Έχω βαρεθεί να ακούω ότι η P!nk είναι μια από τα ίδια. Ότι είναι η Britney Spears με περισσότερες κιθάρες. Ότι είναι μια ροζοξανθομαλλούσα που αρπάζει ένα μικρόφωνο και φωνάζει. Ότι αν δεν έβριζε και αν δεν κοκορευόταν για το θράσος της, θα είχε τερματίσει την καριέρα της λίγο μετά το “Get The Party Started”. Enough! Σε πληροφορώ ότι η P!nk είναι η μοναδική εκ των teen-pop εκρήξεων πριν 10 χρόνια που έχει καταφέρει να συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Beck, ο William Orbit, η Peaches και ο Tim Armstrong (Rancid). Είναι από τις λίγες περιπτώσεις καλλιτεχνών που έχουν βραβευτεί σε pop, rock αλλά και urban (κυρίως με το ντεμπούτο “Can’t Take Me Home”) κατηγορίες, ενώ μεταξύ μας είναι η μόνη που έχει καταφέρει να τιμήσει ερμηνευτικά την Janis Joplin με τρόπο που θα ζήλευαν πολλές (άκου στο youtube την εκτέλεση του “Me And Bobby McGee”). Αφού λοιπόν μπήκα στην διαδικασία να σε προδιαθέσω θετικά όσον αφορά στην Alecia Moore (a.k.a. P!nk), λέω να προχωρήσω δυσανάλογα καλά, μιας και το “Funhouse” δεν είναι αυτό που περίμενα. Όχι ότι η πρώην Lady Marmalade και νυν, wannabe Janis (επιμένω ότι τα βράδια ονειρεύεται την ημέρα που θα της αποδώσουν τον χαρακτηρισμό αυτό – μέχρι και εφιάλτες μπορεί να βλέπει) θα έχει βάρος στο στομάχι, κουβέντα να γίνεται. Συγκρίνοντας τον δίσκο με τον καλύτερο της καριέρας της σύμφωνα με τα media, “I’m not dead”, αλλά και τον πιο αδικημένο “Try this” (δικός μου αγαπημένος), καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η Pink αγχώθηκε τόσο πολύ για να βρει διάδοχο της No 1 επιτυχίας “U+Ur hand”, που το διαζύγιό της δεν φαίνεται αρκετό να στηρίξει κάτι πολύ σημαντικό. Μπαίνοντας στα ενδότερα είναι ευκόλως εννοούμενο ότι μπαλάντες του τύπου “I don’t believe you” δεν της πάνε καθόλου, μιας και ακούγεται σαν την Pj Harvey να προσπαθεί μάταια να τραγουδήσει Barbra Streisand – too cheesy. Το “Sober” (δεύτερο single) σώζει κάπως την κατάσταση με τα rock/blues φωνητικά να τονώνουν το φυσικό γρέζι της παραγωγής, την ίδια στιγμή που στη μέση της ακρόασης αντιμετωπίζεις τις 2 στιγμές (“Bad influence” και το ομώνυμο) που δίνουν ταυτότητα στο “Funhouse” και θα μπορούσαν να είναι πιλότοι για ένα concept album χωρισμού και ανάλογου σαρκασμού (που ποτέ δεν έγινε, ακόμα κι αν το επιδίωξε σκληρά). Και φτάνω στο τέλος για να περάσω την πόρτα ενός σαγηνευτικού μυστηρίου που με ταξιδεύει ανά τον κόσμο και φωνάζει “Ave Mary A” σε ένα up-beat τρίλεπτο που αδικείται από τη θέση του στο track-list (ειδικά αν υπολογίσεις ότι στο τέλος ακούμε το outsider, υποτονικό και διόλου εμπορικών προδιαγραφών “Glitter in the air” – πάντα μας φυλάει ένα μικρό διαμάντι για το encore). Αν λοιπόν ξεχωρίσεις αυτά που μελετήθηκαν, τα υπόλοιπα άκουσέ τα για να μην πεις ότι αγόρασες άδικα όλο το album. Που για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν είναι και λίγα, μην είσαι άπληστος...
P.S. To “So What” από ποιον δίσκο περίσσεψε; Αν και αρκετά catchy για να το προσπεράσεις, εμένα δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι ηχογραφήθηκε ξανά με άλλη στιχομυθία μόνο και μόνο για να ταιριάξει στα υπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου