Erykah Badu – New Amerykah Part Two: Return of the Ankh

Η επιστροφή της Erykah Badu είναι μια σοφή επιστροφή στο δεξί τμήμα του εγκεφάλου της. Το αριστερό (New Amerykah Part One: 4th World War) το ακούσαμε, το αποθεώσαμε, το βάλαμε στα καλύτερα του 2008 και έκανε καλλιτεχνική πλύση (αν)εγκεφάλου, μιας και κανείς δεν είχε κατά νου την επιθετική, πολιτική, ορθολογιστική πλευρά της καλλιτέχνιδας. Μέσα σε μια πανδαισία απλότητας και κυκλοθυμίας, διόλου ασυνήθιστο, η Badu τοποθετεί έναν περιστρεφόμενο έλικα γεμάτο rhythm sections, μπάσα, αναλογικές και ακουστικές φόρμες ως ραχοκοκαλιά του δίσκου, ενώ γύρω από αυτόν σφηνώνουν έντεχνα ηλεκτρονικά, λούπες και ηλεκτρικά πιάνα που προσδιορίζουν τον μαύρο ήχο για το 2010. Είναι η πρώτη φορά που ένας δίσκος της θυμίζει κάτι από το σοφιστικέ και ιστορικό (για μένα) “Baduizm” του 1997, επαναφέροντας το σπάσιμο στη φωνή και τα φαλτσέτα – όλα ως απόρροιες μιας περσόνας που μοχθεί για την τέχνη και τη μουσική της. Σε αυτό το δεξί τμήμα του εγκεφάλου της διακρίνουμε τον Questlove, drummer των Roots, τον παραγωγό J Dilla, τον Lil Wayne στο bonus track και promotion single “Jump Up in the Air (Stay There)” και γενικά όλον τον καλό κόσμο της urban και neo-soul κοινότητας. Το αποτέλεσμα σαφώς δεν κολακεύει κανέναν περισσότερο από την ίδια την Erykah, μιας και η δεύτερη (επι)στροφή της μέσα σε δύο χρόνια προσφέρει ένα album που κανακεύει την μελωδική, ευάλωτη και ερωτική φύση της, χωρίς να γίνεται χλιαρή και radio-friendly – δεν θα ήταν αρνητικό, αλλά κανένα κομμάτι δεν προσφέρεται για heavy ραδιοφωνικό airplay μακριά από τις συνοικίες της Νέας Υόρκης. Το συνολικό άκουσμα όμως είναι τόσο feel-good, που όσα repeat κι αν πατήσεις, θα ανακαλύπτεις διαφορετικά πράγματα σε κάθε λούπα. Άλλωστε, ποτέ η Badu δεν προσέφερε εύκολες συγκινήσεις. Αν τελικά η neo-soul είναι νεκρή (???), τότε το Πάσχα θα έχουμε διπλή Ανάσταση. Το “… Return of the Ankh” δεν είναι μόνο ορόσημο της καριέρας της ερμηνεύτριας, αλλά κι ένας δίσκος που το μόνο που έχει ως ανταγωνιστή είναι το “… 4th World War”, η μουσική ουτοπία της νέας δεκαετίας (κερδίζει το στοίχημα), αλλά και όλα τα graphics covers που έχουν συντεθεί ποτέ για το artwork μιας δισκογραφικής δουλειάς (διπλή νίκη στα στοιχήματα).

Bionic - The Preview

Με πωλήσεις 30 εκατομμυρίων albums και με την σημαντική διάκριση να είναι η μοναδική καλλιτέχνης κάτω των 30 που έχει συμπεριεληθφεί στην λίστα του Rolling Stone με τους 100 καλύτερους artists όλων των εποχών,η 5 φορές νικήτρια Grammy βραβείων Christina Aguilera κυκλοφορεί νέο album.Η Aguilera ήταν στο studio τα τελευταία χρόνια και είναι χαρούμενη για την κυκλοφορία του πολύ-αναμενόμενου 4ου studio album της “Bionic” (RCA Records) αυτό το καλοκαίρι.Το πρώτο single απο το “Bionic” έχει τον τίτλο “Not Myself Tonight” και την παραγωγή έχει κάνει ο Polow Da Don.Το τραγούδι θα κάνει πρεμιέρα στο ChristinaAguilera.com στις 30 Μαρτίου και θα κυκλοφορήσει στο iTunes στις 13 Απριλίου. Το “Bionic” περιλαμβάνει τραγούδια που έχει γράψει η Aguilera μαζί με τους Sia, Tricky Stewart, Polow Da Don, Le Tigre, Hill & Switch και Ladytron μεταξύ άλλων.Η Aguilera δηλώνει, “Δούλεψα για αυτό το album μαζί με τόσο ταλαντούχους καλλιτέχνες και παραγωγούς και οφείλω να ομολογήσω οτι ειλικρινά ήταν μια εξαιρετική εμπειρία.Οι καλλιτέχνες που διάλεξα να δουλέψω πρόσθεσαν την δικιά τους πινελιά στο “Bionic” “.Η πρόθεσή μου ήταν να μπω στον δικό τους «κόσμο» και αυτοί να συνδυάσουν το δικό μου όραμα και τον δικό μου ήχο.Τα αποτελέσματα ήταν μαγικά.” Το album ακόμα περιλαμβάνει και μια μπαλλάντα σε παραγωγή της Linda Perry και έχει τον τίτλο “Lift Me Up”.Ο τίτλος “Bionic” αντικατοπτρίζει την ικανότητα της Aguilera να ανοίγει την φωνή της σε νέα επίπεδα και την χρησιμποιεί με διάφορους τρόπους που δεν έχει ξαναδοκιμάσει. Η Aguilera περιγράφει το album ως ένα μοναδικό μείγμα πολλών είδων και στυλ μουσικής “Ήμουν σε θέση να διερευνήσω και να δημιουργήσω ένα φρέσκο και σέξυ ήχο χρησιμοποιώντας και ηλεκτρονικά και οργανικά στοιχεία.Είμαι πολύ χαρούμενη για τους fans που θα ακούσουν ένα νέο ήχο.Είναι κάτι το οποίο νομίζω δεν το περιμένει κανείς.” Εκτός από την ολοκλήρωση του album,το οποίο ηχογραφήθηκε στο δικό της studio,στο σπίτι της,μετά την γέννηση του πρώτου της παιδιού,η Christina θα πρωταγωνιστεί και στο film “Burlesque” (η πρώτη της ταινία).Η ταινία θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες από την Screen Gems στα τέλη του 2010 και «παίζουν» οι Cher,Stanley Tucci και Kristen Bell.

Sade – Soldier Of Love

Τα στατιστικά και τα σχόλια είναι γνωστά, τύπου: “έκτο studio album για τους Sade”, “το πρώτο που ντεμπουτάρει στην κορυφή των US charts”, “η ήρεμη δύναμη της Adu και της μπάντας της”, “η μεγάλη επιστροφή μετά από 10 χρόνια απουσίας και δημιουργικής αφάνειας”, “No 1 σε 14 χώρες”, blah, blah, blah… Ποια η θέση όμως του group στη σημερινή δισκογραφία; Και γιατί το project παύλα συγκρότημα μπορεί και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας κάτω από αυτές τις συνθήκες; Μπορεί τελικά μια Lady GaGa ή μια Beyonce να ταρακουνήσουν τους συνθέτες/ερμηνευτές τέτοιου είδους ή οι μουσικές αξίες παραμένουν άθικτες ακόμα και μετά από δύο δεκαετίες;
Η εποχή προστάζει σκληρότητα και το ομώνυμο την προσφέρει απλόχερα, στα πλαίσια της quiet storm αισθητικής. Το ίδιο κάνει και το video-clip της μέγιστης Sophie Muller, μέσα από μια πανδαισία συνειρμών, αλληγοριών και χορογραφιών. Το “Long That Road” παρουσιάζει μια σύγχρονη εκδοχή του “No Ordinary Love” για να κάνει catch-up με το 2010, ενώ οι mid-tempo διαρροές συνδέονται εύηχα σε μια ηχογράφηση που η φωνή της Sade Adu επισκιάζει τις ρυθμικές κιθάρες, τα έγχορδα και τα διακριτικά πνευστά.
Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα έγκειται λοιπόν στο γεγονός ότι η ευαισθησία στα αυτιά μας συνεχίζει να είναι θεμιτή. Όσο η Norah Jones, οι (ή η) Sade, ο Michael Buble και οι σχετικοί κυκλοφορούν δίσκους τόσο ενημερωμένους όσο αυτός, καμία pop starlet δεν θα διαφθείρει τη μελωδία για χάρη υπερπαραγωγών.

p.s. Μου αρέσει η GaGa, καμία σύγχυση.

The Lovely Bones

Αν κάποιος πάει να κρίνει τη δουλειά του Peter Jackson από αυτή την ταινία ή μπει στην διαδικασία να τη συγκρίνει με άλλες δικές του, το πιο πιθανό είναι να καταλήξει να γυρίσει τον χρόνο πίσω στο 1994 και στο “Heavenly Creatures”. Και πάλι βέβαια άκαρπη η προσπάθεια, μιας και η απόπειρα του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη δεν υπογράφει ένα δράμα μεγατόνων, όπως αυτό με την Melanie Lynsey και την Kate Winslet. Τι είναι αυτό όμως που μας κάνει να συμπαθούμε τη ταινία, αλλά και να μην μας κάνει εντύπωση που δεν κατάφερε να πρωταγωνιστήσει σε απονομές και βραβεία;
Μας άρεσε η πρωταγωνίστρια. Η Saoirse Ronan αποδεικνύει ότι δεν προτάθηκε άδικα για Όσκαρ το 2008 με το “Atonement”. Αντιθέτως παίρνει έναν γλυκανάλατα γραμμένο ρόλο στην προσαρμογή σεναρίου και τον προσαρμόζει στα μέτρα μιας 16χρονης και εν δυνάμει μεγάλης πρωταγωνίστριας. Αν αυτό παραπέμπει στην Keira Knightly, δικαίως, αλλά και πάλι είναι λίγο. Υποψήφια για βραβείο Bafta Α’ Γυναικείου Ρόλου και αναμονή για τα καλύτερα.
Δεν μας άρεσε η επιφανειακή προσέγγιση σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως η παιδεραστία. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι σε καμία περίπτωση η ταινία δεν υποσχέθηκε βαθιές και μεγάλες συγκινήσεις. Στο τέλος της ημέρας όμως η εικόνα κλέβει την παράσταση από ένα σενάριο πολλά υποσχόμενο, που δεν καταφέρνει να σταθεί αντάξιο της σκηνοθεσίας. Το τελευταίο οδηγεί εύλογα στον φακό του Jackson. Πάντα συνεπής στο ύφος του, δηλωμένα εφετζής και διόλου άδικος με τους πρωταγωνιστές του, ο σκηνοθέτης μπλέκει το φανταστικό με το πραγματικό σε ένα ταξίδι που τα κάδρα κονταροχτυπιούνται με τα γραφικά και τα motion designs. Οι σκοτεινές και βραδινές λήψεις είναι φυσικά και πάλι το μεγάλο του όπλο, οι οποίες μπλέκουν με τη μουσική του Brian Eno σαν να έπρεπε να γίνει ακριβώς έτσι από την αρχή.
Κερασάκι στην τούρτα, που πολλές φορές κλέβει την παράσταση από αυτήν, ο Stanley Tucci. Ο κωμικός επιτέλους βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και μάλιστα για λογαριασμό μιας ταινίας που σε γενικές γραμμές θάφτηκε από τον Τύπο. Παρανοϊκός όσο πρέπει και συμπαθής όσο μπορεί να γίνει ένας κινηματογραφικός ήρωας-αντιήρωας-δολοφόνος, προσδίδει στη φιγούρα του George Harvey μια διάσταση που μόνο ένας ηθοποιός με κωμική φλέβα θα μπορούσε να κάνει. Υπάρχει λόγος για αυτό, βλέπε Robin Williams και Dani De Vito.
Αν το συνολικό έργο του Jackson περιλαμβάνει τον επικό “Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών”, το (αριστουργηματικό) remake του “King Kong”, τα “Ουράνια Πλάσματα” και την παραγωγή του “District Nine”, τότε πέφτεις στο τρυπάκι να θεωρήσεις το “The Lovely Bones” την πιο αδύναμη στιγμή του δημιουργού. Στα ίδια πλαίσια δηλαδή που λες εύκολα πως “Η Αλίκη” του Tim Burton είναι η χειρότερή του ταινία. Πόσο εύκολα όμως λες ότι αυτές οι δύο είναι κακές στιγμές της κινηματογραφικής σεζόν που διανύουμε;

"Head First" Goldfrapp

Η 'Αλισον είναι χρυσή είναι καλή έχει τις χάρες όλες και μέχρι κάποια στιγμή μας είχε συνηθίσει ηλεκτρονικά. Όταν η κοιμισμένη φολκ έριξε το καταραμένο πέπλο της πάνω από την μουσική μας πόλη είπε και αυτή να το γυρίσει και με το «αυτή» εννοώ την έως και disco queen κυρία Goldfrapp αλλά και τον -πίσω από τα φώτα- κύριο Gregory που αρκείται στον τίτλο του producer ουσιαστικά, αν και αποτελεί το 2ο μέλος αυτού του γκρουπ. Όχι πως δεν πούλησε με το Seventh Tree, το ντουετάκι αλλά πόσο να αντέξει και αυτό;
Το ξαναγυρναει λοιπόν και έτσι στις 22 Μαρτίου κυκλοφορεί το Head First άλμπουμ με μια καθαρή electro κατεύθυνση. Οι περισσότεροι έχουν ήδη ακούσει το πρώτο single, το Rocket. Όλο το δημιούργημα μπορείτε να το ακούσετε εδώ.
9 τραγούδια. Καλογυαλισμένη synthpop. Οι ταχύτητες γύρω στα 120 bpm το πολύ και τα 80s παρόντα άλλη μια φορά. Αυτή την στιγμή που ακούω ξανά το υλικό, δεν το κόβω και πολύ club αλλά όλο και κάνα remix θα γίνει. Μόνα τους και όρθια, πάντως, στέκονται στις πίστες, το 1ο single που λέγαμε, καθώς και τα Dreaming και I Wanna Life, τα οποία και έχουμε ήδη αγαπήσει μαζί επίσης με το Hunt.
Θα περάσουμε καλά με αυτό τον δίσκο έτσι κι αλλιώς. Άρα μην την πολυψάχνεις και απήλαυσε ποπ χωρίς ενοχές.

Αν σου αρέσουν οι Eurythmics, οι Abba, και πάντα θεωρούσες ότι οι Bang είναι ένα αδικημένο συγκρότημα!!! Ελπίζω μόνο να μην πέταξες τις περούκες από τις απόκριες γιατί θα σου χρειαστούν. Βάτες έχεις σίγουρα!

"Telephone" Lady Gaga ft.Beyonce

Παραδεχομαι απλά οτι εχει καταφέρει το μεγαλύτερο "μπαμ" της δεκαετίας και συνεχίζει.

το βίντεο -που αποτελεί συνέχεια του "Paparazzi"-ειναι μια ακόμα πρόκληση στα μάτια του mainstream κοινού της, μιας και για ανθρώπους που εχουν παρακολουθήσει βιντεο αλλων καλλιτεχνών πχ:Tool, ειναι άλλη μια τσιχλοφουσκα.
Αλλα τοσο εθιστική τσιχλοφουσκα!!!

Αχρηστα trivia:

• Το τραγούδι γράφτηκε για την B.Spears

• Το tempo του ειναι στα 120 bpm

• Κυκλοφόρησε μολις χθες

9+1 (λόγοι για να είσαι Up In The Air).

9+1 λόγοι που ο Jason Reitman μπορεί να κλείνει το μάτι στον καθρέφτη του.

9+1. Το μέσα-στα-σύννεφα intro με την Sharon Jones να βρυχάται στη σκιά των χάλκινων. Αυτός ο τόπος είναι δικός σου.
9. Ο Zach Galifianakis σταρ πρώτου μεγέθους; Όχι ακόμα, αλλά ξέρεις την παροιμία που λέει για το παίνεμα και το σπίτι που θα σε πλακώσει.
8. “Everyone needs a co-pilot”. Τόσο κλισέ, αλλά και τόσο αναγκαίο τη στιγμή που πρέπει να ειπωθεί.
7. Πότε το editing πέρασε σε δεύτερη μοίρα; Dana E. Glauberman για περισσότερα χρόνια εγγύηση.
6. Η σκηνή με το ερημωμένο-σαν-να-μην-υπάρχει-αύριο γραφείο εταιρείας – συμπαντική πραγματικότητα.
5. Η αποικοδόμηση των notebooks. Ημερολόγιο για συνουσία μυστική; Jamais.
4. Ο για-πρώτη-φορά συμπαθητικός George Clooney. Πάντα γοητευτικός, πάντα εύστοχος, ποτέ υπερβολικός, αλλά για τις ανάγκες ποιού ρόλου βάλαμε τον εαυτό μας στη θέση του μέχρι τώρα;
3. Η σχεδόν ανακάλυψη της συγκλονιστικής Anna Kendrick. Αν δεν σε πιάσουν τα γέλια όταν κλαίει που την παράτησαν, κάνε update στο humor database σου. Vera Farmiga (κούκλα) φάε τη σκόνη της.
2. Ο φακός του Reitman που διογκώνεται και αποκτά βαρύτητα. Τόση, που το Juno περνάει στη σφαίρα της πρώιμης δημιουργίας.
1. Οι λέξεις, οι υπόνοιες, οι κυριολεξίες, οι αφηγήσεις, οι μονόλογοι για ένα σακίδιο που κουβαλάει ζωές και μερικές ντροπιαστικές απολύσεις. Μήπως αυτό το λένε σενάριο;

Θείε Όσκαρ...βατόμουρο έφαγες;

Γιατί θένε όλοι στην ακαδημία να με συγχύσουν; Ε;

Ποια Μπίγκελου και μπίγκ χαλόου και κουραφέξαλα; Ποιο Hurt Locker; Ποια τον καταράστηκε τον Μήτσο τον Κάμερον.
Παρασκηνιακά και παρεμπιπτόντως αυτή η Bigelow που πήρε σκηνοθεσία (1^η γυναίκα στην ιστορία των Όσκαρ) και καλύτερης ταινίας, είναι μια από τις πρώην γυναίκες του σκηνοθέτη του Άβατα. Δηλαδή οικογενειακά τα βραβειάκια! Δεν σου λέω εγώ ότι είναι η ταινία της κυρίας κερδισα-εξι-Οσκαρ-και-χεστηκα-για-την-ψωροδιατροφη-που-μου-δινεις-James, είναι για το καλαθάκι. Όχι αυτό δεν θα στο πω. Αλλά ερωτώ εγώ εσάς, το εξής απλό. Μια ταινία βραδυφλεγείς που προβάλλεται για πρώτη φορά στη Βενετία το 2008(!) και πάει με τάμα θα τολμήσω να πω, στα Όσκαρ 2 σχεδόν χρόνια μετά, αξίζει να σκεπάσει μια ταινία πανδαισία, που βάζει τον κόσμο στις αίθουσες σαν να του μοιράζανε λεφτά; Αυτή η ακαδημία δηλαδή σνομπάρει την μαζικότερη επιτυχία εδώ και χρόνια;
Τέλος πάντων θα σου πω τα βραβεία και θα συμφωνήσω τουλάχιστον με τον 1^ο ανδρικό, γιατί όντως το χρεωστάγανε στον Μπρίτζες, αλλά και με το Up, που ήταν ίσως η ομορφότερη (και ναι αυτή είναι η κατάλληλη λέξη) ταινία της χρονιάς.

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας: «The Hurt Locker»

Όσκαρ σκηνοθεσίας: Kathryn Bigelow - «The Hurt Locker»

Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου: Jeff Bridges για την ερμηνεία του στην ταινία «Crazy Heart»

Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου: Sandra Bullock για την ερμηνεία της στην ταινία «Blind Side»

Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου: Christoph Waltz για το «Inglorious Basterds»

Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου: Mo'Nique για την ερμηνεία της στο «Precious»

Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου: Mark Boal για την ταινία «The Hurt Locker»

Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου: Geoffrey Fletcher για το «Precious»

Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας: The Secret in their eyes από την Αργεντινή, ( El Secreto de sus Ojos) του Jose Campanella

Όσκαρ Καλλιτεχνικής διεύθυνσης: Avatar

Όσκαρ Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων: UP του Pete Docter

Όσκαρ Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων μικρού μήκους: Nicolas Schmerkin για την ταινία «Logorama»

Όσκαρ Καλύτερου Ντοκυμαντέρ: The Cove

Όσκαρ Ντοκυμαντέρ μικρού μήκους: Στους Roger Ross Williams και Elinor Burkett για το ντοκιμαντέρ «Music by Prudence».

Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μικρού μήκους: Στους Joachim Back και Tivi Magnusson για την ταινία «The New Tenants».

Όσκαρ Φωτογραφίας: Avatar

Όσκαρ Κοστουμιών: The Young Victoria

Όσκαρ Μοντάζ: Στους Bob Murawski και Chris Innis για το «Hurt Locker»

Όσκαρ οπτικών εφέ: Avatar

Όσκαρ μοντάζ ήχου: Στον Paul N.J. Ottosson για το «Hurt Locker»

Όσκαρ μίξης ήχου: Στους Paul N.J. Ottosson και Ray Beckett για το «Hurt Locker»

Όσκαρ Μακιγιάζ: Στους Barney Burman, Mindy Hall και Joel Harlow για την ταινία «Star Trek».

Όσκαρ μουσικής: Στον Michael Giacchino για το «UP»

Όσκαρ τραγουδιού: «The Weary Kind» από την ταινία «Crazy Heart»

Άσχετο…η Σάντρα η Μπούλοκ…γιατί; Πόσο Τζούλια Ρομπερτς-Εριν Μπροκοβιτς πια; Που εδω βεβαια θα παραδεχτω οτι ειναι τελειως ακομπλεξαριστη μιας και πηγε η ιδια να παραλαβει και το χρυσο βατομουρο που της απονεμηθηκε για το "All about Steve". Αλλο ενα ρεκόρ; Την ιδια χρονιά και Όσκαρ και βατόμουρο;;; Άντε και ένα στην Καρμεν Ηλέκτρα εύχομαι…

Ακούστε στο παρακάτω βίντεο το τραγούδι που κέρδισε το Όσκαρ