Τελικά τι σημαίνει κάνω κριτική; Κατά πόσο η προσωπική σου τραγωδία (π.χ., συγκρούσεις στο γραφείο, στο σπίτι και στο κρεβάτι) επηρεάζει τα λεγόμενα σου; Ποιοι είναι αρκετά ώριμοι ώστε να μην σε πάρουν τελείως στα σοβαρά αλλά και να σημειώσουν τα ουσιαστικά των γραφομενων σου; Ποιος σκότωσε τον Κενεντυ; Άσχετο αλλά όλα μια απορία είναι. Νεοφερμένη άποψη τούτη εδώ.
Η σημερινή μας ερώτηση είναι γιατί οι Muse με αυτό τον δίσκο δεν πάνε καρφί στα ράφια των σπιτιών ως το ok computer του 2009; Γιατί σου λέει είναι κάπως σαν επανάληψη όλα τα κομμάτια. Δεν το εντόπισα αυτό αν και χασμουρήθηκα λίγο. Βέβαια χασμουριέμαι ακόμα και σήμερα και στο No surprises αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με την έλλειψη ύπνου.
Ας πάμε στα δεδομένα γιατί από προσωπικές απόψεις άλλο τίποτα.
Δίσκος με 11 tracks, χωρισμένος σε δυο μέρη αν και concept στο σύνολο του. με τα 3 τελευταία να αποτελούν το 2ο μέρος και παράλληλα μια μίνι-συμφωνία που ονομάζεται Exogenesis!
Όπως καταλαβαίνεις αυτή την φορά εκτός από τις tech κοφτές κιθάρες, τις απλές μελωδίες, τα γεμίσματα με συνθια και τα πιανάκια που περιφέρονται δεξιά και αριστερά, και τους ερμηνευτικούς λυγμούς του Bellamy, έχουμε και την υπερβολή της ατμόσφαιρας, των pads και της ορχήστρας. Πληροφορίες τύπου «40 άτομα ορχήστρα έπαιξαν στο Resistance(αυτό είναι το όνομα του άλμπουμ), σίγουρα σου είναι αδιάφορες αλλά δίνουν μια ακόμα αφορμή για το βλέμμα αγελάδα-που-εντυπωσιάστηκε το οποίο και θα σου μείνει στη φάτσα σαν μπουν οι πρώτες νότες του Uprising που ανοίγει την νέα δουλειά των Muse. Φυσικά και δεν είναι πρωτοπόροι, αλλά είναι φορές που δεν σε νοιάζει το ακαδημαϊκών την υπόθεσης (τις περισσότερες είναι η αλήθεια), αλλά το good feeling που στην περίπτωση αυτή έρχεται με δύναμη.
Μιλάμε λοιπόν για μια κυκλοφορία που τα αξίζει τα λεφτά της και περισσότερο στην Limited edition, που έχει όλα τα καλούδια (DVD, USB, etc…).
Η σημερινή μας ερώτηση είναι γιατί οι Muse με αυτό τον δίσκο δεν πάνε καρφί στα ράφια των σπιτιών ως το ok computer του 2009; Γιατί σου λέει είναι κάπως σαν επανάληψη όλα τα κομμάτια. Δεν το εντόπισα αυτό αν και χασμουρήθηκα λίγο. Βέβαια χασμουριέμαι ακόμα και σήμερα και στο No surprises αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με την έλλειψη ύπνου.
Ας πάμε στα δεδομένα γιατί από προσωπικές απόψεις άλλο τίποτα.
Δίσκος με 11 tracks, χωρισμένος σε δυο μέρη αν και concept στο σύνολο του. με τα 3 τελευταία να αποτελούν το 2ο μέρος και παράλληλα μια μίνι-συμφωνία που ονομάζεται Exogenesis!
Όπως καταλαβαίνεις αυτή την φορά εκτός από τις tech κοφτές κιθάρες, τις απλές μελωδίες, τα γεμίσματα με συνθια και τα πιανάκια που περιφέρονται δεξιά και αριστερά, και τους ερμηνευτικούς λυγμούς του Bellamy, έχουμε και την υπερβολή της ατμόσφαιρας, των pads και της ορχήστρας. Πληροφορίες τύπου «40 άτομα ορχήστρα έπαιξαν στο Resistance(αυτό είναι το όνομα του άλμπουμ), σίγουρα σου είναι αδιάφορες αλλά δίνουν μια ακόμα αφορμή για το βλέμμα αγελάδα-που-εντυπωσιάστηκε το οποίο και θα σου μείνει στη φάτσα σαν μπουν οι πρώτες νότες του Uprising που ανοίγει την νέα δουλειά των Muse. Φυσικά και δεν είναι πρωτοπόροι, αλλά είναι φορές που δεν σε νοιάζει το ακαδημαϊκών την υπόθεσης (τις περισσότερες είναι η αλήθεια), αλλά το good feeling που στην περίπτωση αυτή έρχεται με δύναμη.
Μιλάμε λοιπόν για μια κυκλοφορία που τα αξίζει τα λεφτά της και περισσότερο στην Limited edition, που έχει όλα τα καλούδια (DVD, USB, etc…).
