"The Resistance" Muse

Τελικά τι σημαίνει κάνω κριτική; Κατά πόσο η προσωπική σου τραγωδία (π.χ., συγκρούσεις στο γραφείο, στο σπίτι και στο κρεβάτι) επηρεάζει τα λεγόμενα σου; Ποιοι είναι αρκετά ώριμοι ώστε να μην σε πάρουν τελείως στα σοβαρά αλλά και να σημειώσουν τα ουσιαστικά των γραφομενων σου; Ποιος σκότωσε τον Κενεντυ; Άσχετο αλλά όλα μια απορία είναι. Νεοφερμένη άποψη τούτη εδώ.
Η σημερινή μας ερώτηση είναι γιατί οι Muse με αυτό τον δίσκο δεν πάνε καρφί στα ράφια των σπιτιών ως το ok computer του 2009; Γιατί σου λέει είναι κάπως σαν επανάληψη όλα τα κομμάτια. Δεν το εντόπισα αυτό αν και χασμουρήθηκα λίγο. Βέβαια χασμουριέμαι ακόμα και σήμερα και στο No surprises αλλά αυτό μάλλον έχει να κάνει με την έλλειψη ύπνου.
Ας πάμε στα δεδομένα γιατί από προσωπικές απόψεις άλλο τίποτα.
Δίσκος με 11 tracks, χωρισμένος σε δυο μέρη αν και concept στο σύνολο του. με τα 3 τελευταία να αποτελούν το 2^ο μέρος και παράλληλα μια μίνι-συμφωνία που ονομάζεται Exogenesis!
Όπως καταλαβαίνεις αυτή την φορά εκτός από τις tech κοφτές κιθάρες, τις απλές μελωδίες, τα γεμίσματα με συνθια και τα πιανάκια που περιφέρονται δεξιά και αριστερά, και τους ερμηνευτικούς λυγμούς του Bellamy, έχουμε και την υπερβολή της ατμόσφαιρας, των pads και της ορχήστρας. Πληροφορίες τύπου «40 άτομα ορχήστρα έπαιξαν στο Resistance(αυτό είναι το όνομα του άλμπουμ), σίγουρα σου είναι αδιάφορες αλλά δίνουν μια ακόμα αφορμή για το βλέμμα αγελάδα-που-εντυπωσιάστηκε το οποίο και θα σου μείνει στη φάτσα σαν μπουν οι πρώτες νότες του Uprising που ανοίγει την νέα δουλειά των Muse. Φυσικά και δεν είναι πρωτοπόροι, αλλά είναι φορές που δεν σε νοιάζει το ακαδημαϊκών την υπόθεσης (τις περισσότερες είναι η αλήθεια), αλλά το good feeling που στην περίπτωση αυτή έρχεται με δύναμη.
Μιλάμε λοιπόν για μια κυκλοφορία που τα αξίζει τα λεφτά της και περισσότερο στην Limited edition, που έχει όλα τα καλούδια (DVD, USB, etc…).

Κατεβασε το εδω

Αν σου αρέσει πρωτίστως η φωνή του Bellamy, που δεν την λες και καμιά συνηθισμένη, και έπειτα το electro indie που παίζουν. Σαν να έκανε παιδί η Goldfrapp με τους NIN και δεν το βάφτισε κάνας τρελός παπάς ραπερ, αλλά ο συχωρεμένος ο Mackenzie!!!

"Backspacer" Pearl Jam

Αυτό που παθαίνεις με κάθε δίσκο των Pearl Jam είναι απλά να μένεις με το στόμα ανοιχτό. Εντάξει έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτό το συγκρότημα μιας και είναι συνδεδεμένο άρρηκτα με την εφηβεία μου και το ακολουθώ από τότε που φορούσα Μαρτινς άρβυλα και καρό πουκάμισα. Παραδέξου όμως, πως μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα επιδραστικότερα και συνεπέστερα, εν ενεργεία σχήματα στον χώρο του σκληρού ήχου.
Με αφετηρία τα εξυπνότερα γρατσουνίσματα στο Seattle των 90s και το ανυπέρβλητο Ten , πέρασαν στην ωριμότητα του No Code και έπειτα στις συνεργασίες με τον Neil Young και τον πόλεμο με τις δισκογραφικές. Σήμερα το παρεακι συνεχίζει τον δρόμο του ως μια ομάδα αδιάσπαστη, τουλάχιστον φαινομενικά, παράγοντας τόνους φορτισμένων συναισθηματικά μελωδιών, πάντα συνεργατικά ή και συνεργικά θα μπορούσες να πεις!
Έτσι επιστρέφουν και φέτος, στο 9ο άλμπουμ τους, ξανά με παραγωγή του Brendan O'Brien και μας κάνουν την χάρη να προσφέρουν στα ταλαιπωρημένα αυτάκια μας ένα δίσκο με απλό σκληρό ροκ και φανερή για άλλη μια φορά την αγάπη τους στο surf rock , την country και το punk rock προσθέτοντας κάτι ακόμα. Την ποπ. Δεν εννοώ βέβαια τη ποπ της Britney αλλά το συστατικό που κάνει τις συνθέσεις τους πιο mainstream.
Ο Vedder τραγουδά σχεδόν σαν να πάει τον χρόνο πίσω, οι Gossard, Cameron, McCready και Ament παίζουν αριστουργηματικά ανεπιδευτα και η παραγωγή κάνει τους Maroon 5 να μοιάζουν Βαγγέλης Παπαθανασιου. Έχω πραγματικά ξαναβρεί τον παλιό μου ενθουσιασμό για αυτό το γκρουπ.
Το άλμπουμ ακούγεται μονοκοπανιά και διαλέγω ως μοναδική μέτρια στιγμή το σχετικά αδιάφορο "The Fixer",το οποίο επέλεξαν για 1ο single οι αθεόφοβοι, με τον Cameron Crowe (Jerry Maguire, Almost Famous) να σκηνοθετεί το video clip. Ως κορυφαίο προτείνεται το "Speed of Sound" όπου και γίνεται η μια και μοναδική(αν δεν συνυπολογίσουμε το ελαφρώς διαφορετικό για αυτούς "Force of Nature") παρέκκλιση από την απλότητα του όλου εγχειρήματος και κλείνουν λιγάκι το μάτι στα synths και την κονσόλα αλλά μην φανταστείς και πολύ περίεργα πράγματα. Ίσως να θελαν να σου αφήσουν και μια new wave γεύση, όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, ποιος ξέρει;
Κατέβασε το εδώ!!!

Αν σου αρέσουν οι Pearl Jam και τέλος! Μα άκου την εκπληκτική ακόμα φωνή του Eddie στο τελευταίο "The End".