"Devil’s Halo" Me'shell Ndegeocello

Σκεφτόμουν να μην σας μιλήσω για την Me’Shell, μιας και δεν είναι το αντικείμενο μου, αλλά αυτός ο δίσκος δεν μπορούσε να μείνει απλά στα αυτιά μου. Έπρεπε να κοινωνηθει.

Me'shell Ndegeocello.
Αμερικανίδα γεννημένη στο Βερολίνο. Μπασιστρια, σύνθετης, ερμηνεύτρια, ποιήτρια. Πορεία δαιδαλώδης. Από το funk στην ροκ, και από την R&B στη jazz. Συνδέονται όλα σε μια ονειρική, σπαρακτική, χωρίς να γίνεται μελό, ερμηνεία, με στίχους που θυμίζουν Morrissey ( “Stay this time for another round” από το “The one on”).

Το 93’ το ντεμπούτο της album, “Plantation Lullabies”, προτείνεται για Grammy και του χρεώνεται το ξεκίνημα της “neo-soul” σκηνής που μας χάρισε και την Erykah Badu, μεταξύ άλλων.

Η όγδοη κυκλοφορία της, Devil’s Halo, την βρίσκει ακόμα ξεχασμένη. Πολύ μακριά από την προβεβλημενη εικόνα της, τεράστιας σημασίας, υποψηφιότητας των βραβείων.

Δεν θα ασχοληθώ με λοιπές πληροφορίες αλλά με το βασικό κομμάτι. Την δουλειά στο Devil’s Halo.Το εισαγωγικό κομμάτι “Slaughter”, θυμίζει αρχικά νανούρισμα που άλλαξε γνώμη και αποφάσισε να μην σε αφήσει να κοιμηθείς αλλά να μπεις στον φάνκυ ροκ κόσμο του. Τα “The one on” και “Blood on the curb” είναι τα πλέον συναισθηματικά track εδώ και μήνες, μα τόσο μικρά. Πόσο uplifting μπορεί να είναι ένας στίχος όπως στο “Lola” το “The boy she loved left for another girl/ The girl she loved left her for another boy”, πίσω από τις χορδές μιας κιθάρας;

Ας σταθούμε στα χαμόγελα που εμφανίζονται στο άκουσμα του περίεργου τίτλου και λυπηθείτε άφοβα για την ελάχιστη διάρκεια ενός τραγουδιού (“Hair of the dog”) που θα έκανε τον Prince υπερήφανο. Στις ska punk διαθέσεις των “Mass transit” & “White girl”

Μετά έρχεται το “Love You Down” και η r’n’b σαν να την φυσάει ambient αέρας και από κάπου μακριά να την κοιτάει η Bjork(!?). Ότι αυτό το κομμάτι έχει γραφτεί το 1986 από τους Ready for the World (ποιους;), και έχει πιάσει U.S. Top Ten (No 9), είναι απλά η άχρηστη πληροφορία της ημέρας;

Θα κλείσει εδώ ένα υπέροχο άλμπουμ με το αλά Cash/Young “Crying in your beer” και την Me’shell να σε χαρακώνει, παρακαλώντας “Don’t let me die alone”.

Σκέφτομαι μόνο πως αυτό είναι το “έξω καρδιά” άλμπουμ της. Δηλαδή το downιαρικο της πως θα είναι;

Αν σου αρέσει η φανκ, η τζαζ, η σουλ, η αμερικάνικη ροκ, η ρεγκε και οι στίχοι που έχουν πολλά παραπάνω να πουν για μια πραγματικότητα που ζεις και όχι αυτή που φαντάζεσαι.

down loadz over here

Speech DeBelle – Speech Therapy

Δεν πάνε πολλά χρόνια (7 συγκεκριμένα) από τότε που η Miss Dynamite κέρδισε το Mercury Prize και έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς και καμπόσες που έσπευσαν να θάψουν τη βρετανική urban σκηνή. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την επόμενη χρονιά οι indie, rock, electro, brit-pop, folk, jazz, blues και λοιποί κύκλοι δάγκωσαν για τα καλά το υποτιθέμενο μπουκοτάζ εναντίον τους, μιας και ο πολύς πλέον Dizzee Rascal κατάφερε να κάνει το hip-hop τέχνη και στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο έτριξε τα δόντια στην αμερικάνικη, μαύρη, μουσική βιομηχανία. Που θέλω να καταλήξω; Μα, στο γεγονός ότι το Mercury Prize επιστρέφει εκεί που κανείς (για άλλη μια φορά) δεν το περίμενε. Τη διάδοχο της Dynamite, τη γυναίκα που συνδυάζει το προφίλ μιας σκληροπυρηνικής ράπερ (μη βλέπεις Lil Kim) με τη λυρικότητα και τα soulful grooves της Lauryn Hill. Η Speech DeBelle μετράει μόλις 5.600 πωλήσεις με το “Speech Therapy” και είναι η πρώτη φορά που μια τόσο σημαντική διάκριση δεν τοποθετεί στην ελίτ του είδους έναν καλλιτέχνη (εμπορικά μιλώντας). Την παραγωγή του δίσκου έχει επιμεληθεί ο πολύς Wayne Lotek, μάστορας της βρετανικής, urban σκηνής και στενός συνεργάτης του Roots Manuva (ψάξτε τον λίγο). Τι είναι αυτό που κλέβει την παράσταση στην πενηντάλεπτη ακρόαση; Οι έξυπνες ρίμες και η συνέπεια στον ήχο (μπασογραμμές, τύμπανα, πνευστά και όσα μπορούν να αναδείξουν μια ομοιοπαθή ηχογράφηση). Δεν λέω ότι θα τρελαθείς, μην είσαι έτσι. Ίσως και να σε κουράσει. Αλλά αυτό θα γίνει έτσι κι αλλιώς αν δεν είσαι φαν του είδους. Άνοιξε τα αυτιά σου λοιπόν και ξεκινά τη λογοθεραπεία.
κατεβασε το!

Pete Yorn & Scarlett Johansson– Break Up

Αν και ηχογραφημένο το 2006, κάτι που σημαίνει ότι είναι προγενέστερο του καλού πλην βαρετού “Anywhere I Lay My Head” (Scarlett) αλλά και του “Back And Fourth” (Pete), το πολυαναμενόμενο “Break Up” αναζητά μια θέση στο πάνθεο των σημαντικών και εναλλακτικών, δισκογραφικών συνεργασιών. Το θέμα δεν είναι αν θα τα καταφέρει, αλλά αν έχει τις προδιαγραφές. Ο Pete Yorn εμπνεύστηκε την ιδέα για δύο ανθρώπους που τραγουδούν μαζί για τη σχέση τους από την διαχρονική σύμπραξη των Serge Gainsbourg και Brigitte Bardot πίσω στο 1967 και 1968. Η μούσα του δεν θα μπορούσε λοιπόν να είναι άλλη από την πολυτάλαντη τελικά Scarlett, η οποία αποδεικνύεται έξυπνη, αν όχι ερμηνευτικά δεινή. Η ορθοφωνία και οι ψηλές νότες δεν είναι το ατού της, από την άλλη όμως διαθέτει έναν αισθησιασμό στη φωνή της, που θα ζήλευε μέχρι και η κατιούσα καριέρα της λειψής πλην τίμιας πλέον Amy Winehouse. Και αν συνυπολογίσει κανείς ότι όλα τα φωνητικά της τα ηχογράφησε μέσα σε δύο απογεύματα, γιατί να προβούμε σε (επι)κρίσεις; Η γενική αίσθηση του δίσκου είναι τόσο feel-good που ξεχνάς για λίγο τους δημιουργούς του και επικεντρώνεσαι στο να περάσεις καλά και να χαλαρώσεις. Η indie pop-rock στα καλύτερά της; Ασφαλώς και όχι. Αλλά γιατί θα πρέπει να έχει ως έτσι για να είναι καλή η μουσική ενός δίσκου; Άκου τα “Relator”, “Blackie’s Dead” και “Someday”. Και για να μη ξεχάσω: Scarlett – Θεά!
DOWN LOADZ εδω