Blogovision 2012 – No 8: Alt-J - An Awesome Wave

Αυτό δεν είναι μια αλληγορική ιστορία, που θα παίξει με το όνομα της μπάντας ή τον τίτλο ενός εκ των κομματιών της. Είναι, πράγματι, το ιστορικό της πτώσης ενός δίσκου από την κορυφή στην 8^η θέση, αλλά κι ένα δριμύ “κατηγορώ” στον θεσμό του Mercury Prize. Αν αγαπάς τους Radiohead, YOU SHALL PASS THAT POST.

Δεν έγραψα ποτέ κάτι για τους Alt-J και κάποια μη δεδομένη αλλά και πολύ συγκεκριμένη στιγμή μέσα στο 2012 αποφάσισα πως αυτό το δισκάκι θα είναι μάλλον το No 1 μου για το 2012. Μετά όμως μεσολάβησαν πολλά. Από τη μία, η επερχόμενη καταστροφή του κόσμου, που με μελαγχόλησε και ξεκίνησα να ακούω τραγούδια για παντοτινές αγάπες. Από την άλλη, η επίθεση στη μουσική τους, γιατί λέει ακούγονται σαν τους Radiohead (not με άπειρα #’s κι άλλα τόσα άπειρα minus στη βαρεμάρα και τα χασμουρητά που με πιάνουν κάθε φορά που ακούω οτιδήποτε έχει βγάλει η παρέα του Yorke τα τελευταία 9 χρόνια). Και φυσικά το καταραμένο Mercury Prize.

Τελικά, αυτό το βραβείο δεν είναι για να το παίρνεις και πολύ στα σοβαρά. Είναι πολύ πιο δήθεν από το Pitchfork, θέλει να σε πείσει ότι δεν σνομπάρει τους εμπορικούς και σου χώνει μέσα στις υποψηφιότητες και καμιά Adele για στάχτη στα μάτια, ενώ υπάρχουν καλλιτέχνες που το έχουν κερδίσει κι είτε δεν έχει αλλάξει τίποτα στην καριέρα τους (Speech Debelle), είτε έχουν εξαφανιστεί (Ms Dynamite), είτε δεν έχουν μπορέσει να φτάσουν το ύψος των προσδοκιών με τους δίσκους τους μετά το ντεμπούτο (Franz Ferdinand). Γιατί, αν δεν το έχεις καταλάβει ακόμα, ο σκοπός του βραβείου, αν εξαιρέσεις μια PJ Harvey, είναι το βάναυσο κυνήγι του μεγάλου ντεμπούτου. Η διαδικασία ορίζεται ως εξής:

1. Ακρόαση του νέου ντεμπούτου
2. Αποδοχή αυτού
3. Αποθέωσή του
4. Βράβευσή του και τοποθέτησή του στις λίστες όλων των μουσικών περιοδικών
5. Αναμονή για το δεύτερο album
6. “Πάμε γι’αλλα” με αναγκαστική ακρόαση, μερική αποδοχή και καμία αποθέωση.

Φυσικά, να επισημάνω πως αυτή η διαδικασία δεν είναι καθολική, ούτε και ισχύει για όλες τις περιπτώσεις και περιστάσεις.

Και τώρα, ο λόγος που η πρώτη θέση έγινε μέσα σε έναν μήνα θέση 8. Γιατί δεν θέλω να ταυτιστώ με κάποιον που ακούει Παπαρίζου και Lady GaGa όλη μέρα (nothing wrong with that, σγχωράτε με, ακούω κι εγώ τη Λαίδη με μεγάλη ευχαρίστηση), αλλά ποστάρει με αγάπη Alt-J στο wall του, για να το δουν οι hipsters friends του, ενώ κάνει λάθος copy-paste τα lyrics. Γιατί δεν θέλω να ταυτιστώ ούτε με αυτόν που ο σκοπός της ζωής του είναι να ανακαλύψει όλους τους δίσκους που δεν έχει ακούσει κανένας μέσα σε μία χρονιά, να τους ακούσει μέχρι το track 5, να τους βάλει σε μια λίστα με τα 20 αγαπημένα του και να βάλει στο repeat P!nk, Rihanna, Maroon 5 και Ke-dollar sign-ha, γιατί τελικά με αυτά περνάει καλά (ωραίος δίσκος της P!nk, κεφάτος, παραλίγο θα ήταν στην εικοσάδα μου). Γιατί θεωρώ ότι το Mercury Prize είναι η τροφή των μουσικογραφιάδων και η κατάρα του καλλιτέχνη, οπότε τώρα που το κέρδισαν οι Alt-J, δεν ξέρω αν μπορώ να τους συμμεριστώ τόσο πολύ (όχι ότι φταίνει αυτοί). Γιατί, στο τέλος της ημέρας, η μουσική δεν είναι λογική, αλλά συναισθήματα, τα οποία αλλάζουν, προσαρμόζονται, φουντώνουν, ηρεμούν, ακόμα και φεύγουν τελείως. Κι αφού δεν μπορείς να το κοντρολάρεις αυτό, τουλάχιστον απόλαυσέ το.

Το “An Awesome Wave” είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Κι αυτό δεν αλλάζει. Παίρνει μια σύνθεση, της αλλάζει τα φώτα στην παραγωγή, της βάζει vocals που μετά βίας καταλαβαίνεις την άρθρωσή τους, κιθάρες που μετά από 4,5 δέκατα του δευτερολέπτου νομίζεις πως είναι πλήκτρα και προφίλ που μοιάζει πειραματικό, αλλά στην τελική είναι απλά (όχι απλοϊκά) ποπ.

Αυτά, τόσο τα “μεν” όσο και τα “δε”. Πέσε να με φας, σε αγαπώ γι’αυτό που είσαι.

No 9: The Black Keys – El Camino
No 10: Wanda Jackson – Unfinished Business

No 11: The Vaccines – Come Of Age

No 12: The xx - Coexist

No 13: Noisettes - Contact

No 14: Frank Ocean - channel ORANGE

No 15: Grizzly Bear - Shields

No 16: Santigold - Master Of My Make-Believe

No 17: Grace Potter & The Nocturnals - The Lion The Beast The Beat

No 18: Emeli Sande - Our Version Of Events

No 19: Ellie Goulding - Halcyon

No 20: Jens Lekman - I Know What Love Isn't