Έχουμε πιάσει τρίτο δεκαήμερο Φεβρουαρίου, που θα λεγε και η Αση. Εδώ και κάμποσο καιρό έχει φανεί το χαΐρι μας. Το 2010 θα είναι η καλύτερη χρόνια για όλους.
Τώρα εσύ διαβάζοντας τα παραπάνω δεν σκέφτεσαι πως τα πίνω μόνος μου, εγώ και ο πόνος μου; Παραδέξου το, αυτό σκέφτεσαι. Αλλά εγώ θα σε συγχωρήσω αναγνώστη μου, όχι μόνο γιατί σε εκτιμώ (ε;), αλλά και γιατί είσαι προπέτης και εμένα αυτό με φτιάχνει.
Λοιπόν, από το ψυχανωμαλο μου σύμπαν σας στέλνω χαιρετίσματα πως ο δίσκος της χρονιάς κυκλοφόρησε και είναι το The Courage of Others και ανήκει στους Midlake. Ναι από τώρα γιατί; Δεν έχουμε αποδείξει ότι είμαστε μήνες μπροστά; Το έχουμε βεβαίως, βεβαίως.
Αν είναι όμως να μπούμε στο σοβαρό μας κοστούμι έχω να σου πω μερικά πραγματάκια.
Εμένα η φολκ μου φέρνει αέρια. Δηλαδή, άστα να πάνε. Εδώ όμως μιλάμε για τις λυρικοτερες συνθέσεις εδώ και καιρό. Όσο ακούς τόσο κολλάς. Σε κερδίζει σιγά σιγά σαν και εγώ δεν ξέρω τι. Μπορεί να έχει επαναλήψεις, κοιλιές, μονότονη ενορχήστρωση, αλλά οι χορδές στέλνουν στον αέρα παγανιστικές δροσοσταλίδες μουσικής (πω πω κάηκα, λες και ζω το acid summer of love) όχι τόσο γλυκανάλατα όσο σου ακούγομαι αλλά πιο μελαγχολικά θα έλεγα. Αχ…. Μελωδίες και πάλι μελωδίες, ακουστικά όργανα, το τέμπο του νεκρού, η υπέροχα ταιριαστή φωνή του κοιμισμένου Smith και στίχοι όπως οι παρακάτω…
“And when the acts of man
Cause the ground to break open
Oh, let me inside, let me inside, not to wait”
Δεν θα αρέσει αυτό το άλμπουμ σε πολλούς. Αλλά εγώ το αγάπησα…
Αν σου αρέσουν οι Simon & Garfunkel, οι Barclay James Harvest, τα φλάουτα των 70s, τα δέντρα, τα βουνά, τα ρυάκια, λαλαλαλαλαλαλαλα….
Τώρα εσύ διαβάζοντας τα παραπάνω δεν σκέφτεσαι πως τα πίνω μόνος μου, εγώ και ο πόνος μου; Παραδέξου το, αυτό σκέφτεσαι. Αλλά εγώ θα σε συγχωρήσω αναγνώστη μου, όχι μόνο γιατί σε εκτιμώ (ε;), αλλά και γιατί είσαι προπέτης και εμένα αυτό με φτιάχνει.
Λοιπόν, από το ψυχανωμαλο μου σύμπαν σας στέλνω χαιρετίσματα πως ο δίσκος της χρονιάς κυκλοφόρησε και είναι το The Courage of Others και ανήκει στους Midlake. Ναι από τώρα γιατί; Δεν έχουμε αποδείξει ότι είμαστε μήνες μπροστά; Το έχουμε βεβαίως, βεβαίως.
Αν είναι όμως να μπούμε στο σοβαρό μας κοστούμι έχω να σου πω μερικά πραγματάκια.
Εμένα η φολκ μου φέρνει αέρια. Δηλαδή, άστα να πάνε. Εδώ όμως μιλάμε για τις λυρικοτερες συνθέσεις εδώ και καιρό. Όσο ακούς τόσο κολλάς. Σε κερδίζει σιγά σιγά σαν και εγώ δεν ξέρω τι. Μπορεί να έχει επαναλήψεις, κοιλιές, μονότονη ενορχήστρωση, αλλά οι χορδές στέλνουν στον αέρα παγανιστικές δροσοσταλίδες μουσικής (πω πω κάηκα, λες και ζω το acid summer of love) όχι τόσο γλυκανάλατα όσο σου ακούγομαι αλλά πιο μελαγχολικά θα έλεγα. Αχ…. Μελωδίες και πάλι μελωδίες, ακουστικά όργανα, το τέμπο του νεκρού, η υπέροχα ταιριαστή φωνή του κοιμισμένου Smith και στίχοι όπως οι παρακάτω…
“And when the acts of man
Cause the ground to break open
Oh, let me inside, let me inside, not to wait”
Δεν θα αρέσει αυτό το άλμπουμ σε πολλούς. Αλλά εγώ το αγάπησα…
Αν σου αρέσουν οι Simon & Garfunkel, οι Barclay James Harvest, τα φλάουτα των 70s, τα δέντρα, τα βουνά, τα ρυάκια, λαλαλαλαλαλαλαλα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου