Σχεδόν 7 χρόνια μετά το μετριότατο αλλά ειλικρινές 100th Window, οι Massive Attack είναι πάλι εδώ σε πλήρη επιτέλους ανάπτυξη και μοιάζουν σαν να επιθεωρούν το χώρο. Δηλαδή κάτι σαν να κυκλοφορούν προπομπό, να μετρήσουν δυνάμεις και κααααποια στιγμή πάμε –αν ποτέ πάνε- σε φουλ επίθεση.
Για να μην μακρηγορώ, θα στο δηλώσω από την αρχή. Ο δίσκος μας αρέσει και δεν το περιμέναμε αλλά είναι και πάλι λιγότερος από το Mezzanine και το Protection. Πώς να το κάνουμε;
Οι συμμετοχές πολλές. Πάρα πολλές. Που να δεις και με πόσους ακόμα έχουν ηχογραφήσει αλλά έμειναν στην απ’εξω. Ίσως για αργότερα. Μετά από άλλα 7 χρόνια και ένα best ξανά. Προς το παρόν χρησιμοποίησαν τον τραγουδιστή των TV on the Radio (στο “Pray for Rain”), τον κλασσικό πια Horace Andy (στα “Splitting The Atom” και “Girl I Love You”, το οποίο είναι και από τα αγαπημένα μου) και τον πολύ Damon Albarn, στο μετριότατο Saturday Came Slow”. Κορυφαίες στιγμές οι συνεργασίες με τον Guy Garvey (Elbow) και την Hope Sandoval των Mazy Star. Η νέο soul-jazz όπου τοποθετείται –όσο αυτό είναι δυνατό με τους Massive- το “Flat of The Blade” και η μινιμαλιστική σύνθεση του Paradise Circus αντίστοιχα, σου θυμίζουν ότι οι βασιλιάδες του Bristol είναι ευφυείς μουσικοί που απλά δεν προσπάθησαν και τόσο, για άλλη μια φορά. Ευτυχώς εδώ έχουμε όλα τα καλά υλικά τους, απλά “προχειρομαγειρεμένα”.
Το άλμπουμ θα χρειαστεί μια έξτρα προσπάθεια από μεριάς μας για να χωνευτεί όπως του αξίζει και ελπίζω στον βραδυφλεγή χαρακτήρα του. Παρε μια γευση...load
Αν σου άρεσαν οι Massive Attack παλιά, θα σου αρέσουν και τώρα. Οποιαδήποτε σύγκριση με την επιστροφή των Portishead είναι περιττή. Εδώ δεν έχουμε επανευφεύρεση του εαυτού τους αλλά μάλλον άσκηση θάρρους. Εντάξει εντυπωσιαστήκαμε αλλά διψάμε ακόμα για το ένα σκαλί παραπάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου