Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Η Sharon Jones δεν είναι τίποτα καινούργιο στον παγκόσμιο, μουσικό χάρτη και οι Dap-Kings δεν είναι η μπάντα του αιώνα για να απολαμβάνουν το βασιλικό στέμμα στην contemporary soul/funk σκηνή. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να μην έχεις κίνητρο για την πλήρη ακρόαση του “I learned the hard way”. Από την άλλη υπάρχει μια υποχθόνια δύναμη που κραυγάζει με πάθος: αν βρεις κάτι ανάλογο στον προαναφερθέντα χάρτη, σφύρα μου κλέφτικα. Αν οι καταβολές σου γυρνούν πίσω στην εποχή που τα κρόσσια της Tina (Turner), το γρέζι της Aretha (Franklin) και οι εκρήξεις του James (Brown) έπλεκαν με ιδρώτα την πιο δημιουργική εποχή της μαύρης μουσικής, τότε αυτό το album έχει ηχογραφηθεί για σένα. Και μάντεψε: δεν είσαι ο μόνος με αυτές τις καταβολές. Για άλλη μια φορά η Sharon και οι Daps μπαίνουν κεφάτοι στα Soul Studios, ανοίγουν το οχτακάναλο και γράφουν funky drums, κοφτερά χάλκινα, εθιστικά ριφ στις κιθάρες και δακρύβρεχτες ιστορίες που θα μπορούσαν να ταιριάζουν γάντι στην drama queen Mary J Blige. Ας μην γελιόμαστε όμως, η Jones δεν έχει ποτέ σκοπό να το παίξει θύμα, μιας και σε κάθε λέξη προσπαθεί να βγει από τον βάλτο και να γίνει θύτης. Αυτό άλλωστε την έχει φέρει στην πρώτη γραμμή του είδους, ακόμα κι αν τα 54 της χρόνια είναι φαινομενικά πολλά για να αντέξουν το δράμα. Το “I learned the hard way” ακούγεται εύκολα και δύσκολα. Δεν έχει highlights και αν προσπαθήσεις να τα εντοπίσεις θα χάσεις το χρόνο σου. Πουλάει κάτι γνώριμο, αλλά και κάτι άγνωστο σε πολλούς. Συνθέτει μια σκοπιά συντηρητική όσον αφορά στον έρωτα και το πάθος, ενώ την ίδια στιγμή αποδεικνύει ότι το πάθος ήταν, είναι και θα είναι πάντα ευχή και κατάρα. Εν κατακλείδι, ποτέ η μουσική της νέας χιλιετίας δεν ήταν πιο μπέσα από αυτόν τον δίσκο. Διαφωνίες δεν επιτρέπονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου