Αυτό το κείμενο κανονικά πρέπει να το γράψουμε μαζί με το Νικόλα, διοτι αφορά σε ένα από τα λίγα άλμπουμ που περιμέναμε και οι δυο με ανυπομονησία, γιατί κατά τα άλλα τα γούστα μας είναι…Ανατολή και Δύση!
Σήμερα 8 Ιουλίου (ναι σήμερα και οχι 6/7), κυκλοφορεί επίσημα, το ντεμπούτο της Φλωρεντίας (;) και της Μηχανής (ε;).
Από την στιγμή που ο συν ιδρυτής τούτου του μπλογκ με είπε «Άκου αυτό…», και εννοούσε το “Dog Days are Over” έπαθα την φώτιση! Μα τι φωνή είναι αυτή, τι δύναμη, τι πνευμόνια! Για αυτό βρήκα και τον τίτλο “Lungs” ταιριαστό, αλλά και το artwork γενικά υπέροχο.
Η περίπτωση της Florence Welch και της παρέας των μουσικών που την πλαισιώνουν, είναι από αυτές που το hype γυρω τους γιγαντώνεται λόγω των περιοδικών και της τηλεόρασης και όταν είναι να δείξουν πραγματική δουλειά λες “Ωχ τι θα ακούσω Παναγιά μου;”. Η Florence σπρώχθηκε πολύ απ το NME (το οποίο τελικά έκανε την χειρότερη κριτική για πάρτι της, περίεργο;) και τσίμπησε και ένα φετινό BRIT ως επιλογή των κριτικών. Αποθεώνεται από το BBC1 και χώνεται στα line up σημαντικών φεστιβάλ, όπως το Glastonbury, και επιλέγεται από τους Blur ως support για την «φασαριόζικη» επιστροφή τους. Τι άλλο λοιπόν να κάνει αυτή η γυναίκα για να αξίζει απλά λίγη προσοχή; Ένα γύρισμα του κεφαλιού προς την πλευρά της. Η απάντηση είναι να μας χαρίσει και ένα δυνατό ολοκληρωμένο άλμπουμ. Λοιπόν μας το χάρισε. Αυτό είναι η δικιά μας άποψη.
Τα τέσσερα singles ("Kiss with a Fist" ,"Dog Days Are Over","You've Got the Love", "Rabbit Heart"), είναι σαφέστατα «βαρβάτα», αλλά ακούγοντας το cd, μόνο ευχάριστες εκπλήξεις είχα.
"I'm Not Calling You a Liar", το αγάπησα από το 1ο δίστιχο.
"Howl", ακόμα χτυπάω το πόδι μου στο πάτωμα και σκέφτομαι πως αν το “Sex On Fire” των Kings of Leon, ήθελε διάδοχο, θα μπορούσε απλά να διαλέξει κάτι από αυτό το άλμπουμ.
Η μουσική εδώ μέσα, βρωμάει soul, βρετανική pop τρέλα, punk καταβολές και τυλίγεται στα indie της παράσημα. Αισθάνεσαι παντού γύρω σου, το φάντασμα της Joplin και την ακόμα ζωντανή επίδραση της Joni Mitchell σε όλες τις σύγχρονες γυναίκες τραγουδοποιούς, από την Bush έως την Harvey. Στα 13 κομμάτια αυτού του δίσκου βρήκα πολλά που ήθελα να ακούσω ξανά. Το μοναδικό πράγμα που ίσως σας κουράσει είναι η επανάληψη του μοτίβο «από το ήρεμο intro στην ισοπεδωτική κορύφωση» στα τραγούδια που κάνει η Florence.
Έβαλα στο player μου το repeat και ακόμα απολαμβάνω. Κάνε το ίδιο κατεβάζοντας το από εδώ.
Αν σου αρέσουν τα είδη και οι καλλιτέχνες που αναφέρθηκαν παραπάνω, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Μια υπέροχη φωνή τα συμπληρώνει. Και άσε τους άλλους να λένε ότι θέλουν, για ασθενή σύνθεση και οπερέτες. Ακροατές θέλουμε να είμαστε, όχι ειδικοί αναλυτές. Ζήτω η «απλή» μουσική!!!
Σήμερα 8 Ιουλίου (ναι σήμερα και οχι 6/7), κυκλοφορεί επίσημα, το ντεμπούτο της Φλωρεντίας (;) και της Μηχανής (ε;).
Από την στιγμή που ο συν ιδρυτής τούτου του μπλογκ με είπε «Άκου αυτό…», και εννοούσε το “Dog Days are Over” έπαθα την φώτιση! Μα τι φωνή είναι αυτή, τι δύναμη, τι πνευμόνια! Για αυτό βρήκα και τον τίτλο “Lungs” ταιριαστό, αλλά και το artwork γενικά υπέροχο.
Η περίπτωση της Florence Welch και της παρέας των μουσικών που την πλαισιώνουν, είναι από αυτές που το hype γυρω τους γιγαντώνεται λόγω των περιοδικών και της τηλεόρασης και όταν είναι να δείξουν πραγματική δουλειά λες “Ωχ τι θα ακούσω Παναγιά μου;”. Η Florence σπρώχθηκε πολύ απ το NME (το οποίο τελικά έκανε την χειρότερη κριτική για πάρτι της, περίεργο;) και τσίμπησε και ένα φετινό BRIT ως επιλογή των κριτικών. Αποθεώνεται από το BBC1 και χώνεται στα line up σημαντικών φεστιβάλ, όπως το Glastonbury, και επιλέγεται από τους Blur ως support για την «φασαριόζικη» επιστροφή τους. Τι άλλο λοιπόν να κάνει αυτή η γυναίκα για να αξίζει απλά λίγη προσοχή; Ένα γύρισμα του κεφαλιού προς την πλευρά της. Η απάντηση είναι να μας χαρίσει και ένα δυνατό ολοκληρωμένο άλμπουμ. Λοιπόν μας το χάρισε. Αυτό είναι η δικιά μας άποψη.
Τα τέσσερα singles ("Kiss with a Fist" ,"Dog Days Are Over","You've Got the Love", "Rabbit Heart"), είναι σαφέστατα «βαρβάτα», αλλά ακούγοντας το cd, μόνο ευχάριστες εκπλήξεις είχα.
"I'm Not Calling You a Liar", το αγάπησα από το 1ο δίστιχο.
"Howl", ακόμα χτυπάω το πόδι μου στο πάτωμα και σκέφτομαι πως αν το “Sex On Fire” των Kings of Leon, ήθελε διάδοχο, θα μπορούσε απλά να διαλέξει κάτι από αυτό το άλμπουμ.
Η μουσική εδώ μέσα, βρωμάει soul, βρετανική pop τρέλα, punk καταβολές και τυλίγεται στα indie της παράσημα. Αισθάνεσαι παντού γύρω σου, το φάντασμα της Joplin και την ακόμα ζωντανή επίδραση της Joni Mitchell σε όλες τις σύγχρονες γυναίκες τραγουδοποιούς, από την Bush έως την Harvey. Στα 13 κομμάτια αυτού του δίσκου βρήκα πολλά που ήθελα να ακούσω ξανά. Το μοναδικό πράγμα που ίσως σας κουράσει είναι η επανάληψη του μοτίβο «από το ήρεμο intro στην ισοπεδωτική κορύφωση» στα τραγούδια που κάνει η Florence.
Έβαλα στο player μου το repeat και ακόμα απολαμβάνω. Κάνε το ίδιο κατεβάζοντας το από εδώ.
Αν σου αρέσουν τα είδη και οι καλλιτέχνες που αναφέρθηκαν παραπάνω, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Μια υπέροχη φωνή τα συμπληρώνει. Και άσε τους άλλους να λένε ότι θέλουν, για ασθενή σύνθεση και οπερέτες. Ακροατές θέλουμε να είμαστε, όχι ειδικοί αναλυτές. Ζήτω η «απλή» μουσική!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου