"Χρυσαλλίδα" Κ.ΒΗΤΑ

Οι άνθρωποι που ακολουθείς πιστά είναι λίγοι. Αυτοί που τους συγχωρείς σε κάθε παραστράτημα είναι ακόμα λιγότεροι. Τους συγχωρείς γιατί έχετε αυτό το παρελθόν μαζί ή γιατί έχουν αυτό τον σεβασμό που ζητάς, προς εσένα.
Κράτα το αυτό.
   Οι καλλιτέχνες που "καταναλώνω" χωρίς δεύτερη σκέψη είναι ελάχιστοι. Και τόσο διαφορετικοί. Δύο από αυτούς ήρθαν φέτος ξανά κοντά. Ο Μ.Μάνσον κυκλοφορεί σήμερα στην Ιαπωνική έκδοσή του και από Δευτέρα σε εμάς. Ο Κ.Βήτα είναι ήδη εδώ, από την Inner Ear αυτή την φορά.
   Για αυτούς δεν δέχομαι κανένα download ή streaming. Θα αγοράζω τα cd τους ακόμα και αν τα δώσουν 25αδα σε tower.
   Πήρα λοιπόν την "Χρυσαλλίδα" στα χέρια μου. Έβαλα το δισκάκι στο player και πέρασα τα δάχτυλά μου απαλά πάνω από την συσκευασία. Ήρεμα χρώματα. Χαρτί. Η εικονογράφηση του Κωνσταντίνου. Οι στίχοι στο χέρι. Φαντάζομαι ένα Bic στυλό. Τους γραφίστες να αφαιρούν μουντζούρες από τα χειρόγραφα. Φαντάζομαι ψέμματα και αλήθειες. Δεν πειράζει. Άσε με. Έτσι πρέπει.
Μετά "μια βαθιά βουτιά/πέφτω στα νερά" (Το Τζιτζίκι).
   Οι σόλο δουλειές του Βήτα ήταν ένα ταξίδι. Από την ηλεκτρονική δικτατορία στην επέλαση των φυσικών οργάνων. Από το drum 'n bass στην folk. Από την μελαγχολία στις επιθέσεις θετικής ενέργειας. Από τα πειραματικά instrumental στις μπαλάντες μιας κιθάρας. Και κάπου εκεί χάθηκε και η ισορροπία. Ως ένας άνθρωπος που αγαπώ υπερβολικά σχεδόν όσα έχει κάνει ο Κ.Βήτα, οφείλω να πω πως έχει και μέτριες δουλειές, αλλά ποτέ κακές. Γιατί απλά σεβάστηκε πρώτα τον εαυτό του και επομένως εσένα, εμένα, όλους μας.
Και φτάνουμε στο σήμερα.
"Επέστρεφε"!
   Η "Χρυσαλλίδα" είναι μια δουλειά με συνοχή. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν είναι περισσότερο ηλεκτρονικών καταβολών (που είναι). Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν είναι περισσότερο ευφορική (που είναι). Σημασία έχει ότι ο δίσκος είναι φρέσκος, είναι σημερινός. Φοράει τα protools του αλλά δεν τον φοράνε, ντύνεται και τις κιθάρες του σε αρκετά σημεία αλλά δεν είναι ξένο σώμα. Έχει μια ντίσκο φάνκ χαριτωμενιά αλλά και στίχους που σε πετάνε πίσω στο γκρι τσιμέντο της πόλης. Ο Κ.Βήτα τραγουδάει σε όλα τα κομμάτια, έχοντας αφήσει μόνο μια παρλάτα για το τέλος (Όλες Αυτές Τις Νύχτες)και κανείς δεν παραπονιέται.
   Όλα είναι τόσο απλά και αβίαστα σε αυτό τον δίσκο. Για αυτό και δεν έχει πατηθεί ακόμα το stop και είναι έτοιμος να περάσει "από τα ακουστικά μου στην αιωνιότητα"

   Αν σου αρέσει ο Κ.Βήτα, που είναι από μόνος του μουσικό είδος, ήρθε η ώρα να αποκαθηλώσεις την Άγρια Χλόη από την θέση της και εκεί να βάλεις την Χρυσαλλίδα. Σειρά έχει το Για σένα με Αγάπη, ε;

και η φωνή της Μαίρης Χρονοπούλου απλά κάνει το κλίκ, ετσι δεν είναι Τζιτζίκι;