Σε ευχαριστώ, γιατί την χρειαζόμουν μια ..."απαγκίστρωση" θα την πώ, από όσα έχουν δεί τα ματάκια μας και ακούσει τα αυτάκια μας, τελευταία, στο αγωνιώδες ψάξιμο για κάτι φρέσκο και διαφορετικό (το οποίο και δεν έχει και νόημα και σε βγάζει τελείως εκτός τροχιάς , που λέει και ο φίλος Ηλίας).Η τέταρτη ταινία της σειράς Underworld είναι συνάντηση με παλιά παρέα. Θα βγείτε, θα τα πιείτε, θα γίνετε λιώμα και μετά θα σκέφτεσαι "Μα γιατί δεν βρισκόμαστε πιο συχνά;".
Κάπου εκεί ανάμεσα και μια παλιά σου αγάπη, η Kate Beckinsale -η μόνη γκόμενα που μπορεί να φοράει μια ολόσωμη δερμάτινολατέξ φόρμα και να μην σου θυμίζει την Πφάϊφερ. Εντάξει, η παλιά φλόγα δεν υπάρχει, αλλά υπάρχει η θύμησή της.
Η 3D απόδοση είναι καλή και το σενάριο μια μετριότητα, αλλά το φίλμ είναι η περιπέτεια που θα σε αποζημιώσει για τα 12 ευρώ που έδωσες Ιανουάριο 2012 ,που δεν σου τρέχουν και από τα μπατζάκια. Αν βέβαια είσαι ο τύπος που θα στεναχωρηθείς εάν στα 'Οσκαρ δεν σαρώσει το "Artist", μην μπείς στον κόπο.
Το τέταρτο soundtrack της σειράς, θα μπορούσε να περιγραφεί σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. "Συνάντηση με παλιά παρέα".
Αυτό αφορά και στο score του Haslinger, που έχει γράψει την μουσική για το πρώτο φιλμ άλλα και το Rise of The Lycans, όμως εγώ θα μείνω λίγο στην συλλογή, που παλιότερα θα λέγαμε "Music for and inspired from...".
Εδώ κατοικοεδρεύει, για άλλη μια φορά το είδωλό μου, ο Danny Lohner (aka Renholdër). Ο άνθρωπος που ευθύνεται για το, πέραν του υπέροχου, remix του "Bring Me the Disco King" του Bowie και το αξεπέραστο μαγείρεμα του "The Outsider" των A Perfect Circle και του "Hole in the Earth" των Deftones, και ήρθε για να αναλάβει 5 remixes από Evanescence, Linkin Park, Ministry, Naked and Famous αλλά και Cure ("Aparat", μα που το ξέθαψε;). Δυστυχώς, όπως και στο φίλμ, η παραγωγή είναι μια χαρά αλλά ο κύριος Lohner δεν ξεπερνά την μετριότητα ή εγώ είμαι πολύ αυστηρός γιατί αυτός ο τύπος, παλιότερα, είχε αγγίξει το τέλειο.
Οι υπόλοιπες παλιές αγάπες (Lacuna Coil, Black Light Burns και οι κιθάρες του Geno Lenardo των Filter)δεν θα ξεφύγουν από αυτό τον χαρακτηρισμό. Ξεχωρίζει παρόλα ταύτα το νέο κομμάτι των Combichrist ("Bottle of Pain").
Την κατάσταση θα σώσουν τα συγκροτηματάκια (δεν το λέω υποτιμητικά),κυρίως άνθρωποι μικρότερου "καλλιτεχνικού εκτοπίσματος", έτοιμοι να σου δώσουν καλό αμερικάνικο hard rock, nu-metal, alternative metal, post grunge,electro rock, rockatronica όπως θές πέσ'το. Collide("Intruder), Flyleaf("Heavy Prey"), Civil Twilight("How'm I Supposed to Die").
Στην τελική, καλό είναι να φέρνουμε και κανένα καινούργιο άνθρωπο στις παλιές παρέες, αν και εμείς πάντα μεταξύ μας θα τα βρίσκουμε καλύτερα.
Αν σου αρέσει η αισθητική του υπερστυλιζαρισμένου Underworld, είτε στο φίλμ είτε στο soundtrack, ακολούθησε και δεν θα απογοητευθείς. Άλλωστε, δεν σε άκουσα να παραπονιέσαι τις προηγούμενες τρείς φορές...
