Η Χρυσούλα
είναι ένα μαύρο κορίτσι που ακούει New Order και Depeche Mode. Στα κρυφά και Cyndi Lauper, αλλά δεν έχει σημασία για την ώρα. Οι φίλοι της κάνουν τατουάζ και battles με RUN-DMC, τη θεωρούν μπάζο, αλλά δεν της το έχουν πει ποτέ, ενώ η μάνα της, της λέει
όποτε έχει ευκαιρία: “Δεν είναι για σένα αυτά. Έχεις δει καμιά μαύρη να
τραγουδάει τις αηδίες που ακούς; Έχεις δει μαύρο Πρόεδρο; Έχεις δει γυναίκα Πρόεδρο;
Βοήθα με στα πιάτα”.
Η Χρυσούλα,
στη σχολική γιορτή, φοράει ένα ροζ κολάν και μια ξανθιά περούκα, ανεβαίνει με
τη σχολική ορχήστρα στη σκηνή και τραγουδάει Debbie Harry, φορώντας μόνο ένα σουτιέν. Ο Διευθυντής την αποβάλλει για μία εβδομάδα,
ενώ ο πατέρας της την αναγκάζει να πάει στο κατηχητικό. Τη δεύτερη Κυριακή που
θα πάει, θα χάσει την παρθενιά της. Διπλά.
Η Χρυσούλα
φεύγει από το πατρικό της για τη Νέα Υόρκη στα 20 με σκοπό να γίνει καλλιτέχνης.
Για τέσσερα χρόνια έχει δουλέψει part-time σε βενζινάδικο, ενώ μερικές
φορές έχει ικανοποιήσει παντρεμένους κι υπεράνω πάσης υποψίας άνδρες άνω των 50
ετών προς 50 δολάρια τον έναν. Ένας από αυτούς κι ο πρώην Διευθυντής του
σχολείου της. Απ' αυτόν ζητάει 80. Τα πρώτα χρήματα τα έχει φάει. Τα δεύτερα τα έχει κάνει κομπόδεμα.
Η Χρυσούλα
κάθεται πάνω από το keyboard, κλείνει τα μάτια και
χτίζει χάρτινα σκηνικά με θάλασσες και πειρατές από πίσω της, Θεούς να παλεύουν
με δαίμονες μπροστά της, φρικιά σαν κι αυτή να κάνουν παρέλαση, χτυπώντας ταμπούρα στα
δεξιά της και τσιφούτηδες επαναστάτες στα αριστερά, που φτάνουν κοντά στη
φασαρία, αλλά τελικά είναι κότες και κάνουν πίσω.
Η Χρυσούλα
τρώει πολλά χαστούκια. Τα αληθινά δεν την αφορούν, τα έχει ξαναφάει. Τα
αλληγορικά της τρώνε τα σωθικά. Έχει φτάσει τα 30. Αλλά επιμένει.
Η Χρυσούλα
κυκλοφορεί επιτέλους το πρώτο της τραγούδι το 2008. Και ψηφίζει φανατικά τον
πρώτο έγχρωμο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.
17: Grace Potter
& The Nocturnals – The Lion The Beast The Beat
20: Jens
Lekman – I Know What Love Isn’t
3 σχόλια:
aaaa to eliosa auto to album fetos!nice choice!
δεν το κόβω να κάνει και πολλά εδώ μέσα πάντως, γιατί όλοι έχουν το σύνδρομο "πάμε για πρωτότυπα ντεμπούτα, που δεν έχει ακούσει άνθρωπος τύπου". Κι όταν βγάλουν δεύτερο δίσκο, τους αφήνουμε πάλι πίσω. Είναι λίγο κουραστικό αυτό με τα ντεμπούτα: αποδοχή, αποθέωση, δεύτερο album, πάμε γι'άλλα. Με λίγα λόγια, συμφωνώ μαζί σου lol
Πόσο δίκιο έχεις για το κυνήγι του μεγάλου ντεμπούτου...
Δημοσίευση σχολίου