Coldplay – Mylo Xyloto

Όλα καλά με τους Coldplay, γενικά και συγκεκριμένα. Έχουν βγάλει κομμάτια και δίσκους με παραγωγές που βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς ανταγωνιστές της pop, pop-rock και σχεδόν alternative rock (γιατί εναλλακτικό δεν το λες). Έχουν συνεργαστεί πολλάκις με τον πολύ Brian Eno, πρωτομάστορα της ambient και άνθρωπο-κλειδί σε μερικές από τις πιο σημαδιακές ηλεκτρονικές και rock στιγμές των τελευταίων 30 χρόνων. Έχουν γίνει ένα από τα ελάχιστα σύγχρονα arena groups, γεμίζοντας με ευκολία γήπεδα δεκάδων χιλιάδων θέσεων, ενώ έχουν βραβευτεί με ό,τι είδος σημαντικού και ανούσιου βραβείου έχει γεννήσει η μουσική βιομηχανία. Μέχρι που ανοίγω τον φάκελο του “Mylo Xyloto” και ξεκινάω την ακρόαση. Είναι η στιγμή που παίρνω πρέφα πως κάτι δεν πάει καλά…

Αρχικά, δεν με χαλάει καθόλου που οι Coldplay το έχουν στρίψει τελείως σε mainstream και pop μονοπάτια, (ξε)πουλώντας το ύφος με το οποίο έγιναν γνωστοί και αγαπήθηκαν από το μουσικόφιλο κοινό. Το υποστηρίζουν πολύ καλά, αλλάζουν προφίλ, image και εμφάνιση πιο γρήγορα και από τη Britney Spears (lame) και λανσάρουν τα ανάλογα κάθε φορά trends, χωρίς να έχουν χάσει την ταυτότητά τους (από τον δεύτερο δίσκο και μετά). Έχουν έναν frontman που έχει αναλάβει να καθιερώσει τους Coldplay ως τους επόμενους U2 (too lame), ενώ η φωνή του είναι τόσο αφελής, συναισθηματική και ‘καθαρή’, που στέκεται επάξια σε κάθε σύνθεση. Αλλά, πλέον, μέχρι εκεί.

Το “Mylo Xyloto” (προφέρεται Μά-ι-λο Ζά-ι-λε-το-ου) είναι ένας concept δίσκος, μιας και πρόκειται ουσιαστικά για μια ερωτική ιστορία ανάμεσα στους Mylo και Xyloto, αλλά και για μια σκόπιμη κίνηση της τετράδας να βαφτίσει έναν τίτλο με λέξεις που να μη σημαίνουν απολύτως τίποτα. Στα credits βλέπουμε και πάλι τον Eno, γεγονός που δεν γίνεται αντιληπτό σχεδόν πουθενά, ενώ η radio-friendly προσέγγιση της δουλειάς βγάζει μάτια κι αυτιά από το intro κιόλας.

Αφού το πήγα προς τα εκεί, λοιπόν, σε συνθετικό επίπεδο οι μελωδίες δεν είναι για να απαξιείς, αν κι αυτές που θυμάσαι μετά τις πρώτες δύο ακροάσεις είναι μόλις τρεις. Αποφεύγοντας tracks που δεν έχουν λόγο ύπαρξης (ναι, το ντουέτο με τη Rihanna εννοώ), περνάς σε tracks που λιτά αποδεικνύουν γιατί οι Coldplay είναι συγκρότημα με αξιώσεις, όπως τα “Us against the world” και “U.F.O.”, αλλά και σε άλλα που νιώθεις βαθιά στα λαγόνια σου πως υπάρχουν για να γεμίσει η διάρκεια του δίσκου, όπως το “Up in flames”. Η παραγωγή σώζει την κατάσταση της συνολικής μετριότητας κι ενώ έχεις την αίσθηση πως θα ακούσεις μια κόπια από την ηλεκτρονική εκδοχή της post-punk revival των Killers με το καταπληκτικό εισαγωγικό “Hurts like heaven”, η συνέχεια είναι στο μεγαλύτερό της μέρος φθίνουσα.

Το πρώτο video για το “Paradide” είναι εύστοχο και θα ικανοποιήσει τους μικρότερους σε ηλικία θαυμαστές του group, αν και, για να είμαστε ειλικρινείς, είναι προφανής η διάθεση για άλλο ένα top-10 track στα charts. Η αίσθηση της ασφάλειας, άλλωστε, μετά από τρία χρόνια αποχής από το προσκήνιο και τους εμπορικούς θριάμβους του “Viva la vida or death and all hid friends” μάλλον έκλεψε τη μερίδα του λέοντος από την προσπάθεια να μαστορέψουν μια πολύ καλή δουλειά. Το ίδιο αποδεικνύει και η κυκλοφορία του δεύτερου single στις 25 Οκτωβρίου με τίτλο “Princess of China”. Ναι, είναι το ντουέτο με τη Rihanna, που χαρακτήρισα ως προσβλητικό λίγο πιο πριν.

Καταλήγω στο πόρισμα πως οι Coldplay πρέπει να ξανασκεφτούν τους τρόπους με τους οποίους θα γίνουν οι διάδοχοι των U2. Αν ο τρόπος είναι να μασκαρεύονται για τα video-clip τους και να επιστρατεύουν τις r’n’b και pop ντίβες της εποχής, μάλλον κάπου το έχουν χάσει και θα πρέπει να ψάξουν να το βρουν. Κι όχι τόσο γιατί το νέο album είναι τόσο κακό, αλλά γιατί είναι τόσο κακό για αυτούς. Δεν πίστευα πως θα το πω, αν και την αγαπώ και την έχω σε εκτίμηση, αλλά το “Mylo Xyloto” μου κάνει τόσο άγευστο, που περιμένω με ανυπομονησία το ντεμπούτο της Gwyneth Paltrow. Kill me now.