Αυτό που παθαίνεις με κάθε δίσκο των Pearl Jam είναι απλά να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Εντάξει έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτό το συγκρότημα μιας και είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με την εφηβεία μου και το ακολουθώ από τότε που φορούσα Μαρτινς άρβυλα και καρό πουκάμισα. Παραδέξου όμως, πως μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα επιδραστικότερα και συνεπέστερα, εν ενεργεία σχήματα στον χώρο του σκληρού ήχου.
Με αφετηρία τα εξυπνότερα γρατσουνίσματα στο Seattle των 90s και το ανυπέρβλητο Ten , πέρασαν στην ωριμότητα του No Code και έπειτα στις συνεργασίες με τον Neil Young και τον πόλεμο με τις δισκογραφικές. Σήμερα το παρεακι συνεχίζει τον δρόμο του ως μια ομάδα αδιάσπαστη, τουλάχιστον φαινομενικά, παράγοντας τόνους φορτισμένων συναισθηματικά μελωδιών, πάντα συνεργατικά ή και συνεργικά θα μπορούσες να πεις!
Έτσι επιστρέφουν και φέτος, στο 9ο άλμπουμ τους, ξανά με παραγωγή του Brendan O'Brien και μας κάνουν την χάρη να προσφέρουν στα ταλαιπωρημένα αυτάκια μας ένα δίσκο με απλό σκληρό ροκ και φανερή για άλλη μια φορά την αγάπη τους στο surf rock , την country και το punk rock προσθέτοντας κάτι ακόμα. Την ποπ. Δεν εννοώ βέβαια τη ποπ της Britney αλλά το συστατικό που κάνει τις συνθέσεις τους πιο mainstream.
Ο Vedder τραγουδά σχεδόν σαν να πάει τον χρόνο πίσω, οι Gossard, Cameron, McCready και Ament παίζουν αριστουργηματικά ανεπιδευτα και η παραγωγή κάνει τους Maroon 5 να μοιάζουν Βαγγέλης Παπαθανασιου. Έχω πραγματικά ξαναβρεί τον παλιό μου ενθουσιασμό για αυτό το γκρουπ.
Το άλμπουμ ακούγεται μονοκοπανιά και διαλέγω ως μοναδική μέτρια στιγμή το σχετικά αδιάφορο "The Fixer",το οποίο επέλεξαν για 1ο single οι αθεόφοβοι, με τον Cameron Crowe (Jerry Maguire, Almost Famous) να σκηνοθετεί το video clip. Ως κορυφαίο προτείνεται το "Speed of Sound" όπου και γίνεται η μια και μοναδική(αν δεν συνυπολογίσουμε το ελαφρώς διαφορετικό για αυτούς "Force of Nature") παρέκκλιση από την απλότητα του όλου εγχειρήματος και κλείνουν λιγάκι το μάτι στα synths και την κονσόλα αλλά μην φανταστείς και πολύ περίεργα πράγματα. Ίσως να θελαν να σου αφήσουν και μια new wave γεύση, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, ποιος ξέρει;
Κατέβασε το εδώ!!!
Με αφετηρία τα εξυπνότερα γρατσουνίσματα στο Seattle των 90s και το ανυπέρβλητο Ten , πέρασαν στην ωριμότητα του No Code και έπειτα στις συνεργασίες με τον Neil Young και τον πόλεμο με τις δισκογραφικές. Σήμερα το παρεακι συνεχίζει τον δρόμο του ως μια ομάδα αδιάσπαστη, τουλάχιστον φαινομενικά, παράγοντας τόνους φορτισμένων συναισθηματικά μελωδιών, πάντα συνεργατικά ή και συνεργικά θα μπορούσες να πεις!
Έτσι επιστρέφουν και φέτος, στο 9ο άλμπουμ τους, ξανά με παραγωγή του Brendan O'Brien και μας κάνουν την χάρη να προσφέρουν στα ταλαιπωρημένα αυτάκια μας ένα δίσκο με απλό σκληρό ροκ και φανερή για άλλη μια φορά την αγάπη τους στο surf rock , την country και το punk rock προσθέτοντας κάτι ακόμα. Την ποπ. Δεν εννοώ βέβαια τη ποπ της Britney αλλά το συστατικό που κάνει τις συνθέσεις τους πιο mainstream.
Ο Vedder τραγουδά σχεδόν σαν να πάει τον χρόνο πίσω, οι Gossard, Cameron, McCready και Ament παίζουν αριστουργηματικά ανεπιδευτα και η παραγωγή κάνει τους Maroon 5 να μοιάζουν Βαγγέλης Παπαθανασιου. Έχω πραγματικά ξαναβρεί τον παλιό μου ενθουσιασμό για αυτό το γκρουπ.
Το άλμπουμ ακούγεται μονοκοπανιά και διαλέγω ως μοναδική μέτρια στιγμή το σχετικά αδιάφορο "The Fixer",το οποίο επέλεξαν για 1ο single οι αθεόφοβοι, με τον Cameron Crowe (Jerry Maguire, Almost Famous) να σκηνοθετεί το video clip. Ως κορυφαίο προτείνεται το "Speed of Sound" όπου και γίνεται η μια και μοναδική(αν δεν συνυπολογίσουμε το ελαφρώς διαφορετικό για αυτούς "Force of Nature") παρέκκλιση από την απλότητα του όλου εγχειρήματος και κλείνουν λιγάκι το μάτι στα synths και την κονσόλα αλλά μην φανταστείς και πολύ περίεργα πράγματα. Ίσως να θελαν να σου αφήσουν και μια new wave γεύση, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, ποιος ξέρει;
Κατέβασε το εδώ!!!
Αν σου αρέσουν οι Pearl Jam και τέλος! Μα άκου την εκπληκτική ακόμα φωνή του Eddie στο τελευταίο "The End".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου