την περίοδο βέβαια σου έρχεται κουτί), είσαι στη λίστα για το club, όπως το ξέραμε, πριν σκάσουν μύτη τα r’n’b πόρνο-άσματα και η ατμόσφαιρα μυρίσει λάδι καρύδας…

Υγ: Το εξώφυλλο του δίσκου είναι κάτι παραπάνω από εκπληκτικό και στο ίδιο ύφος κινείται και το εξώφυλλο για το 1ο single αλλά και το βίντεο. Έχω πάθει έναν ενθουσιασμό ή μια παράκρουση;

Lena Horne (June 30, 1917 – May 9, 2010)

Πάνω από 30 προσωπικοί δίσκοι. Πάνω από 20 συμμετοχές σε ταινίες. Μια φωνή βελούδινη που αγγίζει κάθε χορδή συναισθημάτων πάνω σε ένα κορμί. Πρόσωπο αγγελικό, που ενίοτε τάζει ερωτική διάθεση. Μια γυναίκα στην οποία η popular μουσική και η jazz παράδοση χρωστάνε μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές τους. Μια προσωπικότητα που αντιμετώπισε τον ρατσισμό όσο λίγες για την εμφάνισή και το χρώμα της. Μια καλλιτέχνις που γεμίζει ετυμολογικά τον σχετικό χαρακτηρισμό όσο λίγες στην ιστορία της μουσικής του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.
R.I.P. Lena Horne…

"XXXO" M.I.A.

10 Μαίου και πρωι θα το λεγες. Στο BBC 1 παιζουν ενα φρεσκοτατο κομματι απο τον αναμενομενο (πολυ ή οχι ειναι στην κριση σου, αλλα για μας πολυ) δισκο της M.I.A. με τον κουφο τιτλο "/\/\/\Y/\" δηλαδη "MAYA" δηλαδη το middle name της κοπελιας. Δυστυχως η κυκλοφορια παει απο αναβολη σε αναβολη και τα τελευταια νεα ειναι πως απο τελη Ιουνιου (29)που ειχε προγραμματισει, μεταφερομεθα στις 13 Ιουλιου και που 'σαι ακομα. Για να παρεις μια γευση και μην σε φαει και η μαυρη αγωνια θα σου δωκω να ακουσεις το εν λογω κομματι, που φερει τον τιτλο "ΧΧΧΟ", και το λες electro-pop, αλλα αμα ακουσω για αλλη μια φορα συγκριση με Gaga, θα αρχισω να πιστευω οτι ολοι ξεκινησαν να ακουν μουσικη απο το Fame και μετα. Ελεος.
Ακουσε το παρακατω λεμε!!!
anniemacin4zlbyuser6352431

"Where Did the Night Fall" UNKLE

Την Δευτέρα κυκλοφορεί επίσημα. Είναι το 5ο κατά σειρά άλμπουμ των UNKLE και πολύ πρωί για να γράψω κάτι αξιόλογο και ακόμα πιο νωρίς για να διαβαστεί από τον οποιοδήποτε. Είναι όμως τόσο ενδιαφέρον για ακόμα μια φορά αυτό το δημιούργημα ενός ουσιαστικά ανθρώπου (όχι γιατί οι υπόλοιποι δεν έχουν μέρος «ευθύνης» αλλά γιατί έρχονται και παρέρχονται), του James Lavelle, που πρέπει να κοινοποιηθεί. Οι συμμετοχές πολλές για άλλη μια φορά. Από τους συνήθεις ύποπτους Gavin Clark και Autolux έως τους Mark Lenegan και Joel Cadbury . Οι επιρροές ακόμα πιο πολλές. Από την ψυχεδέλεια των Velvet Underground που απλώνεται σχεδόν σε όλο των δίσκο, έως την new wave pop των Cure(η μπασογραμμη στο "On a Wire" μου έφερε στο μυαλό το Forest και τα φωνητικά της Elle J τους Organ), και από τα φαντάσματα του παρελθόντος (“War Stories”) που εμφανίζονται στο "Falling Stars", στο θεατραλε "Caged Bird" με τα φωνητικά της «θέλω-να-με-λέτεε-Florence» Katrina Ford. Όλα αυτά κάτω από την λογική μιας νέας electronica, γεμάτης ακουστικά όργανα (οξύμωρο;), layers που καταπίνουν καμιά φορά ακόμα και τα vocals, και beats με στόχο τα υποσυνείδητα όλων μας. Δύσκολα ξεχωρίζεις κάτι για να το πεις single (αυτοί διάλεξαν το Heavy Drug που διαρκεί στο άλμπουμ 1:14 αλλά στο remix Surrender Sounds Mix). Παρόλα ταύτα έχουμε ήδη αγαπήσει τα "Ever Rest" και "Another Night Out".
Πάρε μια γεύση εδώ
Αν σου αρεσει…χμ…πολύ πρωί για τέτοια καταχώρηση…

Laura Marling – I Speak Because I Can

Δεν γίνεται να αποκηρύξεις τις υποτονικές και εσωστρεφείς σου αναζητήσεις για χάρη του κεφιού, αλλά και αγαπημένων καλλιτεχνών. Δεν γίνεται επίσης να θες να σκοντάψεις στον σκόπελο του mainstream ή του rock ή όποιου άλλου είδους μουσικής έχεις κατά νου επειδή δεν έχεις την υπο(επι)μονή να ακούσεις έναν ολόκληρο δίσκο σαν κι αυτόν της Laura Marling. “I speak because I can” δεν σημαίνει μόνο ότι μιλάς επειδή μπορείς να πεις και δικαιούσαι να πεις τη γνώμη σου. Στα πλαίσια της καλλιτεχνικής δημιουργίας πρέπει να ‘μιλάς’ με όλα τα μέσα που διαθέτεις. Και εδώ η Laura Marling δεν μιλά – ουρλιάζει. Ο δεύτερος δίσκος της 20χρονης είναι αυτό που η βρετανική σκηνή που βασιλεύει στα charts θα έπρεπε να ζηλεύει, εκτός κάποιων εξαιρέσεων. Η folk/pop τραγουδοποιός γίνεται γυναίκα και πιστοποιεί ότι η ηλικία είναι θέμα χρόνου και όχι χρόνων. Η ακανθώδης, αλλά και γλυκιά της κιθάρα δεν βουλιάζει και δεν πνίγεται από την τυχοδιωκτική της φωνή. Η μία παρασύρει την άλλη σε ένα παιχνίδι ωριμότητας, εξομολόγησης και συναισθηματικού ξεμπροστιάσματος. Αν ξεκινήσεις την ακρόαση του δίσκου και θες να φωνάξεις στη σκιά του “Devil’s Spoke”, είναι απόλυτα κατανοητό. Αν νιώσεις ότι κάποιος σε αφήνει για πάντα στο υστερόγραφο του “What He Wrote”, βγες αμέσως από τον λήθαργο της συναισθηματικής ουτοπίας που χτίζεται γύρω σου από τον παραγωγό Ethan Johns. Αν ξαφνικά νομίζεις ότι ακούς Dixie Chicks με Rick Rubin στην κονσόλα στο “Rambling Man”, ξαναδιάβασε τα credits. Η δίδα Marling παραδίδει μαθήματα σύνθεσης και ερμηνείας, κάνοντας τις υπερπαραγωγές μεγατόνων να μοιάζουν με μαύρες σελίδες της μουσικής ιστορίας. Ακούστε το όλο πριν περάσει στα αζήτητα. Εγώ πάντως μυρίζομαι Mercury Prize...

Beyoncé – Why Don't You Love Me

Καπνίζει, κλαίει, ξεσκονίζει τα 16 βραβεία Grammy που έχει κερδίσει, υιοθετεί το (life)style της βασίλισσας των pinups, Bettie Page και προσθέτει άλλο ένα λιθαράκι στην ήδη απογειωμένη της εικόνα μετά τον θρίαμβο της Sasha Fierce. Η Beyoncé μόλις κυκλοφόρησε το video-clip για το “Why Don't You Love Me” και ξεφεύγει από την εκκεντρική σκιά του “Telephone”. Νο 1 στα US Hot Dance Club Songs πριν κάνα δίμηνο και ήρθε ο καιρός για τα pop charts. Οψόμεθα...

"Diamond Eyes" Deftones

Μάιος 2010. Οι Έλληνες πενθούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και η οργή για τα οικονομικά μας χάλια συμπυκνώνεται επικίνδυνα. Το soundtrack αυτής της «πολιτικής παρωδίας θρίλερ» θα μπορούσε να είναι το “New World Order” του Curtis Mayfield, το “World Demise” των Obituary ή για κάποιους, ακόμα και το “Kill ‘em All” των Metallica. Ο σημαντικότερος όμως, δίσκος του σημερινού «σκληρού» ήχου, είναι αναμφίβολα η νέα κυκλοφορία των Deftones.
“Diamond Eyes”: Έντεκα tracks το ένα ανώτερο του αλλού, και τρεις διασκευές σε Cardigans, Japan και Drive Like Jehu, στην deluxe έκδοση για το iTunes.
Το κλασσικό μοτίβο των 90s, βάζω μπρος-γκαζι-ρελαντι-νεκρο-γκαζι ξανά (πως τα λέω έτσι;) εδώ επαναλαμβάνεται, ανασυντάσσεται, φρεσκάρεται και μας δίνει στο πιάτο συνθέσεις λιγότερο τεχνικές από των Tool, λιγότερο «στεγνές» από αυτές των Korn, περισσότερο εγκεφαλικές και progressive από αυτές των Linkin Park και φωνητικά που περνάνε από τον χαρακτηρισμό «στοιχειωμένα» στο «αισθαντικά» σε χρόνο dt. Οι συγκρίσεις με το αξέχαστο “White Pony” (η αναμέτρηση για μένα λήγει ισόπαλη πάντως) είναι αναπόφευκτες και οι ταμπέλες atmospheric pop-metal, nu-metal, art-metal, ότι να’ναι-metal, απλά υπάρχουν για να συνεννοηθούμε και να ξαναπατάς το play.

Αν σου αρέσει το metal που κάνουν παρέες με φαρδιά παντελόνια και αμερικάνικα τζόκεϊ και όχι δερμάτινα κολάν και προβιές αιγοπροβάτων, τότε φίλε μου έχεις ένα λόγο να ακούσεις το άλμπουμ εδώ και να δεις το πρώτο βίντεο για αυτό τον δίσκο και για το κομμάτι “Rocket Skates” παρακάτω.
Η εξέγερση βρήκε τον ήχο της αλλά μην κατεβείς στην πορεία με το ipod σου. Είναι τουλάχιστον ειρωνικό!!!
“Guns! Razors! Knives!”