Συνήθως οτιδήποτε θυμίζει τον "παλιό καλό καιρό"της κιθαριστικής μουσικης -αν μπορεί να υπάρξει τέτοιος όρος- μου ξινίζει. Εξαιρώντας σαφώς τα 80s! Εδώ λοιπόν έρχεται ενα γκρουπ να το αλλάξει αυτο.Είναι οι Girls και το υπέροχο "Father, Son, Holy Ghost". 'Ενα άλμπουμ που περνάει από τον ηλεκτρισμό στα ακουστικά όργανα και τα soul backing vocals, και απο το surf του εισαγωγικού "Honey Bunny", στην επική μπαλάντα του πρώτου single τους "Vommit" και απο εκει στην 8λεπτη σχεδον, εύθραυστη και απλή μελωδία του "Forgiveness", που στην αρχη νομίζεις πως βγήκε απο ένα alter ego του Corgan.
Ολοι είναι εδώ. Οι Beatles, ο Costello, οι Rolling Stone, ο Harley και οι Cockney Rebel,οι Deep Purple, οι Fleetwood Mack. Παράξενο μου φαίνεται που δεν με χαλάει κάτι σε αυτο, και μάλλον φταίει που δεν διακρίνω καμία προσπάθεια ούτε να κρυφτούν πίσω από τις επιρροές τους αλλα ούτε και να ακουστούν σαν ρεπλικες.
Απο την άλλη είναι και αυτή η φωνή, που ζήτημα είναι αν περνάει σε δυνατότητες την φωνή του ανιψιού μου, αλλα είναι απίστευτα "αισθαντική". Ανήκει στον κύριο Christofer Owens, όπως και οι συνθέσεις στο μεγαλύτερο μέρος τους. Εναν άνθρωπό που δεν κολλάει στο να πεί πως παλεύει ακόμα με τα ναρκωτικά και δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει για τι "είναι πραγματικά πολυ δύσκολο". Έναν άνθρωπο που δεν κολλάει να πεί πως γράφοντας το ¨Love Like A River" φανταζόταν την Beyonce να το τραγουδα. Έναν άνθρωπο που μας δίνει έναν απο τους πλέον προσωπικούς δίσκους που ακούσαμε τελευταία.
Αν σου αρέσει να σκαλίζεις τα παλιά βινύλια και λυπάσαι που δεν έμενες Θεσσαλονίκη στο τέλος του 70, για να παίζεις σφαλιάρες με τους "καρεκλάδες", τότε είσαι στο σωστο σημείο.
Άκου παρακάτω το stream του αλμπούμ, όπως υπάρχει στο Guardian
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου