Skunk Anansie - Wonderlustre

Αν η Skin προσπάθησε να γίνει indie queen και τα υπόλοιπα μέλη των Skunk Anansie την είδαν session μουσικοί για κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, τότε έπραξαν σοφά. Το πιο υποτιμημένο ίσως συγκρότημα της βρετανικής rock επιστρέφει με την πρώτη ολοκληρωμένη του δουλειά μετά το "Post orgasmic chill" του 1999 και ανανενώνει τη σχέση του με τις πονηρές μελωδίες, τα soprano φωνητικά και ένα από τα πιο ψυχεδελικά artwork των τελευταίων χρόνων. Ο τίτλος αυτού "Wonderlustre".
Το στοίχημα μάλλον θα ήταν να αποδείξουν αν είχαν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς για τη νέα δεκαετία ή αν η επιστροφή ήταν αποτέλεσμα τάσης και ανάγκης. Με λιγότερο ρίσκο από το "Charlie big potato", κοινή γραμμή με τον γνώριμο ήχο τους, αλλά και μεστότητα στις ενορχηστρώσεις, το "Wonderlustre" καταπραύνει τον πόνο μιας συναισθηματικής απογοητεύσης, σκαρώνει εθιστικά riff στις κιθάρες και εκμεταλλεύεται το λαρύγγι της Skin, έτσι όπως η ίδια ποτέ δεν κατάφερε στις σόλο προσπάθειές της (με εξαίρεση το παρθενικό της "Faithfulness").
Η (φαινομενική) ασφάλεια του πρώτου single "Ugly boy" αποκαλύπτει τη θηλυκή πλευρά της Skin (υπάρχει κι αυτή), εκκρίνει σεξουαλική διάθεση και είναι radio-friendly τόσο... όσο. Άλλωστε, μετά από τέτοια αποχή μια καλή ραδιοφωνική πορεία θα διευκόλυνε τον όποιο ορισμό του comeback από ένα συγκρότημα που προφανώς το αξίζει.
Σε καμία περίπτωση η καλύτερη δουλειά τους μέχρι τώρα, σίγουρα η πιο ασφαλής, αλλά στο τέλος της ημέρας και η πιο δεμένη σε θέμα παραγωγής. Αν οι Skunk Anansie αποφάσισαν να γίνουν pop-rock και να απαρνηθούν τις πιο σκληρές καταβολές τους, τότε το κάνουν με τον καλύτερο, δυνατό τρόπο. Αν πάλι ονομάσουν το "Wonderlustre" προπομπό για το επόμενο βήμα, τότε ας μην αργήσουν να το περπατήσουν. Αν δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά και τα μέλη του συγκροτήματος απλά συντονίστηκαν σε αυτό το μήκος κύματος, τότε ας ακούσουμε τι έχουν να πουν και τι μουσική έχουν να παίξουν.