Μερικοί άνθρωποι
διαθέτουν τη μαγκιά να αγγίζουν επιδέξια το συναισθηματικό υπόβαθρο όλων των
εμπειριών σου από τη μέρα που γεννήθηκες μέχρι τη στιγμή που γράφεις αυτό το post και να σου κλείνουν το μάτι παμπόνηρα και γλυκά, ψιθυρίζοντάς σου
ταυτόχρονα με μερικά ακόρντα πως όλα έγιναν για κάποιο λόγο ή πως όλα θα πάνε
καλά – στην τελική, έχεις την ανάγκη να τα ακούσεις και τα δύο. Έτσι λειτουργεί
το ντεμπούτο της μισο-Ελληνίδας Lianne La Havas. Κάνει βουτιά στο εύθραυστο, αφήνεται εκεί, παίζει για λίγο μαζί του, χτίζει
με μοναδικό τρόπο ηχοτοπία βγαλμένα από τη ζωή σου, κλαίει, γελάει, χτυπιέται,
χορεύει, ξαναπέφτει και στο τέλος ξεφυσάει με όλη την αισιοδοξία και τη
συναισθηματική ειλικρίνεια που έχουν χωρέσει ποτέ μια ντουζίνα τραγούδια.
Όσο κι αν
αγαπώ ντίβες τύπου Adele, Florence και Jessie Ware, η καρδιά
μου θα ανήκει πάντα στα ασχημόμορφα outsiders των δρόμων
του Λονδίνου με τα κίτρινα παντελόνια, τα φαρδιά πουλόβερ, τα απεριποίητα
μαλλιά, τις στραβές οδοντοστοιχίες και τις second-hand κιθάρες. My love will always be big enough for those
kinda bitches.
No 5:
Michael Kiwanuka – Home Again
No 6: Dr.
John – Knocked Down
No 7: Jessie
Ware - Devotion
No 8: Alt-J
– An Awesome Wave
No 9: The
Black Keys – El Camino
No 10: Wanda
Jackson – Unfinished Business
No 11: The
Vaccines – Come Of Age
No 12: The
xx - Coexist
No 13:
Noisettes - Contact
No 14: Frank
Ocean - channel ORANGE
No 15:
Grizzly Bear - Shields
No 16:
Santigold - Master Of My Make-Believe
No 17: Grace
Potter & The Nocturnals - The Lion The Beast The Beat
No 18: Emeli
Sande - Our Version Of Events
No 19: Ellie
Goulding - Halcyon
No 20: Jens
Lekman - I Know What Love Isn't
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου