Τα στατιστικά και τα σχόλια είναι γνωστά, τύπου: “έκτο studio album για τους Sade”, “το πρώτο που ντεμπουτάρει στην κορυφή των US charts”, “η ήρεμη δύναμη της Adu και της μπάντας της”, “η μεγάλη επιστροφή μετά από 10 χρόνια απουσίας και δημιουργικής αφάνειας”, “No 1 σε 14 χώρες”, blah, blah, blah… Ποια η θέση όμως του group στη σημερινή δισκογραφία; Και γιατί το project παύλα συγκρότημα μπορεί και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας κάτω από αυτές τις συνθήκες; Μπορεί τελικά μια Lady GaGa ή μια Beyonce να ταρακουνήσουν τους συνθέτες/ερμηνευτές τέτοιου είδους ή οι μουσικές αξίες παραμένουν άθικτες ακόμα και μετά από δύο δεκαετίες;
Η εποχή προστάζει σκληρότητα και το ομώνυμο την προσφέρει απλόχερα, στα πλαίσια της quiet storm αισθητικής. Το ίδιο κάνει και το video-clip της μέγιστης Sophie Muller, μέσα από μια πανδαισία συνειρμών, αλληγοριών και χορογραφιών. Το “Long That Road” παρουσιάζει μια σύγχρονη εκδοχή του “No Ordinary Love” για να κάνει catch-up με το 2010, ενώ οι mid-tempo διαρροές συνδέονται εύηχα σε μια ηχογράφηση που η φωνή της Sade Adu επισκιάζει τις ρυθμικές κιθάρες, τα έγχορδα και τα διακριτικά πνευστά.
Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα έγκειται λοιπόν στο γεγονός ότι η ευαισθησία στα αυτιά μας συνεχίζει να είναι θεμιτή. Όσο η Norah Jones, οι (ή η) Sade, ο Michael Buble και οι σχετικοί κυκλοφορούν δίσκους τόσο ενημερωμένους όσο αυτός, καμία pop starlet δεν θα διαφθείρει τη μελωδία για χάρη υπερπαραγωγών.
p.s. Μου αρέσει η GaGa, καμία σύγχυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου