Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

SuperHeavy – Superheavy

Mick Jagger: ο μεγαλύτερος μάγκας της μουσικής βιομηχανίας. Ever.
Joss Stone: η φωνή που οι πιο εμπορικές τραγουδιάρες θα ήθελαν να έχουν.
Dave Stewart: μια από τις πιο σημαντικές πένες των τελευταίων 30 χρόνων.
Damien Marley: ένας από τους λίγους απόγονους θρύλων, που δεν πούλησε το όνομά του (μόνο).
A. R. Rahman: ο πιο εμπορικός μουσικός της βιομηχανίας του Bollywood έξω από τη χώρα του (και δύο φορές βραβευμένος με Oscar).

Όποιος ακούσει το “Superheavy” του ομώνυμου super group, θα χρειαστεί να επεκτείνει λίγο παραπάνω τα μουσικά του γούστα. Δεν είναι καθαρά rock ή pop, δεν είναι αμιγώς reggae, αν και προς τα εκεί το πάει συχνά-πυκνά, δεν πάει σε soul φόρμες για να τιμήσει τη γυναικεία παρουσία του, ούτε και το παρακάνει σε ανατολίτικα strings και φωνητικά made in India. Ο δίσκος που αποφάσισαν να ηχογραφήσουν μαζί πέντε από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες στο είδος τους κάνει κύκλους γύρω από πολλά παρακλάδια, αλλά καταλήγει σε απλές φόρμες που εξυπηρετούν τη διασκέδαση, τις όμορφες μελωδίες και το ταμπεραμέντο των συντελεστών του, χωρίς να έχει τρελές απαιτήσεις ή να προσπαθεί να προωθήσει το υλικό του ως το διαμάντι του 2011.

Ο Jagger κάνει ακροβατικά που κανείς από τους σύγχρονους rock stars δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να μάθει να κάνει στην καριέρα του, κάτι που δένει με τρομακτικό τρόπο πάνω στη φωνή της Joss Stone και σε κομμάτια όπως τα “Miracle Worker”, “I don’t mind” και “Energy”. Ο Rahman δεν μπαίνει στα πολύ βαθιά και αφήνει το στίγμα του με μικρές ενορχηστρωτικές πινελιές από έγχορδα και φωνητικά (“Mahiya”). Ο Damien Marley οδηγεί το ρυθμό και σέρνει το χορό με το καραϊβικό του μαντήλι, ενώ ο Dave Stewart επιβάλλει τις κιθάρες του και το μοναδικό του χάρισμα να γράφει υπέροχες μελωδίες και να κάνει αψεγάδιαστες παραγωγές.

Το “Superheavy” (με μικρό h ο δίσκος, με κεφαλαίο το group) είναι από τις περιπτώσεις δίσκων που σε κερδίζουν περισσότερο με το κέφι και την ενέργειά τους, παρά με το βαρυσήμαντο των τραγουδιών τους. Κι αν έχεις κάνει στο μυαλό σου τα μαθηματικά που λένε «Joss Stone+Mick Jagger+Dave Stewart+Damien Marley+A. R. Rahman=πέντε φορές ένας καλός δίσκος», τότε βάλε το κεφάλι σου κάτω από τη βρύση, μιας και το concept μιας τέτοιας απόπειρας δεν είναι το αριστούργημα, αλλά ο πειραματισμός, ο συνδυασμός τάλαντου και ο ανύπαρκτος καλλιτεχνικός εγωκεντρισμός. Βάλε σε ένα studio τη GaGa, την Katy Perry, τον Justin Bieber, τη Beyonce και τον Kanye West για να ηχογραφήσουν ένα ολόκληρο album κι αν δεν κάνουν το studio Battle Royale, εμένα να μη με λένε Janis.

p.s. Θέλω το ροζ κοστούμι του Mick στο video-clip του “Miracle Worker”.

Jens Lekman – An Argument With Myself (EP)

Ο Jens Lekman είναι σαν επανάληψη των Απαράδεκτων, καταμεσήμερο της πιο βαρετής και αβάσταχτης μέρας του καλοκαιριού – θες να τον ακούς, μέχρι να σε κάνει να αισιοδοξείς και να δεις τη μέρα σου με άλλο μάτι. Ο Jens παίρνει τις ιστορίες που μπλέκει με μαεστρία μέσα στους στίχους, γρατζουνάει το γιουκαλίλι του και συνθέτει τραγούδια που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά. Κι αυτή τη φορά δεν ξεφεύγει καθόλου από τη συνταγή.

Το “Night Falls Over Kortedala” του 2007 ήταν μάλλον ο αγαπημένος δίσκος μου για τη χρονιά εκείνη και νομίζω πως πολλοί θα συμφωνήσουν μαζί μου. Τα πέντε κομμάτια του “An Argument With Myself” επαληθεύουν τα προλεγόμενα, καθώς ενορχηστρώσεις και ιδέες τύπου “New directions” και “So, this guy at my office” είναι καταδικασμένες να κουβαλήσουν την ταμπέλα της καλής και γουστόζικης pop.

Ο λόγος που αγαπώ τον Jens Lekman είναι γιατί καταφέρνει πάντα να μου φέρνει το χαμόγελο στα χείλη, τη στιγμή που όλοι οι μίζεροι της μουσικής τα κάνουν στάχτη και μπούρμπερη με τα δράματά τους (συγνώμη, αγαπημένη μου Adele). Κι αυτή τη φορά λοιπόν φτιάχνει ένα θέλω-να-ξομολογηθώ-δισκάκι, EP πιο συγκεκριμένα, καθώς εξιστορεί μελωδίες που σου παίρνουν τα μαλλιά και τα μυαλά με τις ματζόρε αρμονίες τους, την εφηβική του φωνή και μια διάθεση να παιχνιδίσει με τις ορμόνες σου κατά τη διάρκεια του πιο ευτυχισμένου πρωινού που έχεις ζήσει ή ονειρευτεί. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

"Twins" Gem Club // L.P: Breakers

Είναι από αυτές τις φορές που η μουσική έρχεται και κλειδώνει μέσα σου.

Έχει κρυώσει ο καιρός, ο ουρανός μαύρος σαν την διάθεση μας, η χώρα στα τελευταία της, η κατάθλιψη προ των πυλών.

Ένα κομμάτι σαν το "Twins" των Gem Club, ως καθαρόαιμη ερωτική μπαλάντα, μιλά απλά για μια σχέση, όσο απλό είναι και το βίντεο που την συνοδεύει.

Less is more... και εγώ θα σταματήσω εδώ να γραφω.

Άκου αν θες, ολόκληρο το ντεμπούτο άλμπουμ τους (Breakers), σε streaming εδώ...

Αλλά κυρίως, δες το παρακάτω...

Gem Club - Twins from Gem Club on Vimeo.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

"The Roast of Charlie Sheen" Comedy Central

Ενα απο τα "δίκτυα" που ποτέ δεν θα σε απογοητεύσει είναι το αγαπημένο Comedy Central. Μιλάμε φυσικά για το αμερικάνικο καλωδιακό κανάλι, γιατί θα ήταν πραγματικά περιέργο να ισχυριστούμε πως έχουμε λατρεία στο αντίστοιχο Πολωνικό ή στο Ισραηλινό.
Υπέροχοι κωμικοί ηθοποιοί, απίστευτα stand up, το South Park,το Futurama, το Ugly Americans ή το Daily Show, είναι όλα αυτά που σε κάνουν να κρατάς την κοιλιά σου απο τα γέλια.
Τι φέρνει όμως στο προσκήνιο για άλλη μια φορά αυτό το συνδρομητικό δίκτυο;
Ο Cherlie Sheen!!!

Ας τα πάρουμε απο την αρχή.
Υπάρχει ένα είδος stand up , το οποίο ονομάζεται Roast. Η βασική διαφορά εδω, είναι ένα "υποκείμενο" το οποίο σατιρίζεται ανελέητα απο πολλούς και διαφόρους. Όλα συμβαίνουν σε μια σκηνή, παρουσία κοινού και του ίδιου του σατιριζόμενου, ο οποίος θα πάρει με την σειρά του τον λόγο για να "απαντήσει" σε όσα του καταλογίζουν. Φαντάσου λοιπόν τι γίνεται όταν το τιμώμενο πρόσωπο είναι celebrity-συνήθως παραστρατημένο-, ψήνεται (Roast) απο γνωστούς και φίλους κωμικούς, και διαθέτει το βιτριολικο χιούμορ για να αντεπιτεθεί από την μιά, αλλα και να το αντέξει όλο αυτο από την άλλη.
Τις απαντήσεις έρχεται να δώσει το Comedy Central Roastes, που εμφανίζεται αραιά και που, απο το 2003, με διάσημα "θύματα", όπως η Παμελα Αντερσον, ο Ντέιβιντ Χασελχοφ, ο Ντόναλντ Τραμπ και τελευταίο τον Τσάρλι Σιν, μόλις προχθές στις 19 Σεπτεμβρίου. Με 6,4 εκατομμύρια τηλεθεατές -το υψηλότερο ποσοστό που έκανε ποτε το show- καταλαβαίνεις γιατί μιλαμε για προσκήνιο!

Με τούτα και μ' εκείνα, είδες ο Τσαρλι πως ξέρει να παίζει με την εικόνα του; Από απολυμένος απο το Two and Half Men, βρίσκεται ξανά στους περιζήτητου κωμικούς!

Α, ρε Αμέρικα των ευκαιριών...







Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

"Father, Son, Holy Ghost" Girls

Συνήθως οτιδήποτε θυμίζει τον "παλιό καλό καιρό"της κιθαριστικής μουσικης -αν μπορεί να υπάρξει τέτοιος όρος- μου ξινίζει. Εξαιρώντας σαφώς τα 80s! Εδώ λοιπόν έρχεται ενα γκρουπ να το αλλάξει αυτο.
Είναι οι Girls και το υπέροχο "Father, Son, Holy Ghost". 'Ενα άλμπουμ που περνάει από τον ηλεκτρισμό στα ακουστικά όργανα και τα soul backing vocals, και απο το surf του εισαγωγικού "Honey Bunny", στην επική μπαλάντα του πρώτου single τους "Vommit" και απο εκει στην 8λεπτη σχεδον, εύθραυστη και απλή μελωδία του "Forgiveness", που στην αρχη νομίζεις πως βγήκε απο ένα alter ego του Corgan.
Ολοι είναι εδώ. Οι Beatles, ο Costello, οι Rolling Stone, ο Harley και οι Cockney Rebel,οι Deep Purple, οι Fleetwood Mack. Παράξενο μου φαίνεται που δεν με χαλάει κάτι σε αυτο, και μάλλον φταίει που δεν διακρίνω καμία προσπάθεια ούτε να κρυφτούν πίσω από τις επιρροές τους αλλα ούτε και να ακουστούν σαν ρεπλικες.
Απο την άλλη είναι και αυτή η φωνή, που ζήτημα είναι αν περνάει σε δυνατότητες την φωνή του ανιψιού μου, αλλα είναι απίστευτα "αισθαντική". Ανήκει στον κύριο Christofer Owens, όπως και οι συνθέσεις στο μεγαλύτερο μέρος τους. Εναν άνθρωπό που δεν κολλάει στο να πεί πως παλεύει ακόμα με τα ναρκωτικά και δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει για τι "είναι πραγματικά πολυ δύσκολο". Έναν άνθρωπο που δεν κολλάει να πεί πως γράφοντας το ¨Love Like A River" φανταζόταν την Beyonce να το τραγουδα. Έναν άνθρωπο που μας δίνει έναν απο τους πλέον προσωπικούς δίσκους που ακούσαμε τελευταία.
Αν σου αρέσει να σκαλίζεις τα παλιά βινύλια και λυπάσαι που δεν έμενες Θεσσαλονίκη στο τέλος του 70, για να παίζεις σφαλιάρες με τους "καρεκλάδες", τότε είσαι στο σωστο σημείο.

Άκου παρακάτω το stream του αλμπούμ, όπως υπάρχει στο Guardian

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

"GUEST WHO?"

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου ΓΚΑΖΑΚΙ

Τριπτολέμου 31, Γκάζι
dj sets:
PHUNK SINATRA
KONSTANTINOS KALFAKAKOS

Tην Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου, το Γκαζάκι συνεχίζει τη σειρά θεματικών partιes: "Guest Who?" με host τον Κωνσταντίνο Καλφακάκο.

Ο Κωνσταντίνος κάθε φορά θα μοιράζεται τα decks με διαφορετικό καλεσμένο/φίλο παίζοντας διάφορα μουσικά είδη και ανεβάζοντας τη διάθεση!!!

Στο πρώτο GUEST WHO? για τη νέα σεζόν, καλεσμένos είναι o PHUNK SINATRA!

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

The Horrors – Skying

Όταν είχα φιλοξενήσει τους Horrors για ένα interview τηλεοπτικής εκπομπής, είχα επιφυλάξεις. Τι εννοώ; Είχαν βγάλει το αριστουργηματικό τους “Primary Colors”, είχαν προταθεί για Mercury Prize και είχαν κάνει εμφανίσεις σε μερικά από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου. Είχα διαβάσει έντυπα και συνεντεύξεις, με απαντήσεις που έδειχναν ότι είναι music freaks και indie heroes, ενώ πίστευα για έναν άγνωστό μέχρι τώρα λόγο πως θα σνομπάρουν ό,τι βρουν μπροστά τους. Jamais. Ήταν και οι πέντε από τους πιο συνεργάσιμους ανθρώπους της διεθνούς σκηνής που έχω γνωρίσει και βλέποντάς τους να βγάζουν δίσκους όπως το “Skying”, αισθάνομαι το λιγότερο κατουρημένος από τη χαρά μου που έχω περάσει τρεις ώρες μαζί τους.

Μετά από αυτή την εγωιστική εισαγωγή (που καθόλου δε με νοιάζει, φάε τη σκόνη μου άγνωστε), έχω να δηλώσω πως τα παιδιά εργάζονται σκληρά για να βγάζουν τέτοιου επιπέδου ηχογραφήσεις. Η εξέλιξή τους είναι προφανής, μιας και ο ήχος τους έχει γίνει λιγότερο βρώμικος και post-punk και περισσότερο brit-pop και synth-originated, κάτι που υποδηλώνει ότι ακούσανε πολύ Blur, Pulp και Suede (ίσως και New Order, γιατί όχι;). Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι η ακρόαση εμμένει εκεί και μονίμως θα σου θυμίζει κάτι, μιας και οι Horrors έχουν τον τρόπο τους να φτιάχνουν ‘δικούς’ τους δίσκους.

Τα highlight του “Skying” είναι οι μελωδίες και η φωνή του Faris, που πνίγεται στο reverb και καλείται να γεμίσει το υλικό, χωρίς να μπαίνει μπροστά και να κλέβει τη μερίδα του λέοντος. Κι έτσι πρέπει να λειτουργεί μια φωνή σε μια μπάντα τέτοιου είδους άλλωστε, από τη στιγμή που αυτό που προσφέρει δεν είναι ερμηνείες και οκτάβες. Γεγονός που αφαιρεί το respect από group που αγνοούν το χτίσιμο μιας μελωδίας και ξεπατώνονται στην παραγωγή και τα vocals. Τα synths, οι ατμόσφαιρες και τα χάλκινα που μπαίνουν σφήνα σε φάσεις που δεν το περιμένεις επιβεβαιώνουν τη στροφή στον ήχο τους από την εποχή του ντεμπούτου, ενώ η παραγωγή ανήκει στους ίδιους.

Άκου προσεχτικά τα “Moving further away”, “Oceans burning”, “Still life” και “I can see through you”, αλλά μην παραβλέψεις τα ενδιάμεσα έξι, γιατί θα στερήσεις πράγματα στο ακουστικό σου σύστημα.

Jay-Z and Kanye West – Watch The Throne

Συνεργασίες τέτοιου βεληνεκούς μόνο καταστροφικές ή αριστουργηματικές μπορούν να είναι. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η αλαζονεία μπορεί να φέρει διαμάχες και έλλειψη αυθορμητισμού, σε μια προσπάθεια να υπερισχύσει ένας από τους δύο συνεργάτες/μουσικούς, οπότε και το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι χλιαρό και άχρωμο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις, όμως, κατά τις οποίες η ευφυΐα και το ταλέντο των δημιουργών ενός δίσκου καταλήγουν να είναι τόσο παραγωγικά, που αφήνεις το δισκάκι να παίζει στο repeat και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Το “Watch the throne” βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα – οδηγεί το hip-hop σε τέτοια επίπεδα, που μπορεί να γίνει η καλύτερη στιγμή της μαύρης μουσικής τα τελευταία δέκα χρόνια. Και η ειρωνεία είναι πως η μοναδική ηχογράφηση που μπορεί να μου έρθει στο μυαλό, ώστε να φτάνει στον ίδιο πήχη είναι το “My Beautiful Dark Twisted Fantasy” του Kanye. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο.

Το προφανές είναι πως στις περισσότερες στιγμές του album καταλαβαίνεις πως έχει περάσει του Kanye. Αυτό δεν είναι κακό, μιας και δε γίνεται να βρεις το 50-50 και όλοι να αγαπάνε αλλήλους και να επιτευχθεί η παγκόσμια ειρήνη και άλλα τέτοια αλτρουιστικά. Η soulful προσέγγιση, τα samples από Otis Redding και Nina Simone, οι σκοτεινές ατμόσφαιρες και τα στιχουργικά θέματα (πλούτος, ματαιοδοξία, δόξα, αλαζονεία και ακραίες συμπεριφορές) είναι χαρακτηριστικά του κύριου West και φαίνεται να τα δίνει στον σύζυγο και εν δυνάμει πατέρα Knowles, με σκοπό να τα βάλει στο studio και να τα τινάξει στην παραγωγή και στο programming. Και το κάνει με μεγάλη επιτυχία, διατηρώντας το εύθραυστο και αυτοκαταστροφικό του Kanye, χωρίς να ξεχνά πως πρέπει να μπει κάπου κι αυτός με τις urban καταβολές του και το υπερισχύον rapping του.

Στις guest φωνές θα βρεις από Beyonce μέχρι Elly Jackson (La Roux), ενώ στα credits θα βρεις από Neptunes μέχρι Q-Tip. Παρά το γεγονός ότι σε μια μαύρη παραγωγή οι συμμετοχές είναι πάντα αμέτρητες και τα featuring λειτουργούν σε πρώτο πλάνο, αυτή τη φορά τα βάζεις στην άκρη, μιας και οι παραγωγοί/ερμηνευτές του “Watch the throne” κατορθώνουν να επισκιάζουν τα πάντα με τον τρόπο που δουλεύουν το υλικό τους. Οι μοναδικές φορές που σε παρασύρει κάτι ξένο στην ηχογράφηση είναι οι φωνές των Nina Simone και Otis Redding, κάτι που οδηγεί στο καθόλου τυχαίο γεγονός ότι αποτελούν και δύο από τις πιο δυνατές στιγμές της.

Το Billboard φιλοξένησε το “Watch the throne” στην κορυφή του την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, κάτι που οδήγησε τον Jay-Z σε ένα ρεκόρ, μιας και είναι ο δωδέκατος δίσκος που το καταφέρνει αυτό για λογαριασμό του ράπερ (για τον Kanye είναι ο πέμπτος). Τα media βάλθηκαν να ρίξουν λάδι στη φωτιά για να τραβήξουν τα βλέμματα, μιας και μερικοί γραφιάδες δεν έγραψαν και τόσο ευνοϊκά σχόλια για την πολυαναμενόμενη εδώ και καιρό συνεργασία τους, αλλά ιστοσελίδες τύπου Pitchfork κατάφεραν να αποκαταστήσουν τη ζημιά, μιας και δύσκολα βρίσκεις indie ομάδες ακροατών να αποθεώνουν έναν mainstream hip-hop δίσκο, τη στιγμή που την προηγούμενη εβδομάδα έθαβαν την Patti Smith και τους Red Hot Chili Peppers.

Δεν θα σου προτείνω πολλά κομμάτια μεμονωμένα, εκτός του “Otis”, μιας και πρέπει να τα ακούσεις όλα με τη σειρά που είναι ηχογραφημένα, υπάρχει λόγος. Στην τελική, αν αποφασίσεις να τους αγοράσεις ή να τους κατεβάσεις, σεβάσου την καλλιτεχνική ακεραιότητα και αλαζονεία τους και κάνε τους το χατίρι να τους ακούσεις σωστά. Και μετά θα καταλάβεις τι εννοώ.

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Red Hot Chili Peppers – I’m With You

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν των RHCP. Πάντα άκουγα τους δίσκους τους με σεβασμό και διάθεση να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους θεωρούνται μεγάλοι και τρανοί, αλλά μετά την ακρόαση, τέλος. Για αυτό και δεν περίμενα απολύτως τίποτα και τα πάντα από αυτή την κυκλοφορία. Και, τελικά, μόνο καλό μπορεί να είναι αυτό, μιας και δεν απογοητεύτηκα, όπως οι οπαδοί τους, αλλά και δεν τρελάθηκα, ξέροντας τι μπορούν να κάνουν στα καλύτερά του. Ας μπούμε στο ψητό λοιπόν…

Αυτός είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας μετά το “Stadium Arcadium” του 2006 και ο πρώτος με τον καινούργιο τους κιθαρίστα, Josh Klinghoffer. Η παραγωγή ανήκει στον Rick Rubin, τον πιο σημαντικό ίσως άνθρωπο της σύγχρονης δισκογραφίας. Αν στις αλλαγές του group μετά τα δύο χρόνια διαλείμματος προσθέσουμε και την απόπειρα του Flea να σπουδάσει θεωρία μουσικής και να μάθει πιάνο, τότε αυτό που πάμε να ακούσουμε μάλλον μπορεί και να ξενίζει. Και ισχύει, ξενίζει εν μέρει.

Αν εξαιρέσεις το συνεπές και χαρακτηριστικό μπάσο του Flea, τη φωνή του Kiedis και κάποια ίχνη funk ρυθμών μετά τα πρώτα 2-3 κομμάτια, τότε σε αρκετές στιγμές η προσέγγιση του Rubin θυμίζει μέχρι και Gossip στα πιο dance κομμάτια τους. Η προσέγγιση είναι αμιγώς mainstream και ρίχνοντας μια ματιά σε σχόλια άλλων, κατανοώ τους λόγους που ο δίσκος έχει θαφτεί. Όχι όμως για την αλλαγή, η οποία πάντα είναι θεμιτή, αλλά γιατί τα περισσότερα tracks δεν αξίζουν προσοχής. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα παραγωγής ή καινούργιων μελών ή ποπ προσέγγισης ή μεγάλου διαλείμματος. Αυτό είναι πρόβλημα σύνθεσης.

Τα τραγούδια δεν είναι καλά, τόσο απλά. Και τι να σου κάνει κι ένας παραγωγός που μπορεί να πάρει ένα σκουπίδι και να το κάνει διαμάντι αν δεν σώζεται από πουθενά η κατάσταση κι αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, κάποια κομμάτια θα μπορούσες να τα βρεις σε δίσκο των Maroon 5 (not bad, αλλά καταλαβαίνεις πού το πάω); Πέρα από το εισαγωγικό “Monarchy of roses”, που πρέπει να ακούσεις για να καταλάβεις τη στροφή, το “Did I let you know” με τα πιασάρικα κιθαριστικά ριφ και την τρομπέτα του Mike Bulger, αλλά και το στιλιστικά δικό τους “Ethiopia”, δεν προτείνω να ακούσεις τίποτα άλλο, γιατί μάλλον θα βαρεθείς. Κι αν μπεις στον κόπο να το ακούσεις όλο και φτάσεις στο “Happiness loves company”, τότε μην απορήσεις που δεν σε προειδοποίησα. Ναι, θα μπορούσε να είναι Lady GaGa ή Lily Allen με Kreg Kirstin. Next comeback plz.

p.s. highlight το εξώφυλλο, ερμήνευσέ το όπως θέλεις.

Joss Stone – LP1

Σε δημιουργικό οργασμό βρίσκεται ο Dave Stewart αυτή τη χρονιά και μάλιστα δεν έχει αφήσει καθόλου χώρο για την Annie Lennox. Η μούσα του τον τελευταίο καιρό, από την εποχή του remake του “Alfie” αν θυμάμαι καλά και τις συμμετοχές του Mick Jagger, είναι η Joss Stone, μιας και την έχει πάρει παραμάσχαλα και προσπαθεί να την κάνει Janis Joplin. Εκτός από αυτό, μόλις κυκλοφόρησε κι ένα δικό του rock/blues album με τίτλο “The Blackbird Diaries”, ηχογραφημένο στο Nashville. Κι αν βάλεις και το κερασάκι στην τούρτα, το super-group που σχημάτισε με τη Joss, τον Mick Jagger, τον Damian Marley και τον βραβευμένο με Oscar συνθέτη, A. R. Rahman, τότε καταλαβαίνεις πως περνάει τα δεύτερα 80’s του. Αρκετά όμως, η Joss Stone είναι το θέμα μας, όχι ο Dave Stewart.

Ο πέμπτος δίσκος για τη φωνάρα Joss σηματοδοτεί μια καινούργια αρχή, μιας και συνεργάζεται αποκλειστικά με τον κύριο “Here comes the rain again”, πηγαίνει μέχρι το Nashville (μάλλον μαζί τα γράψανε τα album) για του λόγου το αληθές, ενώ δεν το παιδεύει πολύ, μιας και ηχογραφεί όλο το υλικό σε μόλις 6 μέρες. Έκπληξη προκαλεί η συμμετοχή της Martina McBride στα credits του “Karma”, αλλά και το όνομα της ερμηνεύτριας στην παραγωγή του album. Βέβαια, αυτό είναι παραπλανητικό σε τέτοιες περιπτώσεις, μιας και θαρρείς πως έλιωσε στο studio μαζί με την υπόλοιπη ομάδα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Το “LP1” είναι ουσιαστικά ένα sequel του “Colour me free!” και μια επιστροφή στις ρίζες του “The soul sessions”, μιας και η ορχήστρα μένει αποκλειστικά σε blues και rock καταβολές και ξεδιπλώνει τους λόγους που όταν η Βρετανίδα πάει να γίνει πιο urban, κάτι πάει να χαλάσει στο διάβα της. Κι αυτό το παίρνεις πρέφα πολύ εύκολα, μιας και τραγουδά άνετα, χωρίς mainstream κανόνες, χωρίς να περιορίζει το γρέζι της και χωρίς να προσπαθεί να το παίξει γκόμενα (που είναι) ή ερωμένη του Common ή Grammy winner. Αυτό, στα πλαίσια μιας τέτοιας κυκλοφορίας, είναι το λιγότερο τίμιο και κερδίζει αυτούς που ακούνε soul στην Ελλάδα του 2011, δηλαδή λίγους.

Από εκεί και πέρα, δεν μιλάμε για την καλύτερη συλλογή τραγουδιών της. Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι το highlight της καριέρας της ήταν το ντεμπούτο της (γεμάτο διασκευές), τότε καταλαβαίνει κανείς πως ενώ έχει όλα τα φόντα να γίνει αρχόντισσα στο είδος της, δεν έχει καταφέρει να πηδήξει ακόμα τον συνθετικό πήχη. Το γεγονός και μόνο ότι δεν έχει καν ένα signature song (εκτός από το “Fell in love with a boy” των White Stripes) μετά από δέκα χρόνια καριέρας, διατυμπανίζει το προφανές – κάτι δεν έχει κάνει σωστά.

Αν και κομμάτια τύπου “Take good care”, “Newborn”, “Somehow” και “Karma” θα μπορούσαν να γίνουν Sharon Jones anthems κάτω από άλλες συνθήκες, υπάρχει αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην υπέροχη σύνθεση και τη βαρετή εξέλιξη αυτής, που αν την πάρεις πρέφα, σε σκοτώνει και λες κρίμα. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις στιγμές του δίσκου – θες να ενθουσιαστείς, αλλά δεν σε αφήνει το ίδιο το υλικό, ακόμα κι αν η αψεγάδιαστη παραγωγή είναι για σεμινάρια. Παρ’ όλα αυτά, η Joss Stone δεν παύει να είναι κινητήρια δύναμη στη σημερινή μαύρη σκηνή και να μένει πιστή στο είδος, χωρίς να αλλαξοπιστεί και να βγάζει pop crossovers. Όλα μου τα εύσημα πάνε σε αυτό ακριβώς

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

"No Reason (Born Villain)" Marilyn Manson //video

Ετοιμαζόμουν να ξεραθώ στον ύπνο, όταν ξαφνικά στην οθόνη μου σκάει το νέο βίντεο του πάντα αγαπημένου Marilyn. Ενα 6λεπτο φιλμάκι, σαν promo για το επερχόμενο 8ο άλμπουμ του Κου Brian Warner και της παρέας του.
Δεν θα σε ζαλίσω γιατί μπορείς και μόνος να κάνεις μια ανάγνωση του wikipedia -που παραμένει ταχύτατο. Θα σημειώσω απλα δυό πραγματάκια.
Η σκηνοθεσία και το μεγαλύτερο μέρος του consept ανήκουν στον Shia LaBeouf. Το τραγούδι που ακούγεται είναι φρέσκο και έχει τίτλο "No Reason (Born Villain)", και εγώ απλά ελπίζω να ακούσω αυτό τον χειμώνα, ένα πολύ καλό cd -που μεταξύ μας έχω να ακούσω τέτοιο πράγμα από τούς Marilyn Manson, απο το The Golden Age of Grotesque.

H Wiki γράφει:

- Born Villain, a short film directed by actor Shia LeBeouf, was a promotional "trailer" released concomitantly for the then-upcoming album. The idea for the film originated after Manson and LaBeouf struck up a friendship at a concert of The Kills. The actor, who "has always been intrigued" with the singer, then offered to direct his next music video. In order to convince him, LaBeouf gave Manson a screening of Maniac — his directorial collaboration with American rappers Kid Cudi and Cage. Impressed, Manson commissioned the aspiring director to create a "making-of" video documenting the album's recording and production.

Manson and LaBeouf produced the film throughout July of 2011. The film borrows a variety of "very intense, graphic imagery" from an number of sources including Alejandro Jodorowsky's 1973 film The Holy Mountain, The Holy Mountain, Bunuel and Dali's 1929 short film Un Chien Andalou, Shakespeare and theology. LaBeouf explained that "we tried to make Manson's 'Un Chien Andalou' macabre 'Macbeth' — that's sort of what that became." The following month, the film's website announced the project's August 28, 2011, inaugural screening at the L.A. Silent Theater. Drummer Chris Vrenna claimed that Born Villain is not a music video but "a full thing". He also mentioned that the film contain short clips of the album and its own score.

A coffe table book of photographs, titled Campaign, was also attached to the project. Released alongside the film by LaBeouf's Grassy Slope Entertainment production company through various retailers, the book contains images of Los Angeles taken by LaBeouf and his girlfriend, Karolyn Pho, during a night traversing the city with Manson. A DVD of Born Villain is also included with the book.

LaBeouf and Pho took an unconventional approach to promoting the project by vandalizing various locations in the city with handbills of the book and film's promotional posters. Simultaneously, the book was made available for pre-order and served as a "ticket" to an in-store book signing with LaBeouf and Manson as well as a private screening of the film at niche bookstore Hennessey & Ingalls' Hollywood outlet on September 1, 2011. -


Αντί απολογισμού…

Η αλήθεια είναι πως ασχοληθήκαμε με την μουσική έως και αποκλειστικά την χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι να κάνουμε το ίδιο και την επόμενη με την περισσή πάντα, ασυνέπεια που μας διακρίνει. Δηλαδή όποτε μας κάτσει κάτι υπέροχο η απαίσιο –την ίδια ένταση συναισθημάτων προκαλούν άλλωστε. Έχουμε αφήσει ολίγον στην άκρη τα υπόλοιπα. Αν δεις την αρχή του μπλογκ, αφορούσε και φιλμς και εκθέσεις και φεστιβάλ. Αλλά ακόμα και ένα απλό μπλογκ θέλει την αφοσίωση και τον χρόνο του…την φροντίδα του εν τέλει.

Εύχομαι απλά αυτό τον χρόνο να είναι όλα πιο ήρεμα και εμείς να κάνουμε αυτό που αγαπάμε συχνότερα και εντιμότερα.

attention...

Oι ιδιοκτήτες/διαχειριστές του blog (pharmartistic, Nikolas) δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη για τα περιεχόμενα οποιασδήποτε εκ των εξωτερικών συνδέσεων (links) που εμφανίζονται σε οποιοδήποτε μέρος του blog.

Επιπλέον ο ιδιοκτήτης/διαχειριστής του παρόντος blog δεν φέρει ουδεμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχόλιων (comments) που αναρτούν οι επισκέπτες του blog (είτε ανώνυμα είτε ψευδώνυμα είτε επώνυμα) στα posts (αναρτήσεις) του blog. Παρ' όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης / διαχειριστής του παρόντος blog διατηρεί πάντα το δικαίωμα να διαγράψει κατά την δική του κρίση και χωρίς προειδοποίηση ή/και αιτιολόγηση ή άλλου είδους πρότερη ή ύστερη ενημέρωση οποιοδήποτε σχόλιο επισκέπτη οποιαδήποτε στιγμή.

Όλες οι ηχογραφήσεις σε μορφή αρχείων ήχου mp3 ή άλλων format που εμφανίζονται κατά καιρούς για download στο παρόν blog προσφέρονται για περιορισμένο διάστημα και αποκλειστικά και μόνο για ενημερωτικούς / πληροφοριακούς σκοπούς.

Τα πνευματικά δικαιώματα αυτών των ηχογραφήσεων ανήκουν σε κάθε περίπτωση στους εκάστοτε καλλιτέχνες ή/και τις αντιστοιχες εταιρείες ή/και τους αντιπροσώπους αυτών.

Εαν είστε κάτοχος ή αντιπρόσωπος του κατόχου των πνευματικών δικαιώματων κάποιας εκ των ηχογραφήσεων και επιθυμείτε την απομάκρυνση της από το blog ειδοποιήστε μας και θα αφαιρεθεί άμεσα.

All mp3 files are hosted here for a limited amount of time and only for informational purposes. Please support the artists & bands, especially those on independent labels. If you own the rights of any recording appearing on this blog and want it removed, please let us know via e-mail and we will remove it immediately.