"Χρυσαλλίδα" Κ.ΒΗΤΑ

Οι άνθρωποι που ακολουθείς πιστά είναι λίγοι. Αυτοί που τους συγχωρείς σε κάθε παραστράτημα είναι ακόμα λιγότεροι. Τους συγχωρείς γιατί έχετε αυτό το παρελθόν μαζί ή γιατί έχουν αυτό τον σεβασμό που ζητάς, προς εσένα.
Κράτα το αυτό.
   Οι καλλιτέχνες που "καταναλώνω" χωρίς δεύτερη σκέψη είναι ελάχιστοι. Και τόσο διαφορετικοί. Δύο από αυτούς ήρθαν φέτος ξανά κοντά. Ο Μ.Μάνσον κυκλοφορεί σήμερα στην Ιαπωνική έκδοσή του και από Δευτέρα σε εμάς. Ο Κ.Βήτα είναι ήδη εδώ, από την Inner Ear αυτή την φορά.
   Για αυτούς δεν δέχομαι κανένα download ή streaming. Θα αγοράζω τα cd τους ακόμα και αν τα δώσουν 25αδα σε tower.
   Πήρα λοιπόν την "Χρυσαλλίδα" στα χέρια μου. Έβαλα το δισκάκι στο player και πέρασα τα δάχτυλά μου απαλά πάνω από την συσκευασία. Ήρεμα χρώματα. Χαρτί. Η εικονογράφηση του Κωνσταντίνου. Οι στίχοι στο χέρι. Φαντάζομαι ένα Bic στυλό. Τους γραφίστες να αφαιρούν μουντζούρες από τα χειρόγραφα. Φαντάζομαι ψέμματα και αλήθειες. Δεν πειράζει. Άσε με. Έτσι πρέπει.
Μετά "μια βαθιά βουτιά/πέφτω στα νερά" (Το Τζιτζίκι).
   Οι σόλο δουλειές του Βήτα ήταν ένα ταξίδι. Από την ηλεκτρονική δικτατορία στην επέλαση των φυσικών οργάνων. Από το drum 'n bass στην folk. Από την μελαγχολία στις επιθέσεις θετικής ενέργειας. Από τα πειραματικά instrumental στις μπαλάντες μιας κιθάρας. Και κάπου εκεί χάθηκε και η ισορροπία. Ως ένας άνθρωπος που αγαπώ υπερβολικά σχεδόν όσα έχει κάνει ο Κ.Βήτα, οφείλω να πω πως έχει και μέτριες δουλειές, αλλά ποτέ κακές. Γιατί απλά σεβάστηκε πρώτα τον εαυτό του και επομένως εσένα, εμένα, όλους μας.
Και φτάνουμε στο σήμερα.
"Επέστρεφε"!
   Η "Χρυσαλλίδα" είναι μια δουλειά με συνοχή. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν είναι περισσότερο ηλεκτρονικών καταβολών (που είναι). Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν είναι περισσότερο ευφορική (που είναι). Σημασία έχει ότι ο δίσκος είναι φρέσκος, είναι σημερινός. Φοράει τα protools του αλλά δεν τον φοράνε, ντύνεται και τις κιθάρες του σε αρκετά σημεία αλλά δεν είναι ξένο σώμα. Έχει μια ντίσκο φάνκ χαριτωμενιά αλλά και στίχους που σε πετάνε πίσω στο γκρι τσιμέντο της πόλης. Ο Κ.Βήτα τραγουδάει σε όλα τα κομμάτια, έχοντας αφήσει μόνο μια παρλάτα για το τέλος (Όλες Αυτές Τις Νύχτες)και κανείς δεν παραπονιέται.
   Όλα είναι τόσο απλά και αβίαστα σε αυτό τον δίσκο. Για αυτό και δεν έχει πατηθεί ακόμα το stop και είναι έτοιμος να περάσει "από τα ακουστικά μου στην αιωνιότητα"

   Αν σου αρέσει ο Κ.Βήτα, που είναι από μόνος του μουσικό είδος, ήρθε η ώρα να αποκαθηλώσεις την Άγρια Χλόη από την θέση της και εκεί να βάλεις την Χρυσαλλίδα. Σειρά έχει το Για σένα με Αγάπη, ε;

και η φωνή της Μαίρης Χρονοπούλου απλά κάνει το κλίκ, ετσι δεν είναι Τζιτζίκι;

"Boys&Girls" Alabama Shakes

Τους Αθηναίους από την Τζώρτζια, τους ξέρεις, ε;
Τους Αθηναίους από την Αλαμπάμα όμως;

Μπόρεί βέβαια όλο και κάτι να πήρε το αυτί σου για τους Alabama Shakes και την πρώτη τους δουλειά "Boys & Girls".
Το MTV τους έβαλε στους Artists To Watch In 2012, ο Jack White τους έκλεισε στην δισκογραφική του και ο δίσκος τους έσκασε στην 16η θέση του αμερικάνικου Billboard.

Τι έχουμε εδώ; Ενα blues rock που τα σπάει. Απλό, σύντομο και εθιστικό. Δυο κιθάρες, ενα μπάσσο, μία ντράμς και μια φωνή.
Ω, αυτή η φωνή.
Η Brittany Howard θα μπορούσε άνετα να μας συστηθεί και ως μια πιο butch Sugah Spank -αν δεν παινέψουμε και την δικιά μας Αθηναία, ποιόν θα παινεψουμε;-, και βέβαια δεν χρειάζεται καν να μας πεί τις μεγάλες της αγάπες, όπως η Janis (Νίκο, μπορείς να αποσυρθείς τώρα), ο Otis, η Etta και τα άλλα πονεμένα παιδιά.

Φυσικά και εσύ (σε μένα μιλάω τώρα), που δεν το πολυαγαπάς το παρελθόν και όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που μοιάζουν να νοσταλγούν και τίποτα άλλο, θα έρθεις και θα σκεφτείς "Πω, πω ρε φίλε! Πάλι ξαναζεσταμένο φαϊ;". Ε, λοιπόν ναι! Ξαναζεσταμένο. Τουλάχιστον εδώ το πετύχαμε στο "αλάτι".

Αν σου αρέσει το "παραδοσιακό" αμερικάνικο blues-rock. Ετσι όπως το θυμάσαι. Ακριβώς όμως.

Melanie Fiona – The MF Life

Με τον αέρα μιας νικήτριας Grammy από το πουθενά και με το ταλέντο μιας outcast ερμηνεύτριας, που ποτέ δεν έκανε κάτι εύκολο κι εμπορικό, η Melanie Fiona κυκλοφορεί τρία χρόνια μετά το θριαμβευτικό ντεμπούτο της το δεύτερο album της, “The MF Life”. Με λιγότερα σουξέ στο ενεργητικό του και με συνθέσεις που χτίζονται με την τρίτη και τέταρτη ακρόαση, ο δίσκος σε βυθίζει στο μοναδικό πράγμα που είναι συμπαντικό, αληθινό και το ίδιο καθαρό για όλους – τον έρωτα και τις επιπτώσεις αυτού. Αλλά όχι γλυκανάλατα, όχι συμβατικά, αλλά σκληρά και παθιασμένα, όπως του αρμόζει.

Μην περιμένεις να βρεις εδώ “Give it to me right” και “Monday Morning”. Μην περιμένεις να βρεις r’n’b anthems αμερικάνικα, από αυτά που θα έλεγε η Beyonce και η Rihanna. Εδώ θα βρεις βρώμικα drums, θα βρεις βρώμικα φωνητικά, θα βρεις κιθάρες, θα βρεις soul καταβολές άλλων εποχών, θα βρεις τον πόνο της Aretha και της Etta, θα βρεις ό,τι κάνει τον δίσκο μοναδικό στο είδος του, ακόμα κι αν η πρώτη ακρόαση δεν θα σε οδηγήσει αμέσως εκεί. Στο είπα πως θέλει προσπάθεια, για να τον εκτιμήσεις στην ολοκληρία του.

Θα ‘νιώσεις’ με το “4 AM”. Θα πληγωθείς με το “Wrong Side of a Love Song". Θα αναθαρρήσεις με το εκπληκτικό “Change the record” μαζί με τον B.o.B. (που τελικά ό,τι αγγίζει, γίνεται χρυσός) και θα ανακαλύψεις τις πιο καλοδουλεμένες μαύρες παραγωγές εδώ και πολύ καιρό από μια πλειάδα ανθρώπων, που βρήκαν στη φωνή της Melanie τη μούσα τους (βλέπε τον πάντα συνεπή Salaam Remi στο “Running” μαζί με τον Nas).

Δεν συνεχίζω την πάρλα, παρ’ τον, άκουσέ τον, λιώσε τον αν μπορείς, κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου, για να καταλάβεις το μεγαλείο του “The MF Life”. Θα το πάθεις στο “Bones” το μεγάλο κακό; Θα το πάθεις νωρίτερα ή αργότερα; Θα το πάθεις όμως, δεν υπάρχει περίπτωση, στο υπόσχομαι.