"Chains" Kenna

Αυτό που έπαθα με τον Kenna είναι για άλλη μια φορα "έρωτας με ην 1η ματια". Ναι τελευταία το παθαίνω συχνά.
Ημουν σε ενα φυλάκιο στα ΕλληνοΑλβανικα σύνορα και άκουγα στο ipod μου (γιατι καλύτερο δεν υπάρχει και πες με και ψώνιο), το "Make Sure They See My Face". Δεν ήξερα τιποτα απολύτως για τον κύριο αυτο κι όμως άκουγα κατι τοσο μα τοσο οικείο Αυτο που έφτανε στα αυτιά μου ηταν ενα indie ιδιωμα, με σαφείς ρυθμικές βάσεις, στενη επαφή με τους συνθετητες από την μια και με τις κιθαρουλες απο την αλλη.
Αργοτερα εμαθα πως Kenna Zemedkun (Αφροαμερικανος), ανηκε στην arty collectiva του Pharell, που προσπαθεί να δειξει στον κόσμο οτι η μαύρη μουσικη δεν ειναι μονο χιπ-χοπ, soul και Rn'B. Στην παραγωγή των άλμπουμ (δυο εχει κανει ο Kenna), ειναι ο Chad Hugo (ετερο μισο των Neptunes) και ολα ερχονται και δενουν "γλυκα".

Αρκετά με τα trivia για το παρελθόν του Kenna. Πάμε στο σήμερα

"Songs For Flight" θα λεγεται ο 3ος κατά σειρά δίσκος, που δεν ξέρουμε πότε και που "θα'ναι σαν να μπαίνει η Άνοιξη". Πριν απο αυτό ομως θα κυκλοφορήσει μια σειρά 3ων EP, οπου το καθένα θα εχει 3 tracks. Η σειρά ονομάζεται "Land 2 Air Chronicles" και το πρώτο(Chaos and the Darkness) κυκλοφορεί στις 8 Μαρτίου. Αφορμή για όλη μου αυτή την φλυαρία ειναι το χθεσινό λανσάρισμα του "Chains" απο το επερχόμενο 1ο EP.

Σας αφήνω, αντιγράφοντας κειμενο απο το site του Kenna, όπου ακουτε και το single.
Ψάξτε τον λίγο περισσότερο. Το αξίζει
Άσε που μπορεί να είναι και η τελευταία δουλειά που κυκλοφορεί
Τον βλεπω να αφιερώνεται στον ασκητισμό με τόσα ανέβα κατέβα στο...Kilimanjaro

2/18/2011
Land 2 Air Chronicles

Land 2 Air Chronicles (L2A) is a 3 EP, 3 Song series that precedes the Songs For Flight album which will have 10 songs and no repeat tracks from the EPs.

Based on Emerson's "Self-Reliance" essay, the Land 2 Air series is a check into reality and a decision to not have your aspiration be held back by anyone or anything. L2A I : Chaos And The Darkness is the first chapter in the series and depicts the struggle to break free of the "Chains" that keep us from our vision coming to life or taking flight.

"Chains" is the first song from the EP and features Shimmy Hoffa. Shimmy Hoffa is a rogue character that comes from the recluse mastermind of Chad Hugo a.k.a Charles Hugo, one half of the Neptunes and member of N.E.R.D. The song is co-written by Paul Banks of Interpol.

This Land 2 Air Chronicles EP series is a set-up for what may be the last Kenna album ever.

Αγαπητή κυρία Πάολα...

"Αγαπητή κα Φωκά

Θα ήθελα να σας ζητήσω μια ειλικρινή συγνώμη για αυτο που θα σας συμβεί αν και μολις, πατήσετε το play στο παρακάτω βιντεο.
Δεν φταίω εγω! Ήταν πέρα των δυνάμεων μου.
Να με συμπαθάτε, αλλά οπως και να το κανουμε, ενα φρεσκαρισματακι το έπαιρνε το συγκεκριμένο τραγουδι, το οποιο βεβαίως βεβαίως, παραμένει ΥΜΝΟΣ!

Με εκτίμηση

Φαρμαρτίστικ aka Projectiva
&
An Art Called team"




στίχοι:Σπύρος Γιατράς
μουσική:Αλέκος Χρυσοβέργης
σκηνοθεσία:Δημήτρης Γεωργακόπουλος

διασκευη/remix: Projectiva (myspace.com/projectiva)
βιντεο re-edit: φαρμαρτίστικ
παραγωγη: An Art Called

Οι διασκευες και τα remix εχουν παντα ενα ξεχωριστό ενδιαφερον, ιδιαίτερα οταν μεταπηδας απο ενα ειδος σε καποιο αλλο. Σπανια πετυχημένα..
Ευχαριστούμε τον Tareq που μας εδωσε την ιδεα χωρις να το ξερει
xxx
An Art Called team

"Sweat Suburban Disco" Billie Ray Martin 28.02.2011

Ειναι αυτο που ονομαζεις "Ενα όνομα μια ιστορια". Για αλλους σημαντικη, για αλλους ασημαντη. Μικρη ή μεγαλη.
Αυτο που δεν θα αμφισβητησεις ειναι η δυναμικη της.
Ας μεινουμε λοιπον στην κυκλοφορια του νεου single της, το οποιο η ιδια βαφτισε ως ενα "project επανεφευρεσης της italo-disco", και θα μας ερθει -ως digtal βεβαια- στις 28 του Φλεβαρη.





απο το καναλι της στο youtube:

"Billie Ray Martin
Single: "Sweet Suburban Disco"
Digital Release date: 28 February 2011
Catalogue number: darec1101
Disco Activisto Records
Distributor: Believe Digital
www.billieraymartin.com


Billie Ray Martin's long awaited follow-up to her 2008 international club hit "Undisco Me' is finally released. Reinventing Italo Disco was the goal, but with a unique sound. Billie and co-producer Mike Vamp of Maertini Broes deliver an almost laid back yet dancefloor-bound pop fest.

Angst on the Suburban Dancefloor is the theme, as only Billie Ray Martin, 'the Nico of the rave generation', as one magazine called her, can deliver it.

Enhanced by mixes from Yazoo maestro Vince Clarke and Horse Meat Disco giant Severino, as well as mixes by Luke Solomon and Ray Grant, this package delivers the BRM goodies once again.

This is the first in a string of releases for Billie Ray Martin in 2011, which will include a collaboration with darlings of the underground Hard Ton and the long awaited album by The Opiates.

Written by: Billie Ray Martin
Produced by: Billie Ray Martin and Mike Vamp
Programming: by Mike Vamp
Mixed by: Mike Vamp and Billie Ray Martin at Audio Park Studios, Berlin
Artwork by: subtitleny (http://subtitleny.com/)

Tracklist:
sweet suburban disco radio edit
sweet suburban disco original version
sweet suburban disco Vince Clarke remix
sweet suburban disco Severino remix
sweet suburban disco Severino less vocal mix
sweet suburban disco Ray Grant lights glow disco
sweet suburban disco Ray Grant neon disco dub
sweet suburban disco Luke Solomon dub
sweet suburban disco original version instrumental"

RadioHead αυτο το Σαββατο!

Αυτα ειναι νεα ευχαριστα!
Γυρω στο Μαιο τους περιμεναμε αλλα σημερα απο την ιστοσελιδα τους ανακοινωσαν την κυκλοφορια του νεου αλμπουμ, "The King of Limbs", το οποιο μαλιστα θα βγει και σε ειδικη (οσον αφορα στο artwork αλλα και τα bonous καλουδια εκδοση).

Αντιγραφουμε απο την σχετικη ανακοινωση:

"

Digital only - PRESALE

Radiohead's new record, The King Of Limbs, is presented here with a choice of two digital formats:

• MP3 version is a 320K constant bit rate file.
• WAV version is a full CD quality uncompressed digital audio file.
• One lucky owner of the digital version of The King Of Limbs, purchased from this website, will receive a signed 2 track 12" vinyl.

The King of Limbs can be pre-ordered now and downloaded on Saturday 19th February 2011.

MP3 PRICE €7.00
WAV PRICE €11.00

"

Newspaper Album - PRESALE

Radiohead's new record, The King Of Limbs, is presented here as the world's first* Newspaper Album, comprising:

• Two clear 10" vinyl records in a purpose-built record sleeve.
• A compact disc.
• Many large sheets of artwork, 625 tiny pieces of artwork and a full-colour piece of oxo-degradeable plastic to hold it all together.
• The Newspaper Album comes with a digital download that is compatible with all good digital media players.
• The Newspaper Album will be shipped on Monday 9th May 2011 you can, however, enjoy the download on Saturday 19th February 2011.
• Shipping is included in the prices shown.
• One lucky owner of the digital version of The King Of Limbs, purchased from this website, will receive a signed 2 track 12" vinyl.

*perhaps

Newspaper Album + MP3 PRICE £30.00
Newspaper Album + WAV PRICE £33.00

Grammy Awards 2011 – An Art Called Predictions

Τα ακούσαμε όλα, τα ζυγίσαμε όλα, μετρήσαμε πλατίνες και επιτυχίες στα charts κατά τη διάρκεια της χρονιάς, υπολογίσαμε το star quality των υποψηφίων, βάλαμε στην άκρη τα φορέματα και τα στολίδια (GaGa για σένα χτυπάει η κουδούνα) και καταλήξαμε στους πιθανούς νικητές των φετινών βραβείων Grammy σε μερικές από τις κατηγορίες. Έχει πλάκα, διάβασε και βγάλε τα μάτια σου:

Record Of The Year:
Nothin’ On You – B.o.B. featuring Bruno Mars
Love The Way You Lie – Eminem featuring Rihanna
Fuck You – Cee Lo Green
Empire State Of Mind – Jay-Z featuring Alicia Keys
Need You Now – Lady Antebellum
Θα νικήσει: Το “Love the way you lie” γιατί είναι πολύς ο καπνός και η φωτιά μεγάλη.
Θα μπορούσε να νικήσει: Το “Need you now” γιατί μιλάμε για Αμερική.
Θα έπρεπε να νικήσει: Το “Fuck you” γιατί δεν υπάρχει θέμα σύγκρισης.

Album Of The Year:
The Suburbs – Arcade Fire
Recovery – Eminem
Need You Now – Lady Antebellum
The Fame Monster – Lady GaGa
Teenage Dream – Katy Perry
Θα νικήσει: Το “Recovery” γιατί του το χρωστάνε τόσα χρόνια.
Θα μπορούσε να νικήσει: Το “The Suburbs” για να δείξουν ότι ακολουθούν το κλίμα του εναλλακτικού κύματος και δεν είναι τόσο mainstream.
Θα έπρεπε να νικήσει: Το “The Suburbs” γιατί είναι Arcade Fire, όπως και να το κάνουμε.

Song Of The Year:
Fuck You – Cee Lo Green
Beg Steal Or Borrow - Ray LaMontagne And The Pariah Dogs
The House That Built Me – Miranda Lambert
Love The Way You Lie – Eminem featuring Rihanna
Need You Now – Lady Antebellum
Θα νικήσει: Το “Love the way you lie” για να γίνει ακόμα μεγαλύτερος ντόρος με τον Eminem.
Θα μπορούσε να νικήσει: Το “Need you now” (βλέπε Record Of The Year).
Θα έπρεπε να νικήσει: Το “Fuck you” (δες ξανά το Record Of The Year). Όσον αφορά στα άλλα δύο, κλάψα, κλάψα κι άλλη κλάψα και κιθάρα της υπαίθρου, δεν αντέχεται.

Best new Artist:
Justin Bieber
Drake
Florence & The Machine
Mumford & Sons
Esperanza Spalding
Θα νικήσει: Ο (eeww) Justin Bieber γιατί η μουσική βιομηχανία είναι άδικη.
Θα μπορούσε να νικήσει: Ο Drake γιατί η μουσική βιομηχανία θα μπορούσε να γίνει λιγότερο άδικη.
Θα έπρεπε να νικήσει: ένας από τους άλλους τρεις, αλλά η βιομηχανία εξακολουθεί να είναι άδικη.

Best Pop Vocal Album:
The Fame Monster – Lady GaGa
Teenage Dream – Katy Perry
I Dreamed A Dream – Susan Boyle
John Mayer – Battle Studies
My World 2.0 – Justin Bieber
Θα νικήσει: Το “Teenage Dream” της Katy Perry γιατί δεν μπορεί να φύγει με άδεια χέρια.
Θα μπορούσε να νικήσει: Το “The Fame Monster”, just because…
Θα έπρεπε να νικήσει: Κανένα, είναι όλα κάτω του μετρίου.

Best Dance Recording:
Goldfrapp – Rocket
In For the Kill – La Roux
Dance In The Dark – Lady GaGa
Only Girl (In The World) – Rihanna
Dancing On My Own – Robyn
Θα νικήσει: Το “Dance in the dark” γιατί η GaGa θα κερδίζει σχεδόν κάθε χρόνο σε αυτή την κατηγορία μέχρι να κυκλοφορήσει unplugged.
Θα μπορούσε να νικήσει: η Rihanna, γιατί το dance στα Grammy σημαίνει pop.
Θα έπρεπε να νικήσει: το “In for the kill”. Και μην ακούσω για τη Robyn, το “In for the kill” είναι το απόλυτο dance anthem του 2010.

Best Rock Song:
Angry World – Neil Young
Little Lion Man – Mumford & Sons
Radioactive – Kings Of Leon
Resistance – Muse
Tighten Up – The Black Keys
Θα νικήσει: το “Tighten up” των Black Keys, γιατί είναι η ώρα τους.
Θα μπορούσε να νικήσει: το “Resistance”, μιας και οι Muse αποθεώθηκαν μέσω αυτού.
Θα έπρεπε να νικήσει: “Little Lion Man” και “Tighten up” σε ισοπαλία. Δεν ξέρω τι να διαλέξω.

Best Alternative Music Album:
The Suburbs – Arcade Fire
Infinite Arms – Band Of Horses
Brothers – The Black Keys
Broken Bells – Broken Bells
Contra – Vampire Weekend
Θα νικήσει: το “The Suburbs” για να μη φύγει με άδεια χέρια.
Θα μπορούσε να νικήσει: το “Brothers” κι εξίσου δίκαιο θα είναι.
Θα έπρεπε να νικήσει: Ένα από τα δύο, εδώ δεν θα έχουμε εκπλήξεις.

Best Contemporary R’n’B Album:
Graffiti – Chris Brown
Untitled – R. Kelly
Transition – Ryan Leslie
The ArchAndroid – Janelle Monae
Raymond V Raymond – Usher
Θα νικήσει: ο Usher γιατί τον αγαπούν εκεί έξω.
Θα μπορούσε να νικήσει: ο R. Kelly γιατί έκανε comeback και τον αγαπούν εξίσου με τον Usher.
Θα έπρεπε να νικήσει: Θέλει κι ερώτημα; Η Janelle Monae με τον καλύτερο ίσως δίσκο της χρονιάς.

Best Rap Album:
The Adventures Of Bobby Ray – B.o.B.
Thank Me Later – Drake
Recovery – Eminem
Jay-Z – Blueprint 3
How I Got Over – The Roots
Θα νικήσει: ο Eminem, μην τα ξαναλέμε.
Θα μπορούσε να νικήσει: ο Jay-Z για σπάσιμο.
Θα έπρεπε να νικήσει: οι Roots, γιατί ξέρουν τι σημαίνει μαύρη μουσική.

Producer Of The Year:
Rob Cavallo
Danger Mouse
Dr. Luke
RedOne
The Smeezingtons
Θα νικήσει: έλα μου ντε; Η πιο δύσκολη κατηγορία φέτος, indeed.
Θα μπορούσε να νικήσει: όλοι;
Θα έπρεπε να νικήσει: Καθαρά επειδή τους προτιμώ, ο Danger Mouse και οι The Smeezingtons. Αλλά και πάλι… όλοι;

Best Picture 2011 – An Art Called Countdown

“Never ask for what ought to be offered”. Πού ακούστηκε αυτή η ατάκα, η οποία ανήκει στην καλύτερη ταινία από αυτές που διεκδικούν το Oscar στην κατηγορία “Best Picture” για το 2011, σύμφωνα με το An Art Called; “Inception” ή “127 Hours”; “Black Swan” ή “The King’s Speech”; Ή σε καμία από αυτές; Ποτέ δεν είναι fun η υπόθεση, όταν δεν υπάρχει αντίστροφη μέτρηση. Από το 10 μέχρι το 1 λοιπόν, ξεκινά το σχετικό countdown των δέκα πιο σημαντικών ταινιών της χρονιάς, σύμφωνα με την Ακαδημία. Διαβάστε, διαφωνήστε, συμφωνήστε, σχολιάστε, κράξτε, διαγράψτε, επικροτήστε. Τα κεφάλια μέσα, let the battle begin…

10. True Grit
Οι αδερφοί Coen έχουν ξεχωρίσει μέσα στα χρόνια για τις ιδιαίτερες ταινίες που γυρίζουν, τους ρυθμούς και την παράνοια των χαρακτήρων τους, την εμμονή τους άλλοτε με το noir και άλλοτε με την Άγρια Δύση, αλλά και τη διάθεσή τους να χρησιμοποιούν πάντα το χιούμορ ως όπλο και άμυνα για τις σεναριακές τους διαστροφές. Αυτή τη φορά κάνουν το ίδιο με λιγότερο απ’ όλα. Σκηνοθετούν ένα βρώμικο γουέστερν, βάζουν μπροστά ένα απολαυστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Jeff Bridges και Hailee Steinfeld) και συλλέγουν τις περισσότερες υποψηφιότητες για Oscar που έχουν συγκεντρώσει ποτέ. Μόνο που μέσα σε όλο αυτό το hype του ονόματός τους και στην αναγκαστική αποδοχή του “True Grit”, αυτό που σου μένει τελικά είναι οι Bridges και Steinfeld, η old school σκηνοθεσία και η συνεπής μουσική. Όσον αφορά στο σενάριο, έχω την αίσθηση πως το φινάλε αφήνει έντονη την επιθυμία να διαβάσεις τη νουβέλα του Charles Portis και να μάθεις όσα παρέβλεψε η μεγάλη οθόνη, παρά να αφήσεις την κινηματογραφική του μεταφορά, δεύτερη μετά την πρώτη του 69’, να σε απασχολήσει περισσότερο.

9. Social Network
Ξέρουμε ότι ο David Fincher είναι ένας από τους πιο επιδέξιους και ευρηματικούς σκηνοθέτες της τελευταίας εικοσαετίας. Κακώς αναγνωρίζεται από την Ακαδημία τόσο αργά, αλλά όλα για τον άνθρωπο είναι, καταλαβαίνεις. Το “Social Network” δεν είναι κακή ταινία, προς Θεού. Δεν υπάρχει, όμως, σοβαρός λόγος για να γίνεται τόσος ντόρος. Σωστή σκηνοθεσία (όχι η καλύτερή του ή η καλύτερη της χρονιάς), υπέροχος πρωταγωνιστής, σπιντάτο σενάριο, δυσανάλογες ερμηνείες από το υπόλοιπο cast (εκτός του Andrew Garfield), βεβιασμένα έξυπνες και πνευματώδες ατάκες τύπου θέλω-να-το-παίξω-έξυπνος, καλή μουσική (όχι για Oscar) και επίκαιρο τόλμημα, που αποδέχεται της μαζικής αποδοχής του. Εγώ πάλι θεωρώ πως δεν χρειαζόταν μια ταινία για να καταλάβω ότι αυτός που συνέθεσε τη μανία της νέας χιλιετίας ονόματι facebook ήταν ένας σπασίκλας του Harvard, που επειδή τον παράτησε η γκόμενα, θέλησε να ξεπεράσει σε φήμη τον μέντορά του, Billy Gates. Δεν θα κάνω like σήμερα, έπηξα.

8. The Kids Are All Right
Θα μπορούσε να είναι πιο σκληρή, πιο ρεαλιστική και πιο ζουμερή, αλλά κι έτσι κάνει τη δουλειά της. Προσπάθησε να ξεφύγει από το χολιγουντιανό κλισέ, αλλά την έφαγε το λαμπρό casting, που όμως κάνει θαύματα. Το “The Kids Are All Right” βάζει μπροστά εξαίσιες ερμηνείες, που ίσως θα έπρεπε να προταθούν όλες για το βραβείο του θείου Oscar. Τα διδάγματα είναι πολλά, αλλά περνούν κάτω από το πρίσμα μιας συνεπούς κάμερας και όχι μιας ανεξάρτητης παραγωγής, που μπορεί να μην έχει το τέλειο κάδρο και το τέλειο εταλονάζ, αλλά να μπορεί να αποσπάσει τον ιδρώτα, το κλάμα και την ένταση των χαρακτήρων της. Παρόλα αυτά, δεν μπορείς να αποφύγεις το γεγονός ότι πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία, που σε μερικές σκηνές της (βλέπε το ζεύγος Bening-Moore να κάνει σεξ, βλέποντας αντρικό gay πορνό) παραδίδει σεμινάρια αληθοφάνειας (ίσως και αλήθειας).

7. 127 Hours
Αν έβγαινε προκήρυξη και ζητούσε έναν σκηνοθέτη να γυρίσει μια ταινία περίπου 90 λεπτών με θέμα έναν άνθρωπο μέσα σε ένα φαράγγι (και μόνο), βάζω στοίχημα πως πολλοί από τους μεγαλοσκηνοθέτες του Hollywood θα τα έκαναν μαντάρα. Η ταινία αυτή δεν έχει να κάνει με την ερμηνεία του Franco (σημαντική μέχρι το απροχώρητο), ούτε με το καλοδουλεμένο μοντάζ, ούτε με την πολυσυζητημένη σκηνή που κόβει το χέρι του για να ζήσει, ούτε με τη μουσική του Rahman. Το μεγάλο χειροκρότημα ανήκει δικαιωματικά στον Danny Boyle, γιατί αυτή η ταινία (όπως και όλες του εδώ που τα λέμε) αποδεικνύει πως εκτός από μεγάλος σκηνοθέτης, είναι και σπουδαίος κινηματογραφιστής. Κι αυτά είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

6. Toy Story 3
Το “Toy Story 3” διαθέτει αυτό που δεν διαθέτει καμία άλλη ταινία μέσα στη φετινή κινηματογραφική σεζόν και αυτό που διαθέτουν πάντα οι ταινίες της Pixar και της Disney – χιούμορ. Αδυνατείς να μη χαθείς μέσα στις περιπέτειες των χαρακτήρων, αδυνατείς να μη γελάσεις, αδυνατείς να μην αγχωθείς για την τύχη τους, αδυνατείς να μην ταυτιστείς με τις καταστάσεις, αδυνατείς να μη συγκινηθείς με την αθωότητά τους. Η τρίτη συνέχεια για την παρέα του Buzz και του Woody έχει νέο σπίτι, έχει νέους κακούς, έχει το απόλυτο ρομάντζο ανάμεσα στην Barbie και τον Ken, αλλά κι έναν Ισπανό Buzz που αποτελεί και το highlight της ταινίας. Ευρηματικό και ασύστολα έξυπνο, το “Toy Story 3” θα μπορούσε να μπει στην κατηγορία Picture of the Year, ακόμα κι αν οι υποψηφιότητες ήταν ακόμα πέντε. Εδώ, παρά τρίχα.

5. Inception
Ο Nolan σκηνοθετεί τον ορισμό της κινηματογραφικής ταινίας. Το σενάριό του μπερδεύεται από μόνο του, αλλά όταν ξεμπερδεύεται, γίνεται απλό και ξεδιπλώνει τις αλληγορίες του σαν θρησκευτική παραβολή για αμαρτωλούς. Ο Di Caprio αποδεικνύει ότι δεν είναι καλός ηθοποιός, αλλά Ηθοποιός. Η Marion δεν μπορεί να γίνει πιο σαγηνευτική μπροστά από την κάμερα. Ο Zimmer γράφει το καλύτερο soundtrack της καριέρας του. Το “Inception” διανύει την κινηματογραφική σεζόν με τη λογική: Σας κοιτώ από ψηλά κι ας μη μου δώσετε το Oscar καλύτερης ταινίας, γιατί κατά βάθος γνωρίζω ότι είμαι ανώτερη από τις υπόλοιπες, ακόμα κι αν δεν είμαι η καλύτερη από όλες (έχει διαφορά). Τα λόγια είναι περιττά με τη Μαρινέλλα στη διαπασών (δεν ξέρω γιατί το έγραψα αυτό, αλλά το αφήνω ως έχει). Σοκ και δέος. Ποιο είναι το μειονέκτημα σε όλον αυτό τον θρίαμβο, που αδίκως δεν προτάθηκε για τη σκηνοθεσία του Nolan; Η αίσθηση ότι διαρκώς κάτι σου θυμίζει, είτε δικό του είτε άλλων σκηνοθετών (θυμίζει είπα, όχι αντιγράφει, για να ξέρουμε τι λέμε).

4. The Fighter
Η ιστορία είναι απλή και δεν έχει ανάγκη από πολλά πράγματα, παρά μόνο μια κάμερα και ένα τσούρμο ηθοποιούς που παίρνουν τους ρόλους κάποιων ανθρώπων της αμερικάνικης επαρχίας και τους μετουσιώνουν σε… cinema. Εναλλακτικός τίτλος; “Not another fighting movie”. Η ταινία του David O. Russell έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες και δραματουργική πλοκή (ίσως η πιο δραματική από τις δέκα που διάλεξε η Ακαδημία), χωρίς όμως να στοχεύει στην εύκολη συγκίνηση. Η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική κι αυτό φαίνεται τόσο από τις αποδόσεις των Wahlberg, Bale, Leo, Adams, όσο και από τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο Russell τους χώρους γύρω του και τους τρίτους και τέταρτους ρόλους, αναδεικνύοντας κάθε λεπτομέρεια που μπορεί να εκκρίνει συναίσθημα. Αυτό είναι που σε κάνει να αφεθείς, να μην μπορείς να ξεκολλήσεις να μάτια σου από την οθόνη και να παραδεχτείς ότι δύσκολα μπορείς να βρεις τόσο καλούς ηθοποιούς να βγάζουν σχεδόν συνεννοημένοι τους καλύτερους εαυτούς τους. (Πολλά από τα outfit που φοράει η Melissa Leo τα είχε και η μάνα μου – true story)

3. The King’s Speech
Δεν πρόκειται για μια ταινία εποχής (μόνο). Δεν πρόκειται για μια δράση που έχει να κάνει με την έναρξη, ουσιαστικά, του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου (μόνο), παρόλο που δεν αναφέρεται ποτέ συγκεκριμένα. Δεν πρόκειται για ένα ηθογράφημα (μόνο), που έχει να κάνει με τις βασιλικές συμπεριφορές, τα σκάνδαλα και τους διαδόχους θρόνων. Πρόκειται για την εξιστόρηση μιας σημαντικής φιλίας (κυρίως) και το αποτέλεσμα αυτής στα πλαίσια δύο ιδιαίτερων και καταπιεσμένων ανθρώπων, που έβαλαν στο φόντο τους τύπους και τις ταμπέλες και έμειναν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής τους. Κι αυτή είναι η ουσία της ταινίας. Όσο για τους πρωταγωνιστές; ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΙ.

2. Black Swan
Λίγο έλειψε να είναι η αγαπημένη μου για φέτος. Οι Aronofsky και Portman είναι αδυναμίες, οπότε είναι δύσκολο να φερθώ αντικειμενικά στο “Black Swan”. Κάνω ένα zoom out λοιπόν και ένα απλό copy-paste από αυτά που είχα γράψει πριν μερικές εβδομάδες για την ταινία, ελπίζοντας πως θα είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται: “Η ιστορία ευτυχώς δεν σε αφήνει έρμαιο του γνωστού μπαλέτου ή θεατή μιας καταραμένης προσπάθειας για να φτάσεις στην κορυφή. Σε βάζει κι εσένα μέσα στη μάχη με τον καλό και τον κακό σου εαυτό. Σε υπνωτίζει με τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της συνείδησης των ηρώων και τελικά σε καθιστά υπεύθυνο για τη μοίρα της μούσας της. Ποιο αφήνει ως πόρισμα ο σκηνοθέτης; Την τελειότητα, έτσι όπως μπορεί να την φτάσει ο καθένας από εμάς. Και σε αυτό συμμέτοχος είναι ο πολύς Clint Mansell, ο οποίος παίρνει τα θέματα του Tchaikovsky και τα φωτογραφίζει μουσικά με το ίδιο καλειδοσκόπιο που ο Aronofsky σκηνοθετεί”. Μπορεί μόνο κάποιος να μου πει γιατί αυτό το σενάριο δεν είναι υποψήφιο για βραβείο Oscar; Μπορεί;

1. Winter’s Bone
Το κατόρθωμα της Debra Granik είναι τόσο ρεαλιστικό, που στην περίπτωση του συγκεκριμένου φιλμ η πραγματικότητα είναι μάλλον πιο κινηματογραφική από το cinema. Η Jennifer Lawrence είναι απλή, πανέμορφη μέσα στο δράμα της και κουβαλάει έναν σταυρό για τον οποίο άλλοι θα πουλούσαν την ψυχή τους για να τον ξεφορτωθούν, ενώ ο John Hawkes σε συγκινεί και σε κάνει να τον μισείς την ίδια στιγμή. Η ιστορία μιλάει για την προδοσία, το κουτσομπολιό, την εμπιστοσύνη και την έλλειψή της στα πλαίσια μιας μικρής ανθρώπινης κοινωνίας, όπως είναι η οικογένεια, κάτι που οδηγεί σταδιακά και σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, μικρές και μεγάλες. Χαστούκι στις μεγάλες παραγωγές της χρονιάς, κάμερα αλήθειας στην ανθρώπινη ψυχή, η δεύτερη καλύτερη γυναικεία ερμηνεία της χρονιάς (διάβασε το σχόλιο για να καταλάβεις) από ένα 21χρονο κορίτσι και μια ατάκα που τσακίζει κόκκαλα: Never ask for what ought to be offered. Ree Dolly, είσαι πραγματική ηρωίδα. Τα σέβη μου.

Σχόλιο: Αν η Ακαδημία των Oscar ήταν δίκαιη, τότε υποψήφια στις κατηγορίες ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, πρώτου ανδρικού ρόλου (Ryan Gosling) και μοντάζ θα έπρεπε να είναι τυφλά και το “Blue Valentine”. Αντί αυτού, προτάθηκε μόνο για την υπέροχη Michelle Williams στην κατηγορία του πρώτου γυναικείου ρόλου. Μακράν η πιο συγκινητική ταινία της χρονιάς, μακράν η πιο ουσιαστική ματιά που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια πάνω στη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, μακράν δύο από τις πιο σημαντικές ερμηνείες της δεκαετίας (δες, για να μη νομίζεις ότι υπερβάλλω), μακράν το πιο τίμιο σενάριο της χρονιάς. Κι άσε τα διαδίχτυα, τους μαύρους κύκνους και τους λόγους βασιλιάδων να συγκεντρώνουν διακρίσεις. Αν δεν δεις το “Blue Valentine”, η κινηματογραφική σου χρονιά είναι ΑΔΕΙΑ.

Electronic Athens Three

Η Ntrop συνεχίζει την εξαγωγή μουσικής από την Αθήνα σε όλο τον κόσμο, παρουσιάζοντας νέους ήχους αλλά και ήδη γνωστούς μουσικούς, με μοναδικά κριτήρια το πρωτότυπο του ήχου και την αρτιότητα στον τομέα της ηχογράφησης και του performance.

Το τρίτο μέρος της σειράς electronic Athens περιέχει επιλεγμένα από πρόσφατες κυκλοφορίες βινυλίων αλλά και ακυκλοφόρητες παραγωγές των καλλιτεχνών που αποτελούν το core του label.

Στα τέσσερα διαφορετικά format της κυκλοφορίας (cd, mp3, wav και βινύλιο) συμμετέχουν οι Joalz, Felizol & The Boy, Savas Pascalidis, Lemos, Leon Segka, Olga Kouklaki, Sunday Luv, Βroken Synths, Lank, Mary & The Boy, Sutekh, Βουqetoes, καταγράφοντας την εξέλιξη της ετικέτας στον ήχο της χορευτικής electronica.

Felizol & The Boy : O.h.i.o
Leon Segka : Inside you ( Sutekh mix )
Broken Synths : Lamet
Bouqetoes : Braut von Korinth
Savas Pascalidis : Outfit
Leon Segka : Mosanto
Joalz feat. Sunday : Sweeping range ( Felizol mix )
Mary & The Boy : You you you ( Leon Segka mix )
Joalz feat. Olga Kouklaki : Falling together
Lemos : Techeran

Το ELECTRONIC ATHENS THREE διατίθεται ήδη στα δισκοπωλεία.

info@ntroprecordings.com
www.ntroprecordings.com

Patrick Stump's tribute to The King of Pop

Ο κος Stump έχει αρχίσει εδώ και καιρό την μετάλλαξη σε R n' B σολίστα
Φταίνε αυτοί που του 'βαλαν λόγια
Τελευταίο του κατόρθωμα το παρακάτω "μμμμμέντλει".

S n' M κανείς; (Rihanna's new video)

Ποσταρε κι ας ειν' και ρόγες..ή μάλλον κυρίως αν είναι...