“I will rise now…” μας προειδοποιεί το εισαγωγικό “Glass”.
Η πόλη ακούγεται πίσω από το τραγούδι και το ταξίδι των Bat for Lashes(ή μάλλον της Natasha Khan ) ξεκινά.
Για ένα παράξενο λόγο ακούω το 80 να γιγαντώνεται σε ένα ηχητικό παραπέτασμα. Kate Bush, Fleetwood Mac, Gabriel, Cure!!! Ποτέ δεν θα καταλάβω πως γυρνάει το μυαλό κάθε φορά σε επιρροές.
Το επόμενο “Sleep Alone” παραμένει γοητευτικό αλλά θα μπορούσε να είναι και στο προηγούμενο άλμπουμ.
Τρίτο track στη σειρά το “Moon and Moon” . Τώρα μάλιστα! Ατμοσφαιρικό. Το πιάνο στη βάση. Χορωδιακά μέρη. Ναι, η Bush την στοίχειωσε αλλά για μας που την γουστάρουμε, αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Τελικά κάποιοι άνθρωποι θα παραμείνουν για πάντα σημείο αναφοράς. Αναφορά απλά για να καταλάβεις τι θα ακούσεις. Όχι για να μειωθεί η αξία του δίσκου.
Τέταρτο στη σειρά το single “Daniel”. Το αξίζει; Σαφέστατα. Αν δεις και το βίντεο θα πάθεις την πλάκα σου. Ακόμα ένα βίντεο για βράβευση , όπως το "What's a Girl to Do?" από την προηγούμενη δουλειά της Natasha. Νομίζω“I dream of home…” .
Το “Peace of Mind” που ακολουθεί με την gospel χορωδία με κοίμισε.
“Siren Song”, μάλλον θα μπει και αυτό στη λίστα μου για τα καλύτερα του Απριλίου. Γιατί ο δίσκος έτσι και αλλιώς, επίσημα κυκλοφορεί στις 6 Απριλίου.
“Pearl’s Dream”: synth pop. Ω, ναι. Επιτέλους ανεβάσαμε ρυθμό. Σε όλο το άλμπουμ χρησιμοποιούνται περισσότερο οι συνθετητες από την πρώτη δουλειά. Σαν αλλαγή ήχου ίσως. Στο μεγαλύτερο μέρος τα όργανα παίζονται από την δημιουργό. Δυστυχώς χρησιμοποιεί και πολύ “ψεύτικες” που τελικά σε κουράζουν. Για παράδειγμα στο “Two Planets” πάτησα skip.
Αδιάφορη μπαλάντα μου φάνηκε και το “Traveling Woman” αλλά για καλή μας τύχη ο δίσκος κλείνει με ένα εκπληκτικό “The Big Sleep”, όπου συμμετέχει ο Scott Walker και κλείνει το μάτι στον Kurt Weill και τον Antony, είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ.
Εν κατακλείδι αυτή η concept –αφορά λέει αυτή την δυαδικότητα και άλλα σάπια-δημιουργία της Bat for Lashes, όπου και μας συστήνει μια persona της που ονομάζει η ίδια Pearl και είναι ο κακός ποπ εαυτός της και μοιάζει να θέλει να γίνει η Lady Ga Ga, είναι ένα βήμα μπροστά αλλά παραμένει μια δουλειά από την οποία επιλέγεις να ακούς 4-5 κομμάτια και ξεχνάς τα υπόλοιπα. Κρίμα.
Αν σου αρέσει η ξεχωριστή φωνή της Natasha, όλοι οι καλλιτέχνες που ανέφερα παραπάνω και μπορείς να αγοράσεις ένα άλμπουμ μόνο για τα 4 καλά τραγούδια του. Εκτος και αν το κατεβάσεις απο εδω...
Η πόλη ακούγεται πίσω από το τραγούδι και το ταξίδι των Bat for Lashes(ή μάλλον της Natasha Khan ) ξεκινά.
Για ένα παράξενο λόγο ακούω το 80 να γιγαντώνεται σε ένα ηχητικό παραπέτασμα. Kate Bush, Fleetwood Mac, Gabriel, Cure!!! Ποτέ δεν θα καταλάβω πως γυρνάει το μυαλό κάθε φορά σε επιρροές.
Το επόμενο “Sleep Alone” παραμένει γοητευτικό αλλά θα μπορούσε να είναι και στο προηγούμενο άλμπουμ.
Τρίτο track στη σειρά το “Moon and Moon” . Τώρα μάλιστα! Ατμοσφαιρικό. Το πιάνο στη βάση. Χορωδιακά μέρη. Ναι, η Bush την στοίχειωσε αλλά για μας που την γουστάρουμε, αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Τελικά κάποιοι άνθρωποι θα παραμείνουν για πάντα σημείο αναφοράς. Αναφορά απλά για να καταλάβεις τι θα ακούσεις. Όχι για να μειωθεί η αξία του δίσκου.
Τέταρτο στη σειρά το single “Daniel”. Το αξίζει; Σαφέστατα. Αν δεις και το βίντεο θα πάθεις την πλάκα σου. Ακόμα ένα βίντεο για βράβευση , όπως το "What's a Girl to Do?" από την προηγούμενη δουλειά της Natasha. Νομίζω“I dream of home…” .
Το “Peace of Mind” που ακολουθεί με την gospel χορωδία με κοίμισε.
“Siren Song”, μάλλον θα μπει και αυτό στη λίστα μου για τα καλύτερα του Απριλίου. Γιατί ο δίσκος έτσι και αλλιώς, επίσημα κυκλοφορεί στις 6 Απριλίου.
“Pearl’s Dream”: synth pop. Ω, ναι. Επιτέλους ανεβάσαμε ρυθμό. Σε όλο το άλμπουμ χρησιμοποιούνται περισσότερο οι συνθετητες από την πρώτη δουλειά. Σαν αλλαγή ήχου ίσως. Στο μεγαλύτερο μέρος τα όργανα παίζονται από την δημιουργό. Δυστυχώς χρησιμοποιεί και πολύ “ψεύτικες” που τελικά σε κουράζουν. Για παράδειγμα στο “Two Planets” πάτησα skip.
Αδιάφορη μπαλάντα μου φάνηκε και το “Traveling Woman” αλλά για καλή μας τύχη ο δίσκος κλείνει με ένα εκπληκτικό “The Big Sleep”, όπου συμμετέχει ο Scott Walker και κλείνει το μάτι στον Kurt Weill και τον Antony, είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ.
Εν κατακλείδι αυτή η concept –αφορά λέει αυτή την δυαδικότητα και άλλα σάπια-δημιουργία της Bat for Lashes, όπου και μας συστήνει μια persona της που ονομάζει η ίδια Pearl και είναι ο κακός ποπ εαυτός της και μοιάζει να θέλει να γίνει η Lady Ga Ga, είναι ένα βήμα μπροστά αλλά παραμένει μια δουλειά από την οποία επιλέγεις να ακούς 4-5 κομμάτια και ξεχνάς τα υπόλοιπα. Κρίμα.
Αν σου αρέσει η ξεχωριστή φωνή της Natasha, όλοι οι καλλιτέχνες που ανέφερα παραπάνω και μπορείς να αγοράσεις ένα άλμπουμ μόνο για τα 4 καλά τραγούδια του. Εκτος και αν το κατεβάσεις απο εδω...