"The Courage of Others" Midlake

Έχουμε πιάσει τρίτο δεκαήμερο Φεβρουαρίου, που θα λεγε και η Αση. Εδώ και κάμποσο καιρό έχει φανεί το χαΐρι μας. Το 2010 θα είναι η καλύτερη χρόνια για όλους.
Τώρα εσύ διαβάζοντας τα παραπάνω δεν σκέφτεσαι πως τα πίνω μόνος μου, εγώ και ο πόνος μου; Παραδέξου το, αυτό σκέφτεσαι. Αλλά εγώ θα σε συγχωρήσω αναγνώστη μου, όχι μόνο γιατί σε εκτιμώ (ε;), αλλά και γιατί είσαι προπέτης και εμένα αυτό με φτιάχνει.
Λοιπόν, από το ψυχανωμαλο μου σύμπαν σας στέλνω χαιρετίσματα πως ο δίσκος της χρονιάς κυκλοφόρησε και είναι το The Courage of Others και ανήκει στους Midlake. Ναι από τώρα γιατί; Δεν έχουμε αποδείξει ότι είμαστε μήνες μπροστά; Το έχουμε βεβαίως, βεβαίως.
Αν είναι όμως να μπούμε στο σοβαρό μας κοστούμι έχω να σου πω μερικά πραγματάκια.
Εμένα η φολκ μου φέρνει αέρια. Δηλαδή, άστα να πάνε. Εδώ όμως μιλάμε για τις λυρικοτερες συνθέσεις εδώ και καιρό. Όσο ακούς τόσο κολλάς. Σε κερδίζει σιγά σιγά σαν και εγώ δεν ξέρω τι. Μπορεί να έχει επαναλήψεις, κοιλιές, μονότονη ενορχήστρωση, αλλά οι χορδές στέλνουν στον αέρα παγανιστικές δροσοσταλίδες μουσικής (πω πω κάηκα, λες και ζω το acid summer of love) όχι τόσο γλυκανάλατα όσο σου ακούγομαι αλλά πιο μελαγχολικά θα έλεγα. Αχ…. Μελωδίες και πάλι μελωδίες, ακουστικά όργανα, το τέμπο του νεκρού, η υπέροχα ταιριαστή φωνή του κοιμισμένου Smith και στίχοι όπως οι παρακάτω…

“And when the acts of man
Cause the ground to break open
Oh, let me inside, let me inside, not to wait”
Δεν θα αρέσει αυτό το άλμπουμ σε πολλούς. Αλλά εγώ το αγάπησα…

Αν σου αρέσουν οι Simon & Garfunkel, οι Barclay James Harvest, τα φλάουτα των 70s, τα δέντρα, τα βουνά, τα ρυάκια, λαλαλαλαλαλαλαλα….

Etten: 10/02/2010 Σταυρός του Νότου

Αυτό που σου συμβαίνει όταν δεν μπορείς διώξεις τη σκέψη σου από έναν άνθρωπο ίσως να ονομάζεται έρωτας. Όταν πάλι δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, λέγεται Etten.

Προσπαθώντας να δώσει δικό της στίγμα η Ελένη Τζαβαρα, πήρε τον χρόνο της και μετά την αποχώρηση από τους Film, άρχισε να δίνει δείγματα γραφής αργά αλλά σταθερά. Στο myspace κοινό project με τον Μιχάλη Δέλτα, φωνή στο «The Hunt» του Chris Nemmo, φωνή στο «Redrosy» της Λένας Πλάτωνος και κάπου εκεί στις αρχές Νοεμβρίου του ‘09 κυκλοφορεί το “I know you ‘re behind me but i m not scared”. Τα χέρια στην παραγωγή βάζουν οι Coti K. και Μ.Δελτα. Παρόλο που σου μοιάζει σαν ηλεκτρονική καταιγίδα, έχουν χρησιμοποιηθεί τα πλέον απλά και βασικά wav στα kicks, percs και snares. Έτσι δυναμώνουν οι συνθέσεις. Οι απόλυτα ερμηνευτικές στιγμές της Etten και τα βίαια ξεσπάσματα. Θεατρική σαφέστατα. Ίσως και υπέρ του δεόντως. Το αποτέλεσμα είναι μια απίστευτη ομοιογένεια που μας έκανε να αγαπήσουμε το άλμπουμ –ήθελε τον χρόνο του είναι η αλήθεια-και να περιμένουμε μια ζωντανή της εμφάνιση.
Έτσι φτάνουμε στο χθες. Βράδυ και χθες. Σταυρός του Νότου. Δυστυχώς δεν είχα φωτογραφική μαζί. Ήταν ντυμένη όπως της πρέπει. Extravaganza. Έκανε ένα πρόγραμμα που δεν ήθελα να τελειώσει. Ήμασταν λίγοι. Χορεύαμε στατικά. Ίσως και να την απογοητεύσαμε Αλλά το χειροκρότημα ήταν ζεστό και αληθινό. Δείτε την όπου μπορείτε.
Ένα δεμένο σύνολο. Μια κιθάρα (Νίκος Μαρδακης), μια e-drums (Βαγγέλης Μουσηκας), ένα synth και ένα Macbook (Μαριλενα Ορφανού από Berlin Brides).
Αγαπημένη στιγμή (και του δίσκου και της εμφάνισης) “Car Race” δια χειρός Δέλτα.
Καλύτερη στιγμή, όμως, (πάλι και του δίσκου και της εμφάνισης) το “Bubble Factory”.
Γλυκιά και αστεία στιγμή (μόνο της εμφάνισης) η βροχή που έσταζα από την οροφή πάνω στην σκηνή και λίγα χιλιοστά από την θέση της Τζαβαρα. Γούρι! Γούρι!!

http://www.myspace.com/elenitzavara

το live ξεκίνησε ο Tasman με τον οποίο όμως θα ασχοληθούμε άλλη φόρα

Mohammad (aka Coti K, Βελιώτης, ILIOS)

MOHAMMAD is the project of Coti K, ILIOS and Nikos Veliotis. Having worked separately in the experimental field they decided to join forces in order to study and work on the principles of inter-modulation using contra-bass (Coti K.), oscillators (ILIOS) and cello (Nikos Veliotis).

Και στα μούτρα σας!!! Πάρτα μωρή άρρωστη και τέτοια , φαίνεται να φωνάζουν οι τρεις, πιο underground δεν έχω, καλλιτέχνες της Αθήνας. Ο πνιγμένος στο πειραματικό και πειραγμένο άμπιεντ Coti K., ο θελω-να-με-θαψεται-μαζι-με-το-τσελο-μου Νίκος Βελιώτης και ILIOS!
Νομίζεις εσύ τώρα ότι δεν έχω να σου πω κάτι για ILIOS?
Σε γελάσανε και μας υποτιμάς. Έχω στην κατοχή μου το πρώτο τους άλμπουμ “Freeze Dead” του ‘99! Τότε τραγουδούσε για λογαριασμό του project ένας ΕλληνοΙαπωνας (στόμα ανοιχτό;) και είχε βάλει το χεράκι του και ο respect Soumka. Έχουν διασκευάσει και Μανωλη Αγγελόπουλο! Αμέ!!!
Τι έπαιζαν;
Electro pop techno breaks και τα συναφή. Με το ζόρι άκουσα τον δίσκο 10 φορές, ως γνήσιος μουσικόφιλος.
Πίσω στο θέμα μας, αυτοί οι τρεις ταγμένοι θα μπορούσα να πω, καλλιτέχνες, δημιούργησαν ένα νέο υβρίδιο που ονομάζεται Mohammad.
Τσεκάρετε το στο http://mohammad.gr/ και μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε και να περιηγηθείτε στα υπέροχα και «γενναιόδωρα» site των τριών καλλιτεχνών.
Coti K.
ILIOS
Νίκος Βελιώτης

Πολύ καλημέρα σας…

Grammy Awards 2010

Βραβεία Grammy, 31 Ιανουαρίου, 2010. Και ενώ όλοι περιμέναμε τον θρίαμβο της Beyonce και της Taylor Swift, την παρθενική performance της GaGa, το ‘παραμάσχαλα’ βραβείο των Black Eyed Peas και το πρώτο ever Grammy για τον Neil Young, τελικά όλα έγιναν... ακριβώς έτσι.
Τα Grammy έχουν γίνει πλέον τόσο προβλέψιμα, που η μοναδική ίσως ανατροπή της βραδιάς ήταν η εμφάνιση του Sir Elton επί σκηνής μαζί με τη Λαίδη “Poker Face”. Αλλά αν φανταστείς ότι είχε ξανακάνει κάτι σχετικό με τον Eminem, μάλλον κι αυτό κορεσμένο μοιάζει. Η εμμονή με τα Grammy δεν είναι τελικά ευγενής πόθος πως κάτι καλό μαγειρεύεται εκεί στα ξένα. Ούτε η ανάγκη να πιστοποιήσουμε ότι ένας καλλιτέχνης είναι αξιόλογος μόνο αν πάρει ένα Χρυσό Γραμμόφωνο και το βάλει πάνω στο πλέξιγκλας, διακοσμητικό τζάκι του. Είναι η ίδια εμμονή με τα Όσκαρ και κάθε άλλη απονομή υψηλού prestige. Κι αυτή έχει να κάνει με τη φύση μας που είναι ανταγωνιστική και περιμένει να έρθει πρώτη σε ότι κάνει. Θέλουμε να κερδίσει ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης, θέλουμε να κάνουμε καταμέτρηση για το ποιος κέρδισε τα περισσότερα βραβεία και να τον κάνουμε post στο facebook, θέλουμε να κάνουμε κριτική (σε μένα το λέω), θέλουμε να δούμε τη Beyonce να κάνει φάλτσο και τον Kanye West να αρπάζει το μικρόφωνο από την Taylor Swift. Αλλά μισό λεπτό, όλα αυτά έχουν γίνει. Με λίγα λόγια, οι απονομές είναι guilty-ξε-guilty pleasures για όλους. Τα Grammy του 2010 δεν αποτελούν εξαίρεση.
Ρεκόρ βραβείων έσπασε η Beyonce για γυναίκα καλλιτέχνη με 6 σε μία μόνο απονομή, ενώ η 19χρονη Taylor Swift κέρδισε αρκετά (4), ώστε να οδηγηθεί σε μια φάρμα του Νότου και να ζήσει όση εφηβεία της έχει μείνει. Οι Black Eyed Peas κέρδισαν τη βασική κατηγορία Best Pop Vocal Album για το “The E.N.D.” (ο χειρότερός τους δίσκος, εκεί φτάσαμε) και οι Kings Of Leon μάλλον θα πέταξαν τη σκούφια τους που η Ακαδημία τους έχει ευνοήσει τόσο την τελευταία διετία (καιρός ήταν). Τις dance και electronic κατηγορίες κέρδισε η Lady GaGa (που το glam pop/glam rock της πάει περισσότερο τελικά), καλύτερο εναλλακτικό δισκάκι ανακηρύχθηκε επάξια το “Wolfgang Amadeus Phoenix” των Phoenix και παραγωγός της χρονιάς είναι ο Brendan O'Brien (AC/DC, Pearl Jam). Στην κατηγορία Best New Artist η νίκη ανήκει στους αμερικανούς country stars Zac Brown Band (με 3 album στην καριέρα τους είναι ακόμα new;), κάτι που αφήνει στην άκρη την αποκάλυψη της χρονιάς, τους MGMT. Τα επί μέρους στο www.grammy.com/nominees. Ο λόγος; Γιατί θέλω να κλείσω την παράγραφο με την καλύτερη στιγμή του show και την Pink να κρέμεται από ένα κομμάτι λευκό ύφασμα, τραγουδώντας χωρίς περικοπές.
Καλά ακούσαμε, καλά είδαμε, καλά επιβεβαιωθήκαμε, καλά ξενερώσαμε, καλά ξενυχτήσατε (εγώ όχι). Μέχρι τα Grammy του 2011 να θυμάστε: Το μοναδικό που ξεχωρίζει αυτή την απονομή από άλλες είναι το όνομά της.

P.S. Περί ένοχων απολαύσεων δηλώνω: “Guilty”. Θα τα παρακολουθώ πάντα.