Κυριακή 31 Μαΐου 2015

Florence + the Machine - How Big, How Blue, How Beautiful

It's been a while since the last time we had a new Florence album. Don't get me wrong, I respect an artist that needs more than a year to record a masterpiece. But I'm talking about "Ceremonials". I can understand that you cannot always deliver the best of you and, above all, you're just human, for God's sake. I was partly misguided by the charms of the "What Kind Of Man" first single and its video, cause I thought "You bloody British soulful bitch, you outdid yourself once again". But when I actually listened to the new album more than five times, it came to me: "more emotion and sadness than actual music".

Florence is sad. She is actually sad, like Bjork has been the last few years. And it's ironic, because the album has been produced by Markus Dravs, the "Homogenic" producer. Her effort is more than honest, in order to show the world that she is hurting inside, and she is doing it with a sense of wisdom that is always poetic and metaphorical. So metaphorical, though, that you can feel she is more lost than hurt. Once again, don't get me wrong, I like the new album. It's just the fact that her emotions have surpassed her musical expectations. And, maybe, she was partly misguided, too, during the recording sessions.

She always has a vision of her sound. This time, guitars and brass arrangements (by Goldfrapp's Will Gregory) have become her thing, which is great. We needed that and she can own it, vocally and musically. But when you check the first track, "Ship To Wreck", it feels like you are listening to a Smiths cover (a good one, of course), not a Florence new sophisticated composition. Then, "What Kind Of Man" comes forward with its self-confidence and you want to dance until you bleed with her Alanis-esque anger and raw brass/guitar production. Right after, "How Big, How Blue, How Beautiful", "Queen of Peace", "Various Storms & Saints" and "Long & Lost" come along and you feel like she is finally sounding like she is supposed to sound. And you are happy.

With the fourth single, "Delilah", she is bringing back the powerhouse Florence, using epic orchestration and vocal arrangement. And then, cheesy guitar themes again with "Caught". It's so wrong to put that song after "Delilah" and "Long & Lost", cause it's too small and non Florence. The new Florence rises above the ashes again with the epic "Third Eye", the sentimentally overwhelming and simple - but not simplistic - "St Jude" and the co-written and co-produced by Paul Epworth "Mother", which, and let's face it, is a triumphant outro.

This third album for the band, at the end of the day, is not complete. Something is missing. Her emotions are all there. Her artistry is all there. Her voice is the most important instrument in the songs and the production is flawless. But what about the songwriting? It feels like she had more to write, more to sing and more to showcase after 4 years. When "Mother" is done, I'm still waiting for another 4 or 5 great songs to feel her pain, her despair, her original vision. But, like I said, her emotions have surpassed her (or my) musical expectations.

AnArtCalled... 7,5/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αντί απολογισμού…

Η αλήθεια είναι πως ασχοληθήκαμε με την μουσική έως και αποκλειστικά την χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη με την περισσή πάντα, ασυνέπεια που μας διακρίνει. Δηλαδή όποτε μας κάτσει κάτι υπέροχο η απαίσιο –την ίδια ένταση συναισθημάτων προκαλούν άλλωστε. Έχουμε αφήσει ολίγον στην άκρη τα υπόλοιπα. Αν δεις την αρχή του μπλογκ, αφορούσε και φιλμς και εκθέσεις και φεστιβάλ. Αλλά ακόμα και ένα απλό μπλογκ θέλει την αφοσίωση και τον χρόνο του…την φροντίδα του εν τέλει.

Εύχομαι απλά αυτό τον χρόνο να είναι όλα πιο ήρεμα και εμείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε συχνότερα και εντιμότερα.

attention...

Oι ιδιοκτήτες/διαχειριστές του blog (pharmartistic, Nikolas) δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για τα περιεχόμενα οποιασδήποτε εκ των εξωτερικών συνδέσεων (links) που εμφανίζονται σε οποιοδήποτε μέρος του blog.

Επιπλέον ο ιδιοκτήτης/διαχειριστής του παρόντος blog δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχόλιων (comments) που αναρτούν οι επισκέπτες του blog (είτε ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε επώνυμα) στα posts (αναρτήσεις) του blog. Παρ' όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης / διαχειριστής του παρόντος blog διατηρεί πάντα το δικαίωμα να διαγράψει κατά την δική του κρίση και χωρίς προειδοποίηση ή/και αιτιολόγηση ή άλλου είδους πρότερη ή ύστερη ενημέρωση οποιοδήποτε σχόλιο επισκέπτη οποιαδήποτε στιγμή.

Όλες οι ηχογραφήσεις σε μορφή αρχείων ήχου mp3 ή άλλων format που εμφανίζονται κατά καιρούς για download στο παρόν blog προσφέρονται για περιορισμένο διάστημα και αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς / πληροφοριακούς σκοπούς.

Τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ηχογραφήσεων ανήκουν σε κάθε περίπτωση στους εκάστοτε καλλιτέχνες ή/και τις αντιστοιχες εταιρείες ή/και τους αντιπροσώπους αυτών.

Εαν είστε κάτοχος ή αντιπρόσωπος του κατόχου των πνευματικών δικαιώματων κάποιας εκ των ηχογραφήσεων και επιθυμείτε την απομάκρυνση της από το blog ειδοποιήστε μας και θα αφαιρεθεί άμεσα.

All mp3 files are hosted here for a limited amount of time and only for informational purposes. Please support the artists & bands, especially those on independent labels. If you own the rights of any recording appearing on this blog and want it removed, please let us know via e-mail and we will remove it immediately.